Opieka nad szczecińcowatymi nie jest trudnym zajęciem, ale wymaga wiedzy i zaangażowania. W Afryce istnieją liczne hodowle tych gryzoni w celu wyżywienia ludności ubogich krajów tropikalnych. W środowisku naturalnym zwierzęta te są uważane za szkodniki ze względu na niszczenie plonów rolnych.
Opieka nad szczecińcowatymi w niewoli wymaga również od hodowcy doświadczenia. W naturze zwierzęta te same potrafią zadbać o siebie. Występują zwykle na trawiastych i podmokłych terenach. Lubią też sawanny, bagna i brzegi rzek. Żerują na polach uprawnych, gdzie można je spotkać. Przeważnie zajmują nory pozostawione przez inne zwierzęta.
Hodowla szczecińcowatych
Opieka nad szczecińcowatymi wymaga solidnego przygotowania ze strony hodowcy, który powinien znać styl życia tych gryzoni ich potrzeby. Intensywne hodowle tych zwierząt prowadzone są głównie w Afryce Środkowej w celu zapewnienia cennego źródła białka dla ubogiej ludności państw afrykańskich. Zwierzęta te hodowane są również w laboratoriach.
Hodowle nastawione są na dwa istniejące gatunki: szczecińca większego i szczecińca mniejszego. Nie są to zwierzęta wymagające. Nie wolno je łapać za ogon, ponieważ jest kruchy i można urwać. Gryzonie te mogą być trzymane w obszernych klatkach bądź w zagrodzie otoczonej glinianym murem, gdzie mają więcej przestrzeni do biegania.
Poza tym można wspólnie hodowane samice i samce. Mur powinien być postawiony na wysokość 1,2-1,5 metra, aby gryzonie te nie mogły przez niego przeskoczyć. Oba gatunki należą do jednego rodzaju szczecińca. Tego typu hodowle nastawione są na produkcję mięsa i są opłacalne. Utrzymanie tych zwierząt nie jest kosztowne.
Mięso szczecińcowatych jest najdroższe i najbardziej poszukiwane w Afryce Zachodniej. Jest ono delikatne i zawiera dużo białka, a znacznie mniej tłuszczu niż baranina czy wieprzowina. Poza tym mięso jest cenionym pożywieniem dla miejscowej ludności. Hodowle zakładane są na terenach wiejskich i podmiejskich.
Rozmnażanie szczecińcowatych
Opieka nad szczecińcowatymi ma na celu ich rozmnażanie w niewoli. Samica jest zdolna do porodu cały rok. Zmienna jest jednak aktywność seksualna. Samice dojrzałość płciową osiągają w wieku 5 miesięcy, a samce nieco później, w wieku 6 miesięcy. Samica po raz pierwszy wydaje na świat potomstwo w wieku 12-18 miesięcy.
Ciąża trwa w granicach 148-170 dni. Oznacza to, że samica może dwa razy rodzić w ciągu roku. Jest to jednak uzależnione od obecności samca. Najliczniejsze porody miały miejsce w dwóch okresach: styczeń-marzec i lipiec-sierpień. Przed porodem samica przez 3 dni chodzi na tylnych kończynach. Poród trwa w tej samej pozycji, około 40-60 minut.
Na świat może przyjść od 2 do 8 noworodków, średnio rodzą się 4 młode. Samica zjada łożysko, gdy czeka na poród następnego potomka. Młode po urodzeniu mają otwarte oczy, ciało ich porośnięte jest sierścią i zaraz chodzą za matką. Masa ich ciała wynosi w granicach 7-13 dag. Po 5 miesiącach osiągają wagę 1 kg. Samica opiekuje się młodymi przez 1 miesiąc.
W obronie młodych wydaje charakterystyczne piski. W okresie rozrodu, który przypada na porę deszczową zwierzęta te żyją w małych grupach. Na jednego samca zwykle przypadają 2 czy 3 samice. Jednak taka grupa może liczyć do 12 osobników. Poza okresem rozrodczym szczecińcowate prowadzą zwykle samotny styl życia, żerując porą nocną.
Rozróżnianie płci
Opieka nad szczecińcowatymi polega też na umiejętności rozróżniania płci. Istnieją dwie podstawowe metody, żeby nie pomylić samicy z samcem. W celu rozróżnienia osobników przeważnie hodowcy biorą pod uwagę wielkość czaszki i długość ciała. Można również zmierzyć odległość między narządami płciowymi, a odbytem.
Odległość u noworodków rodzaju męskiego wynosi 1 cm, a u samiczek poniżej 0,5 cm. U dojrzałych samców odległość ta znacznie się zwiększa i jest bardziej zauważalna, wynosi 3,8 cm, a u samic 1,2 cm. Istnieją jeszcze inne sposoby rozróżniania płci, takie jak rodzaj wydawanych dźwięków. Poza tym samiec posiada ciemnobrązowe wybarwienie dookoła strefy genitalnej.
Opieka nad szczecińcowatymi dotyczy zwłaszcza zwierząt hodowlanych. W środowisku naturalnym odbywają się polowania na te gryzonie z powodu ich smacznego mięsa. Największym zagrożeniem dla tych zwierząt jest człowiek i pożary lasów w buszu. Jednak rodzina szczecińcowatych nie jest zagrożona wyginięciem.
