Szczur laboratoryjny

20/10/2021 Wyłączono przez AKS

Podziel się

Szczur laboratoryjny podobnie jak mysz laboratoryjna należy do królestwa zwierząt, gromady ssaków, rzędu gryzoni i rodziny myszowatych. Istnieje kilkadziesiąt gatunków dzikich szczurów, które zamieszkują wszystkie kontynenty, z wyłączeniem Antarktydy.

Szczur laboratoryjny podobnie jak mysz znany jest od dawna jako szkodnik. Poza tym jest to zwierzę wykorzystywane w eksperymentach biologicznych lub farmakologicznych, na którym przeprowadzane są doświadczenia. W Polsce dopiero od kliku lat szczury cieszą się coraz większą popularnością. Znajdują amatorów, którzy hodują te zwierzęta w warunkach domowych dla własnej przyjemności.

Krótka historia

Szczur laboratoryjny wolny od chorób pochodzi z laboratoriów badawczych. Nie jest dokładnie znane jego pochodzenie. Prawdopodobnie szczury laboratoryjne zostały wychodowane i wyselekcjonowane przez skrzyżowanie dzikiego szczura śniadego ze szczurem wędrownym. Nazywany jest także szczurem rudym lub norweskim.

Przodkowie szczurów laboratoryjnych przenosili różne choroby.

W pierwszej połowie XIX wieku w Wielkiej Brytanii pokazywano albinotyczne szczury, jako ciekawostkę przyrodniczą. Jednym z najstarszych szczurów laboratoryjnych, który został w 1912 roku opisany w literaturze specjalistycznej jest Wistar. W Polsce do badań wykorzystywane są nieszczepowe szczury, które zrodziły się z międzyszczepowych krzyżówek i szczep Wistar.

Wygląd

Szczur laboratoryjny to nieduży gryzoń o wydłużonym ciele i długim ogonie. Ma ostro zakończony pyszczek i duże uszy. Nie licząc ogona dorasta on do 30 cm. Masa ciała samca może osiągnąć 500 g, a samicy 350 g. Szczur laboratoryjny hodowany w odpowiednich warunkach może dożyć do 3 lat.

Najbardziej znanym ubarwieniem szczurów laboratoryjnych jest umaszczenie białe z czerwonymi oczami czyli albinotyczne. Rzadziej można spotkać szczury laboratoryjne czarne, niebieskie, brunatne czy kremowe. Poza tym bywają także szczury kapturowe czyli dwubarwne z ciemną głową i grzbietem oraz białą resztą.

Ludzie często nie zauważają różnic pomiędzy szczurem wędrownym czy śniadym, a szczurem laboratoryjnym. Nie wiedzą jak bardzo dzikie szczury różnią się od hodowlanych. Oznacza to, że trzymanie w domu szczurów laboratoryjnych nie stanowi niebezpieczeństwa. Nie są one w tym przypadku zagrożeniem dla człowieka, ponieważ nie przenoszą groźnych chorób.

Inteligencja szczura

Szczur laboratoryjny wolny jest od chorób przenoszonych przez ich dzikich przodków. Bardzo szybko znalazły amatorów, którzy zajmują się hodowlą tych zwierząt w domu. Szczury to niesamowicie zdolne stworzenia. Nie tylko szybko się oswajają, ale także błyskawicznie uczą różnych sztuczek. Żadne przeszkody, łamigłówki czy labirynty nie są dla nich problemem.

Zwierzęta te są bardzo pomysłowe i chętne do zabaw. Szczury oswajane od niemowlaka, są łagodne i towarzyskie. Szczur laboratoryjny ma slaby wzrok i łatwo może go stracić. Natomiast bardzo dobrze rozwinięte są zmysły węchu, słuchu i dotyku. Nie są wytrzymałe na wysoką temperaturę i jaskrawe światło.

Badania behawioralne potwierdziły, że te małe zwierzątka wyróżniają się wyjątkową inteligencją i przebiegłością. Szczur kupiony przez człowiek w sklepie zoologicznym czy z indywidualnej hodowli powinien być zdrowy oraz w dobrej kondycji. Można kupić dwa szczurki, aby jeden nie czuł się samotnie, ponieważ powszechnie wiadomo jest, że są to zwierzęta stadne.

Nie wszystkie przeprowadzane eksperymenty naukowe na szczurach są inwazyjne.

Często naukowcy badają tylko zachowanie zwierząt lub testują na nich niektóre leki. Po przeprowadzeniu takich doświadczeń zwierzęta mogą być całkowicie sprawne i zdrowe. W takich przypadkach oddawane są do fundacji, która zajmuje się adopcją. Fundacja poszukuje dla szczura laboratoryjnego nowego domu.

Szczur laboratoryjny i mysz laboratoryjna nadają się najlepiej spośród wszystkich gatunków zwierząt do doświadczeń i badań naukowych. Najbardziej popularne stały się w XX wieku, kiedy nastąpił gwałtowny rozwój badań medycznych, biologicznych i farmakologicznych. Szczur laboratoryjny uznany jest za najinteligentniejsze zwierzę spośród wszystkich gryzoni.