Nornik wschodni to królestwo: zwierząt, gromada: ssaków i rząd: gryzoni. Należy on do rodziny chomikowatych i podrodziny karczowników. Jest delikatnym i sympatycznym stworzeniem. Nornik wschodni przy troskliwej opiece może cieszyć się dobrym zdrowiem przez całe swoje życie.
Nornik wschodni posiada niewielkie wymagania środowiskowe. Bytuje na terenach Wschodniej Azji. Występuje w Chinach, Rosji, Mongolii w Korei Północnej i Południowej. Zamieszkuje różne tereny w zależności od gatunku. Nornika wschodniego po raz pierwszy opisał rosyjski zoolog Eugen Büchner w roku 1889.
Nornik wschodni żyje na podmokłych i zarośniętych terenach gęstą roślinnością. Zasiedla wybrzeża cieków wodnych, zbiorników i jezior. Występuje również na wilgotnych łąkach i terenach bagiennych. Gryzonie te można też spotkać na polach uprawnych trzciny cukrowej i ryżu. Dożywa do 2,5 lat, a czasami dłużej.
Wygląd
Nornik wschodni jest małym i towarzyskim gryzoniem. Występuje u niego dymorfizm płciowy. Samiec dorasta do 21 cm wraz z ogonem, a samica jest mniejsza i lżejsza. Ogon mierzy około 4 cm. Waży w granicach 30-60 gram. Posiada nieduże oczy i uszy. Głowa wraz z wierzchnią częścią ciała wyraźnie ciemnobrązowa, a spód ciała srebrnobiały.
Natomiast ogon jest dwubarwny, od spodu jaśniejszy, a u góry ciemny. U młodych samiczek odległość pomiędzy ujściem cewki moczowej, a odbytem jest dwukrotnie mniejsza niż u samczyków. U dojrzałego samca moszna z jądrami jest dobrze widoczna. Z wyglądu gryzoń ten przypomina nornika północnego.
Charakter i temperament
Nornik wschodni jest aktywny zwykle w dzień i w nocy. Nie zapada w sen zimowy. Na wolności żyje w grupach kilku lub kilkunastu osobników. W chowie i hodowli należy trzymać w grupach nieprzekraczających 15 osobników. W naturze kopią niestrudzenie rozległe systemy korytarzy. Podziemne nory mają kilka komnat i wiele wyjść.
Znajdują się tam spiżarnie do magazynowania pokarmu, sypialnie czy komora z gniazdem do odchowu potomstwa. Natomiast w warunkach domowych norniki większość czasu spędzają na powierzchni. Jednak ich ulubionym zajęciem jest przekopywanie podłoża. Wydają różne dźwięki o wysokiej częstotliwości w okresie godowym czy podczas walk samców.
Niemało czasu spędzają na wzajemnej pielęgnacji futra. Gryzonie te są sprytne, bardzo ciekawskie i niezwykle aktywne. Jednak nie chętnie skaczą i rzadko się wspinają, ale świetnymi są pływakami. Lubią przebywać wśród ludzi i nie są bojaźliwe. Gryzonie te są ufne i łatwe do oswojenia. Norniki wschodnie to zwierzęta stadne.
U nornika okresy odpoczynku przeplatają się z kilkudziesięciominutową aktywnością. Młode osobniki i samce często uczestniczą w zabawach. Rzadko dochodzi do zachowań agresywnych. Nornik wschodni to bardzo przyjazny gryzoń, który lubi pieszczoty. Jest to bardzo śmiały gryzoń, który lubi wąchać i lizać palce opiekuna, a nawet wchodzić na rękę i jego ramię.
Rozmnażanie norników
Nornik wschodni bardzo szybko się rozmnaża i jest gniazdownikiem. Samce aktywne są seksualnie w wieku około 3,5 miesiąca. Natomiast samice dojrzewają płciowo dosyć późno. Najczęściej rodzą w wieku 4-5 miesięcy życia. Ciąża trwa krótko, zaledwie 3 tygodnie. Występuje ruja poporodowe, ale nie zawsze samiczka zachodzi w ciąże.
Po tym okresie następuje kilkutygodniowa przerwa. Samice mogą mieć w roku nawet 5 miotów. Na świat średnio przychodzi około 4 młodych. Może być ich nawet 6-8 sztuk. Noworodek waży ponad 3 gramy. Samica samodzielnie wychowuje potomstwo, przeganiając samca. Młode odpowiednio karmione szybko rosną.
Po dwóch tygodniach otwierają oczy, a po około 15 dniach zaczynają interesować się stałym pokarmem. W wieku 28 dni można bezpiecznie odsadzić je od matki. Jednak warto jest poczekać z tym do 6 tygodni, gdy potomstwo będzie już całkowicie samodzielne. W hodowlach nie należy dopuszczać do zbyt częstego rozmnażania.
Nornik wschodni uznany jest za gatunek najmniejszej troski, gdyż jego populacji nie zagraża wyginięcie. Jednak gryzoniom tym grozi utrata siedlisk z powodu: suszy, pożarów czy osuszania terenów wilgotnych w skutek działalności człowieka. Nornik nie jest zwierzęciem trudnym w opiece i rozmnażaniu. Zyskuje on w Polsce coraz większą popularność.
