Wiskacza peruwiańska należy do królestwa: zwierząt, gromady: ssaków, rzędu: gryzoni, rodziny: szynszylowatych, rodzaju: wiskacza. To średniej wielkości puchate zwierzątko jest sporadycznym okazem w amatorskich hodowlach domowych. Najczęściej wiskacza można spotkać w dużych ogrodach zoologicznych.
Wiskacza peruwiańska nazywana jest niekiedy ardillą. W polskiej literaturze gryzoń ten przez wiele lat występował pod nazwą szynszyla duża. Dopiero w 2015 roku w wydanej przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” szynszylę dużą nazwano wiskaczem peruwiańskim. Oznacza to, że ten rodzaj szynszylowatych należy do rodzaju wiskaczy.
Zakres występowania
Wiskacza peruwiańska w naturze zamieszkuje Andy w Ameryce Południowej. Występuje tam w Boliwii, Peru i Chile. Gatunek ten nie jest zagrożony. Populacja sukcesywnie rozmnaża się i nie są prowadzone intensywne odłowy. Wiskacza bytuje na wysokościach od 300 do 5000 m n.p.m. Jest zwierzęciem stadnym, które żyje w koloniach złożonych z niedużych grup rodzinnych na granicy lasu i nagich skał.
Zwierzęta te sporadycznie oddalają się od miejsca zamieszkania.
Wiskacza peruwiańska w szczelinach skalnych często znajduje schronienie i ukrywa się przed drapieżnikami. Tam dochodzi do rozmnażania w dwóch miesiącach: październiku i listopadzie. Dojrzałość płciową osiąga po roku. Samica chodzi w ciąży około 140 dni. Z tego względu w przeciągu roku przychodzi na świat tylko jeden miot. Samica młode karmi mlekiem około dwóch miesięcy.
Wygląd
Wiskacza peruwiańska to średniej wielkości gryzoń, który z wyglądu przypomina królika. Długość jej ciała waha się w granicach 40-45 cm. Natomiast jej puszysty ogon mierzy około 40 cm. Wiskacza waży w granicach 900-1600 g. Długość jej życia wynosi około 15 lat. Hodowana w odpowiednich warunkach może dożyć nawet 20 lat.
Wiskacza peruwiańska posiada charakterystyczne długie wibrysy. Ma także duże uszy i silne kończyny. Przednie i tylne łapy mają po cztery palce. Futro jej jest miękkie i gęste w rozmaitych odcieniach szarości. Koniuszek ogona wyróżnia się ciemną barwą. Natomiast grzbiet jest niekiedy pomarańczowobrunatny.
Charakter i temperament
To śliczne stworzenie jest łagodne i przyjazne. Nie wykazuje agresji wobec innych zwierząt ani człowieka. Są to gryzonie bardzo zwinne i energiczne ale płochliwe. Posiadają dobrze rozwinięty narząd węchu i słuchu. Wiskacze podobnie, jak większość gryzoni prowadzą nocny tryb życia. W środowisku naturalnym żyją znacznie krócej, niż w niewoli.
Wiskacza peruwiańska wydaje różne dziwne odgłosy, które przypominają piski, płacz czy szczekanie. Niepokojące dźwięki może wydawać podczas snu, a także kiedy się przestraszy, czuje się zagrożona, albo samotna. Słyszy dźwięki, które nie są wyłapywane przez ludzkie ucho i to one również mogą być dla gryzonia stresujące. Kiedy wiskacza jest zła i coś ją niepokoi może zgrzytać ząbkami.
Należy do stworzeń hałaśliwych.
Są to zwierzęta roślinożerne, które najchętniej na wolności zjadają liście traw, a wodę pozyskują z porannej rosy wraz ze spożywaną roślinnością. Podstawowym pożywieniem tego gryzonia w niewoli jest siano, suszone zioła i gałązki drzew. Mimo, że zwierzęta te odporne są na brak wody, powinny mieć do niej stały dostęp. Wiskacza może być hodowana w obszernych klatkach, a najlepiej w dużych wolierach obsadzonych krzewami.
Wiskacza peruwiańska jest stworzeniem aktywnym, które lubi skoki i wspinaczki oraz piaskowe kąpiele. Nie jest zadowolona z samotności, dlatego dobrym rozwiązaniem jest drugi osobnik. Gryzoń ten lubi towarzystwo człowieka, zwłaszcza swojego opiekuna, ale jest nieufny wobec nieznanych jemu ludzi. Nie należy do zwierząt, które lubią pieszczoty i siedzenie na ludzkich kolanach.
Akt prawny Akwarystyka Fruwanie Gryzonie Koty Niebezpieczne Pies w pracy Psy Ptaki Pupil Ryby Wirusy Zoologia Zwierzęta domowe Świat zwierząt Żywienie
ZOBACZ TAKŻE
Jak psu założyć kaganiec?
Jakie ptaki tracą okresowo zdolność lotu?
Najmniejszy gatunek dzikiego kota na świecie
Żywienie i zdrowie ślimaków
Opieka nad gurami olbrzymim
