Kot pustynny został zakwalifikowany do rzędu drapieżnych, podrzędu kotokształtnych i rodziny kotowatych. Należy on do podrodziny kotów i rodzaju kota. Zamieszkuje głównie stepowe i pustynne tereny Azji Południowo-Zachodniej i Afryki Północnej. Kota pustynnego można także podziwiać w ogrodach zoologicznych.
Kot pustynny nazywany jest też kotem arabskim. Po raz pierwszy gatunek ten opisał francuski zoolog Victor Loche w 1858 roku i nadał mu nazwę Felis margarita. Konkurencją dla tego gatunku są koty domowe. Polowanie na te zwierzęta zabronione jest w kilku krajach.
Na podstawie przeprowadzonych badań uznano dwa gatunki tych dzikich kotów:
- Felis margarita margarita, które żyją na terenie Sahary w Afryce.
- Felis margarita thinobia czyli kot piaskowy, zamieszkujący Półwysep Arabski i Południowo-Zachodnią Azję. Występuje też na obszarach skalistych dolin i równin ubogich w roślinność.
Wygląd zewnętrzny
Kot pustynny to nieduży i piękny drapieżnik o smukłej sylwetce. Długość jego ciała mieści się w przedziale 39-52 cm, a ogon mierzy dodatkowo 23-31 cm. Natomiast masa ciała waha się w granicach 1,3-3,5 kg. Posiada on płaską i szeroką głowę z wyraźnie zaznaczonym czołem. Ma duże oczy o zielonej barwie z pionowymi źrenicami, które zapewniają mu doskonałe widzenie w porze nocnej.
Kot pustynny wyróżnia się dużymi i szerokimi uszami z długimi włosami na wewnętrznej stronie, które chronią przed kurzem i piaskiem. Ma bardzo dobrze rozwinięty narząd powonienia z czarnym i wilgotnym nosem. Włosy czuciowe są długie i pomagają kotu w polowaniu, a także są wspaniałym narządem nawigacyjnym, niezbędnym w ciemności.
Posiada krótkie kończyny z długimi i ciemnymi włosami pomiędzy poduszeczkami, które chronią przed gorącym piaskiem. Jego długi i puszysty ogon służy do utrzymywania równowagi podczas uskuteczniania biegów i skoków. Futro średniej długości o barwie piaskowożółtej z delikatnymi pręgami zapewniającymi świetny kamuflaż w suchym środowisku. Na nogach i ogonie pręgi są bardziej wyraziste.
Charakter i temperament
Kot pustynny jest fascynującym zwierzęciem o specyficznym zachowaniu i temperamencie. W ciągu dnia przeważnie śpi w wykopanych przez siebie norach lub innych ukrytych miejscach. Jedynie podgatunek żyjący w Pakistanie jest w zimę aktywny o świcie i zmierzchu. Niekiedy zwierzęta te wędrują na odległość 9 km.
Kot pustynny jest bardzo czujny i ostrożny, co wynika z jego nocnego trybu życia i potrzeby unikania zwierząt drapieżnych. Kot pustynny jest bardzo inteligentnym i pojętnym zwierzęciem. Wrogami tego gatunku są szakale, sowy i węże. Jest on zwierzęciem bezwzględnie mięsożernym. Poluje najczęściej na ptaki, owady, myszoskoczki, norniki, zające, pająki, żmije i jaszczurki.
Rozmnażanie
Kot pustynny jest samotnikiem i nocnym drapieżnikiem o niezależnym charakterze. Okres rozrodczy tych zwierząt uzależniony jest od miejsca zamieszkania. Koty żyjące w Afryce na Saharze mogą rozmnażać się od stycznia do kwietnia, a w Pakistanie od września do października. Ciąża kotki trwa około 60 dni.
Po tym okresie rodzi się od 1 do 8 kociąt. Młode stają się niezależne po 6-8 miesiącach życia. Jednak dojrzałość płciową uzyskują pomiędzy 9 a 14 miesiącem życia. Kot ten jest samotnikiem z wyjątkiem okresu godowego i wychowywania młodych. Nie należy do zwierząt domowych i nie jest przystosowany do życia w mieszkaniu.
Podsumowując kot pustynny doskonale nadaje się do życia w surowym pustynnym klimacie. Przed upałami i chłodem chroni go futro. Nie należy zapominać, że zwierzęta te są gatunkiem zagrożonym wyginięciem. Przetrwanie tego wyjątkowego i dostojnego drapieżnika może zapewnić ochrona siedlisk w jego naturalnym środowisku i zapobieganie nielegalnym polowaniom.
