Żywienie i zdrowie mary patagońskiej dotyczy zwierząt żyjących na wolności i w niewoli. W środowisku naturalnym ssaki te zwykle same potrafią zadbać o swój dobrostan. Jednak chore czy okaleczone są często bezradne, co zagraża to ich życiu. Przetrwanie i rozmnażanie mar patagońskich w naturze zapewnia klimat i roślinność.
Żywienie i zdrowie mary patagońskiej mają wpływ na wygląd i zachowanie tych gryzoni. W chowie domowym należy zadbać o zdrowie psychiczne i fizyczne tych zwierząt. Prawidłowe żywienie i zdrowy tryb życia mary patagońskiej decyduje o sukcesie hodowli. Jest to gatunek o podwyższonym ryzyku wyginięcia, znajdujący się w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Catering mary patagońska
Żywienie i zdrowie mary patagońskiej wpływają na jej rozwój i kondycję. Jest to roślinożerny gryzoń, który prowadzi dzienny tryb życia. Gryzonie te dostosowują swoją dietę do zajmowanego środowiska. Szukają wytrwale roślin lądowych. W środowisku naturalnym żywią się trawą, zielonymi częściami roślin, nasionami, ziołami i czasami młodymi pędami drzew, a nawet kaktusami.
Nie potrzebują dużo wody, którą najczęściej pobierają z korzeni roślin. W niewoli należy karmić je świeżym sianem bez oznak zagrzybienia, trawą i innymi zielonkami. Nie mogą być one pryskane środkami owadobójczymi. Dieta mary patagońskiej powinna być bogata w kwas askorbinowy czyli witaminę C, bez wysokiej zawartości wapnia.
Trawa nasiona czy zioła stanowią podstawowe wyżywienie tego gryzonia. Ważnym uzupełnieniem diety są owoce i warzywa. Z owoców doskonale sprawdzają się: jabłka, śliwki, banany, pomarańcze czy brzoskwinie. Natomiast z warzyw: marchew, buraki, dynia. Urozmaiceniem posiłków powinny być gałązki: wierzby, topoli, klonu czy drzew owocowych.
W poszukiwaniu jedzenia mary używają ostrych siekaczy. Posiadają wydajny układ trawienny w skład, którego wchodzi duże jelito ślepe. Pozwala ono wydobyć z posiłków roślinnych, jak najwięcej składników odżywczych, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu.
Zdrowie mary patagońskiej
Żywienie i zdrowie mary patagońskiej mają znaczący wpływ na długość życia tych zwierząt. Niekiedy nawet najbardziej zadbane stworzenie może zachorować. Codzienna obserwacja wyglądu mary patagońskiej i jej zachowania pozwali na szybkie wykrycie zmian. Chory gryzoń jest zwykle mniej ruchliwy i nie ma apetytu.
Do najczęstszych chorób mary patagońskiej należą:
- Stany zapalne dziąseł, powstające w wyniku niedoboru witaminy C. Objawami choroby są krwawienia i opuchlizna dziąseł. Szybki powrót do zdrowia powoduje podanie odpowiedniej dawki kwasu askorbinowego.
- Przerost siekaczy, które rosną przez całe życie gryzoni. Powinny być one ścierane w naturalny sposób po podanym codziennie twardym pokarmie, np. suchym chlebie czy gałązkach z drzew.
- Biegunka, która jest przeważnie konsekwencją nagłej zmiany jadłospisu lub niewłaściwej diety. Wszystkie zmiany w jadłospisie mary powinny być wprowadzane stopniowo. Biegunka powyżej dwóch dni wymaga natychmiastowej konsultacji z weterynarzem.
- Endopasożyty czyli pasożyty wewnętrzne, takie jak świdrowce, nicienie, wiciowce i przywry. Te pierwsze żyją w płynie rdzeniowo-mózgowym, osoczu krwi i narządach miąższowych. Świdrowce wywołują groźne choroby zagrażające życiu zwierzęcia. Nicienie powodują wychudzenie i zaburzenia rozwoju mary patagońskiej. Rozpoznania ich można dokonać na skutek badania kału. Wiciowce atakują przeważnie młode osobniki. Objawami są biegunki i towarzyszące im wzdęcia. U nieleczonej mary może dojść do niedowagi. Na skutek wyniszczenia organizmu dochodzi do śmierci zwierzęcia. Natomiast przywry żyją w naczyniach krwionośnych pęcherza moczowego i w jamie brzusznej.
- Ektopasożyty czyli pasożyty zewnętrzne, na które są przeważnie narażone młode bądź starsze zwierzęta. Mogą zarazić się przez ściółkę, dołączenie nowych zwierząt, albo przez stosowanie zanieczyszczonego sprzętu. Powstają różne objawy, np. strupy, złuszczenie naskórka czy owrzodzenia. Pasożyty zewnętrzne mogą być w karmach i na gryzoniu. Do ektopasożytów zaliczane są:
- Pchły, któreatakujące przeważnie mary na wolności. Od ugryzienia pcheł pojawią się, takie objawy jak: świąd, wypadanie włosów, krosty, które mogą zainfekować całe ciało.
- Kleszcze, które przenoszą boreliozę. Atakują wszystkie zwierzęta i ludzi. Najczęściej spotykane objawy to pokrzywka. Może też dojść do wypadania sierści. Z tego powodu należy sprawdzać regularnie skórę i sierść mary patagońskiej.
- Roztocza, które należą do rzędu pajęczaków, takich jak świerzbowce. Potrafią rozprzestrzenić się na całym ciele zwierzęcia. Najwięcej jest ich na głowie.
Choroby nie oszczędzają mar patagońskich, atakują najczęściej osobniki słabe i niedożywione czy posiadające małą odporność. Brak witamin oraz niedobór minerałów może doprowadzić do groźnych powikłań i niebezpiecznych chorób. W konsekwencji może dojść nawet do śmierci pupila. W każdym przypadku nowo nabyty gryzoń powinien być poddany kwarantannie.
Mara patagońska w ogrodach zoologicznych
Żywienie i zdrowie mary patagońskiej w ogrodach zoologicznych wywierają wpływ na jej dobrostan. W swojej diecie gryzoń ten powinien mieć zapewniony pokarm roślinny. Wielkość dziennej racji żywieniowej zależy od masy ciała, wieku i stanu zdrowia mary patagońskiej. Młode, samice ciężarne i matki karmiące mają w ZOO zapewnioną specjalnie zbilansowaną dietę.
Podawanie posiłku w odpowiedniej formie i o kreślonej porze jest bardzo ważne dla właściwego funkcjonowania zwierząt. Pracownicy ogrodów zoologicznych są odpowiednio pod tym względem przygotowani do pracy. Często mają ukończone studia wyższe na kierunku weterynaryjnym i specjalizację w opiece nad małymi zwierzętami, w tym gryzoniami.
W ogrodach zoologicznych mary oprócz regularnie podawanego posiłku roślinnego mają zapewnioną opiekę medyczną i odpowiednie warunki bytowania. Potomstwo przychodzące na świat otrzymuje potrzebne szczepienia. W naturze mara patagońska występuje w Ameryce Południowej. W niewoli żyje w hodowlach czy w ogrodach zoologicznych.
Podsumowując żywienie i zdrowie mary patagońskiej to ważne aspekty w rozmnażaniu tych zwierząt. Tylko nieliczne dolegliwości mar można leczyć we własnym zakresie. W większości przypadków należy udać się do przychodni weterynaryjnej po poradę. Samodzielne leczenie mary patagońskiej kończy się często śmiercią zwierzęcia.
