Szczur podobnie jak mysz należy do królestwa zwierząt, gromady ssaków, rzędu gryzoni i rodziny myszowatych. Istnieje kilkadziesiąt gatunków tych zwierząt, które zamieszkują wszystkie kontynenty, z wyłączeniem Antarktydy.
Szczury podobnie jak myszy znane są od dawna jako szkodniki, albo zwierzęta wykorzystywane w eksperymentach biologicznych lub farmakologicznych, na których przeprowadzane są doświadczenia. W Polsce dopiero od kliku lat szczury cieszą się coraz większą popularnością i znajdują amatorów, którzy hodują te zwierzęta w warunkach domowych dla własnej przyjemności.
Do najbardziej znanych i rozpowszechnionych gatunków należą:
- Szczur wędrowny pochodzący z Południowo – Wschodniej Azji, który zamieszkuje oprócz Antarktydy wszystkie kontynenty. Pierwszy naukowy opis tego gatunku gryzoni pochodzi z Francji z połowy XVIII wieku. Ten gatunek szczura prowadzi naziemny tryb życia. Najbardziej aktywny jest o zmroku i nocą. Wydając różne sygnały dźwiękowe wykorzystuje je podczas porozumiewania się z innym, tego samego gatunku osobnikiem.
- Szczur śniady wywodzący się z Południowo – Wschodniej Azji największą aktywność przejawia nocą. W Polsce występuje nielicznie na wybrzeżu Bałtyku i w dorzeczu Odry.
- Szczur polinezyjski podobnie jak szczur wędrowny i śniady pochodzi z Południowo – Wschodniej Azji. Rozprzestrzenił się we Wschodniej części Oceanii, w Fidżi, Nowej Zelandii, a także na Hawajach, gdzie robił spustoszenie na plantacjach trzciny cukrowej.
Szczury wolne od chorób pochodzą z laboratoriów badawczych. Szczury laboratoryjne zostały wychodowane i wyselekcjonowane przez skrzyżowanie dzikiego szczura śniadego ze szczurem wędrownym, który zwany jest także szczurem rudym lub norweskim. Przodkowie szczurów laboratoryjnych przenosili różne choroby.
Szczur wędrowny jest trochę większy od śniadego. Szczur śniady posiada duże, cienkie i nagie uszy, natomiast wędrowny ma małe uszy, porośnięte sierścią. U szczura śniadego ogon jest dłuższy, a u wędrownego krótszy od tułowia i głowy razem. Oba gatunki szczurów mają podobny układ kolorów na grzbiecie i brzuchu.
Najbardziej znanym ubarwieniem szczurów laboratoryjnych jest umaszczenie białe z czerwonymi oczami. Rzadziej można spotkać szczury laboratoryjne czarne, niebieskie, brunatne czy kremowe. Poza tym bywają także szczury kapturowe czyli dwubarwne z ciemną głową i grzbietem oraz białą resztą.
Ludzie często nie zauważają różnic pomiędzy szczurem wędrownym czy śniadym, a szczurem laboratoryjnym. Nie zdają sobie sprawę jak bardzo różnią się one od siebie, a więc trzymanie w domu szczurów laboratoryjnych nie stanowi niebezpieczeństwa. Nie są one w tym przypadku zagrożeniem dla człowieka.
Badania behawioralne potwierdziły, że te małe zwierzątka wyróżniają się wyjątkową inteligencją i przebiegłością. Szczur kupiony przez człowiek w sklepie zoologicznym czy z indywidualnej hodowli powinien być zdrowy oraz w dobrej kondycji. Można kupić dwa szczurki, aby jeden nie czuł się samotnie, ponieważ powszechnie wiadomo jest, że są to zwierzęta stadne.
Szczur dziki na wolności żyje od 1 roku do 2 lat, natomiast szczur hodowlany może żyć 3 lata, a nawet dłużej w zależności od spożywanego pokarmu i warunków bytowych. To małe zwierzątko może w nieść do domu wiele radości i stać się towarzyszem człowieka podobnie, jak chomik czy świnka morska.
Akt prawny Akwarystyka Fruwanie Gryzonie Koty Niebezpieczne Pies w pracy Psy Ptaki Pupil Quiz Ryby Wirusy Zoologia Zwierzęta domowe Świat zwierząt Żywienie
