Kot błotny to świat: zwierząt, gromada: ssaków i rząd: drapieżnych. Należy on do rodziny kotowatych i rodzaju Felis, którego jest największym przedstawicielem. Jest to kot orientalny o ciekawym wyglądzie i zachowaniu. W Afryce jego obszar występowania ograniczony jest do Egiptu, a w Azji bytuje w wielu krajach.
Kot błotny nazywany jest również kotem bagiennym lub kotem trzcinowym. Natomiast nazwa rodzinna tego gatunku to chaus. Zamieszkuje w Egipcie, a także w zachodniej i środkowej części Południowej Azji, aż po Półwysep Indochiński. Znany jest z malowideł Starożytnego Egiptu, obok kota nubijskiego. Często jego podobizna zdobiła papirusy i ściany świątyń. Poza tym Egipcjanie wykorzystywali kota błotnego do polowania na ptaki. Długość życia kotów błotnych średnio wynosi 14 lat.
Zasięg występowania
Kot błotny spokrewniony jest ze żbikiem europejskim. Po raz pierwszy został opisany w 1777 roku przez niemieckiego zoologa Johanna Christiana Daniela von Schrebera, który nadał mu nazwę Felis chaus. Stworzenie to preferuje gęsto zakrzewione i porośnięte trzcinami brzegi wód. Zwierzęta te zostały zauważone nawet na wysokości 2400 m. n.p.m.
Kot bagienny występuje w różnych siedliskach Egiptu i Azji w zależności od podgatunku. Jednak jego żywiołem są tereny bagienne, stepowe i nadrzeczne. Można go spotkać w gęstych dżunglach, a także w okolicy zbiorników, sztucznych stawów rybnych i sztucznie nawadnianych pól. Niejednokrotnie przebywa w pobliżu siedzib ludzkich.
Kot błotny według klasyfikacji został podzielony na trzy podgatunki:
- Felis chaus affinis, bytujący na terenach wschodnich Afganistanu, Sri Lanki i Subkontynentu Indyjskiego.
- Felis chaus chaus, zamieszkujący Egipt i Bliski Wschód do Uzbekistanu, Turkiestanu, Kazachstanu i Afganistanu.
- Felis chaus fulvidina, występujący w Południowo-Wschodniej Azji.
Charakterystyka ogólna
Kot błotny wyglądem i budową przypomina kota domowego, od którego różni się przede wszystkim maskującym umaszczeniem. Jest średniej wielkości kotem. Długość jego ciała mieści się w przedziale 60-90 cm, a ogon mierzy 20-31 cm. Dorosła samica waży w granicach około 3-8 kg, a samiec 6-11 kg. Wysokość w kłębie wynosi 40-50 cm.
Poszczególne gatunki mogą różnić się rozmiarami, długością i kolorem sierści. Z pyska podobny jest do kota domowego. Uszy jego zakończone są krótkimi pędzelkami. Ogon ma puszysty z wyrazistymi pierścieniami. Najczęściej jego futro ma płowe umaszczenie. Może mieć również rude lub rudobrązowe. Brzuch kota jest znacznie jaśniejszy niż jego grzbiet.
Kot błotny jest inteligentnym i bystrym zwierzęciem, które samo potrafi zadbać o swoje pożywienie. W skład jego diety wchodzą głównie gryzonie. Żywi się także rybami, ptakami, zającami, płazami i gadami. Koty błotne nie tylko świetnie pływają, ale również potrafią nurkować. Swoje zdolności wykorzystują głównie do polowania na ryby.
Rozmnażanie kotów błotnych
Kot błotny płci męskiej w okresie rozrodczym wydaje charakterystyczne i głośne dźwięki, przypominające szczekanie psa. Samica chodzi w ciąży około 65 dni. Po tym okresie rodzi się 3-5 młodych, które otwierają oczy po około 11 dniu życia. Samiec opiekuje się potomstwem, co u kotów nie jest to często spotykane.
Okres ssania mleka matki trwa u kociąt około 3,5 miesiąca. Po tym okresie młode przechodzą na pokarm stały. Usamodzielniają się w wieku około 8,5 miesiąca. Koty błotne dojrzałość płciową osiągają po 1,5 roku do 2 lat. Zwierzęta te nie boją się ludzi, dlatego trzymają się blisko ich domostw.
Podsumowując kot błotny to bardzo ciekawe i interesujące stworzenie. W niektórych krajach dozwolone jest polowanie na kota trzcinowego ze względu na jego piękne futro. Poza tym tępiony jest również jako szkodnik. Kot błotny przede wszystkim jest wspaniałym łowcą, który poluje na swoje ofiary całą dobę. Te dostojne i odważne zwierzęta można również podziwiać w ogrodach zoologicznych.
