Kanarki to małe ptaszki, które swoim nieziemskim śpiewem potrafią ująć serca wielu ludzi. Na świecie nie brakuje osób, które z przyjemnością trzymają w swoich domostwach te sympatyczne ptaki, których często mieszkaniem są przestronne klatki.
Samce wszystkich kanarków śpiewają niezależnie od rasy. Jednak wyjątkowymi zdolnościami odznaczają się kanarki śpiewające, które wyróżniają się dużą zmiennością głosu i zdolnością do naśladowania dźwięków. Ich śpiew jest delikatny i przyjemny dla ucha oraz oceniany jest na specjalistycznych wystawach, gdzie za brzmienie śpiewu i różne jego tury przyznawane są punkty.
Istnieje dużo wariantów śpiewu kanarków, które nierzadko ograniczone są do miejsca występowania danej odmiany. Najbardziej docenione zostały trzy odmiany kanarków śpiewających, które zdobyły międzynarodowe uznanie: belgijski „malinoi”, hiszpański „timbrados” i niemiecki „harceński”. Jest jeszcze czwarta odmiana, do której należy zaliczyć śpiewającego kanarka kolorowego „hartz colour” .
Historia
Kanarki hodowane są już prawie pięć wieków. Dotarły one do Europy w 1473 roku po odkryciu przez Hiszpanów Wysp Kanaryjskich, które położone są na Oceanie Atlantyckim u północno – zachodnich wybrzeży Afryki. Jest tam bogata i piękna przyroda i żyją małe szarozielone kanarki, które potrafią pięknie i melodyjnie śpiewać, a ich nazwa wywodzi się od Wysp Kanaryjskich.
W Europie w XV i XVI wieku kanarki były rzadko spotykana, co sprawiło, że ich cena była wysoka. Osoby podróżujące przywoziły je najczęściej, jako dary dla ludzi z wyższych sfer. W tym czasie nie brakowało również wytwornych dam, które trzymając oswojonego kanarka na dłoni pozowały do portretów. Kanarki z hodowli trafiały do bogatych rodzin, ponieważ tylko takie osoby mogły pozwolić sobie na tak drogiego ptaka.
Kanarki były początkowo hodowane przez Hiszpanów. W dalszej kolejności zaczęli się nimi zajmować: Włosi, Anglicy, Niemcy oraz Polacy. Hodowlę tych ptaków Anglicy i Włosi ukierunkowali na uzyskanie barwnych ptaków o specyficznych kształtach. Natomiast Polacy i Niemcy nastawili swoje hodowle na uzyskanie, jak najbardziej wzorowych ptaków śpiewających.
W dzisiejszych czasach dzikie kanarki żyją nie tylko na Wyspach Kanaryjskich, ale także w południowo – zachodniej Afryce, na Azorach oraz Maderze.
Najczęściej można je spotkać na wyspach: Gran Canaria, Comera a La Palma i Teneryfa, gdzie mają swoje gniazda zwłaszcza w miejskich parkach i ogrodach oraz na obrzeżach lasów. Gniazda znajdują się przeważnie na krzewach i niskich drzewach.
Wygląd
Dziki kanarek ma przeważnie ubarwienie zielonożółte, gdzie spodnia część ciała jest jaśniejsza, a podbrzusze koloru białego. Jego głowa jest szara z żółtozielonymi policzkami. Oczy jego są brązowe, dziób barwy rogowej, a nogi ciemne z ciemnymi pazurkami. Samica jest bardziej szara z matowymi piórami, a młode również upierzeniem przypominają swoją matkę.
Długość ciała kanarka żyjącego na wolności wynosi około 13 cm, a waga około 14 g.
Udomowione kanarki są większe od osobników żyjących na wolności. Długość ciała ptaka hodowlanego wynosi około 14 cm i nie jest ona przekraczana przez osobniki śpiewające. Największym kanarkiem jest Lancashire którego długość dochodzi nawet do 23 cm. Natomiast najmniejszym jest japoński kanarek Gloster, a także miniatura hiszpańska, która mierzy 11,5 cm.
Kanarki hodowlane posiadają różnorodne ubarwienie i są one najbardziej popularne, gdzie liczą się przede wszystkim pióra, natomiast śpiew nie odgrywa istotnej roli. Ptaki te dzielimy na dwa typy: melaninowe i lipochromowe. Kanarki kolorowe śpiewają głośno i mniej melodyjnie od kanarków śpiewających.
Kanarki melaninowe można podzielić na cztery grupy: agatowe, brunatne, izabelowate i czarne, których mianem określa się kanarki brązowo – czarne. W gatunku tym wyróżnia się kanarki: szare, brązowe i zielone. Te ostatnie najbardziej zbliżone są wyglądem do kanarków dzikich. Natomiast grupa kanarków izabelowatych są to brunatne ptaki ze zmniejszoną ilością melaniny, które mogą być jasne lub ciemne.
Wszystkie kanarki lipochromowe powinny być o jednolitym kolorze, ale o różnorodnym odcieniu.
Pierwszą odmianą, jaka powstała na początku hodowli były kanarki żółte o odcieniach tego koloru, od jasnożółtego do ciemnożółtego. W hodowli trzeba krzyżować ptaki o różnym ubarwieniu w celu zapobiegania osłabieniu struktury piór, które mogą przybierać rozmaite barwy, np. białą, żółtą, pomarańczową, czerwoną czy w kolorze kości słoniowej.
Opieka
Trzymając kanarka w warunkach domowych należy nie tylko leczyć chorego ptaka, ale także zapobiegać jego niedomaganiom. Należy obserwować naszego nowego członka rodziny i nie wolno lekceważyć nietypowego zachowania naszego ptasiego przyjaciela. Kanarki najczęściej zapadają na: zaburzenia prawidłowego trawienia, schorzenia układu oddechowego, czystę piórową, przerost dzioba i pazurów, nadmierne pierzenie, a także mogą je atakować kanarkowe pasożyty.
Kanarki hodowane w domu trzymane są w klatkach, które należy sprzątać nie rzadziej, niż dwa razy w tygodniu, a także trzeba je dezynfekować, niszcząc w ten sposób bakterie i wirusy. W pomieszczeniu ptaków należy zachować odpowiednią higienę. Kanarki utrzymywane w czystości, w klatkach przestronnych i odpowiednio oświetlonych oraz właściwie odżywiane ptaki chorują sporadycznie.
Zdrowy i zadbany kanarek urozmaici życie domowników pięknym i melodyjnym śpiewem.
Akt prawny Akwarystyka Fruwanie Gryzonie Koty Niebezpieczne Pies w pracy Psy Ptaki Pupil Quiz Ryby Wirusy Zoologia Zwierzęta domowe Świat zwierząt Żywienie
