Największy mięsożerny torbacz świata to diabeł tasmański, który w naturze żyje na Wyspie Tasmania. Dawniej 3 tysiące lat temu zamieszkiwał kontynentalną Australię. Należy on do królestwa: zwierząt, gromady: ssaków, infrogromady: ssaków niższych. Zakwalifikowany został do rzędu torbaczy, rodziny niełazowatych i rodzaju diabła.
Największy mięsożerny torbacz jest niezwykłym zwierzęciem. Pochodzi z podrodziny i plemienia niełazów. Populacja tych ssaków jest nieliczna, wynosi około 20 tysięcy dorosłych osobników. Po raz pierwszy został opisany w 1807 roku przez przyrodnika George’a Harrisa, który nadał mu nazwę Didelphis ursina. Uznał diabła tasmańskiego za niedźwiedzia.
Dopiero w 1841 roku francuski przyrodnik Pierre Boitard nazwał ten gatunek Sarcophilus harrisil. Diabeł tasmański jest symbolem Tasmanii. Używany jest w logo wielu produktów. Miano największego mięsożernego torbacza uzyskał po wyginięciu wielkowora tasmańskiego, który nazywany był również wilkiem workowatym. Diabeł tasmański prawdopodobnie żywił się wtedy resztkami pozostawionymi przez wielkowora.
Historia populacji diabła tasmańskiego
Największy mięsożerny torbacz traci swoje naturalne środowisko. Populacja diabła tasmańskiego zmniejszyła się diametralnie z powodu choroby nowotworowej DFBT czyli Devil Facial Tumowr Disease. Atakuje ona pysk zwierzęcia i została wykryta w 1996 roku. W wyniku tego groźnego schorzenia liczebność diabła tasmańskiego spadła o około 70%.
Na przykład w 1996 roku żyło na Tasmanii 53 tysiące osobników, a już w 2020 roku pozostało zaledwie 17 tysięcy diabłów tasmańskich. W wyniku rozwoju choroby raka ulega deformacji pysk zwierzęcia, co powoduje powstanie narośli i guzów. Tak wielkie cierpienie i ból sprawiają, że stworzenie przy zdeformowanym pysku kończy życie śmiercią głodową.
Choroba w wyniku ugryzienia może przejść na inne zwierzęta, Dzieje się tak, gdy diabły walczą o pożywienie. Z tego względu w ochronie gatunku postanowiono przenieść zwierzęta do kontynentalne części Australii. Pierwsze 26 osobników trafiło tam w 2020 roku. Zwierzęta te otoczono opieką w Sanktuarium Barrington Tops, około 300 km na północ od Sydney.
Wszystkie diabły były oznakowane i monitorowane. W roku 2023 czyli po 3 tysiącach lat, urodził się w Australii kontynentalnej pierwszy potomek diabła tasmańskiego. Zaczęły rozmnażać się w Nowej Południowej Walii czyli na najstarszym i najbardziej zaludnionym terenie Australii. Według powziętych założeń w ciągu 1-2 lat na świat powinno przyjść 40 noworodków tego gatunku.
Oznacza to, że powiodły się plany odrodzenia największego mięsożernego torbacza w części kontynentalnej Australii. Zwierzęta te trafiły do świata fauny, w której nie były obecne od 3 tysięcy lat. Taki plan reintrodukcji z upływem lat może stać się inwazją dla innych zamieszkałych tam zwierząt. Projekt Aussie Ark ma wielu zwolenników. Naukowcy są zdania, że ograniczy on liczebność dzikich kotów i lisów.
Wygląd zewnętrzny
Największy mięsożerny torbacz osiąga wielkość niedużego psa. Posiada krępe i umięśnione ciało. Ma dłużą głowę, której długość wraz z tułowiem wynosi w granicach 57-65 cm, a ogon mierzy 25-26 cm. Natomiast masa ciała mieści się w przedziale 6-8 kg. Stworzenie to posiada grubą i umięśnioną szyję.
Na części twarzowej głowy i w kępkach na głowie widoczne są długie wibrysy. Posiada dużą siłę zgryzu, co sprawia, że potrafi przegryźć nawet gruby, metalowy przewód. Ma duże kły i zęby, których liczba wynosi 42 sztuki, jak u psiego przyjaciela. Ze swoim silnym uzębieniem bez trudu może konsumować rozmaite kości.
Samice są przeważnie mniejsze od samców. Zachodnią Tasmanię zamieszkują zwykle osobniki mniejszych rozmiarów. Tylne kończyny diabła tasmańskiego są trochę krótsze od przednich. Łapy przednie mają po 5 palców. Cztery z nich są skierowane do przodu, a piąty w bok. Taka budowa kończyny pozwala zwierzęciu chwytać pokarm.
Natomiast tylne łapy mają po 4 palce. Diabeł tasmański nie ma możliwości chowania swoich długich pazurów. Zdrowe osobniki posiadają tłuste ogony, ponieważ przechowują w nich zapas tłuszczu. Największy mięsożerny torbacz ma bardzo ciekawe umaszczenie.
Futro tych interesujących zwierząt ma czarne ubarwienie. Niejednokrotnie widnieją na sierści diabła tasmańskiego białe znaczenia, które występują na klatce piersiowej i zadzie. Uatrakcyjniają one wygląd zwierzęcia. Białe plamy ma 84% dzikiej populacji diabła tasmańskiego.
Styl życia
Największy mięsożerny torbacz prowadzi zwykle dzienny styl życia. Wykazuje największą aktywność o świcie i zmierzchu. Młode diabły tasmańskie są zwykle aktywne o zmierzchu. Pomimo swojej ciężkiej budowy na krótkim dystansie może poruszać się z prędkością 13 km/h. Na odległości wynoszącej 1,5 km może nawet osiągnąć 25 km/h.
Natomiast swoimi długimi pazurami bez problemu poszukują w ziemi pożywienia. Mogą również drążyć nimi nory, których używają w liczbie 3-4 sztuk. Potomstwo wraz z matką pozostaje w wykopanej norze. Pozostałe osobniki wędrują w ciągu roku, unikając kamienistych podłoży i stromych stoków. Preferują wydeptane drogi przez zwierzęta gospodarskie.
Wybierają ścieżki przez niziny, pokonując w ciągu jednej nocy nawet 50 kilometrów. Wędrują przez przełęcze, wzdłuż brzegów rzek. Samce więcej czasu spędzają na spożywaniu posiłków, niż na przemieszczaniu się. Często trzymają swoje partnerki w norze, żeby nie dopuścić do niewierności swoich wybranek.
Największy mięsożerny torbacz na terenach, gdzie znajduje się w pobliżu gospodarstw ludzkich kradnie odzież, poduszki czy koce. Skradzione rzeczy wykorzystuje przy zakładaniu legowisk w drewnianych budynkach. Posiada on umiejętności termoregulacji swojego ciała, co pozwala zachować mu aktywność w południe, bez przegrzewania organizmu.
Zwierzęta te dyszą, ale ciała ich nie ulegają poceniu. W cieplejszych warunkach obniżają za dnia temperaturę swojego ciała i przechodzą na nocny tryb życia. Samce zwykle prowadzą samotniczy tryb życia. Tylko w czasie rozrodu przebywają z samicami. Diabły tasmańskie wydzielają ostrą woń.
Mają bardzo dobrze rozwinięty narząd węchu oraz wydają niepokojące i głośne dźwięki. Znane są z doniosłych pisków. Zwierzęta te są szybkie i wytrzymałe. Sprytnie przepływają rzeki i wspinają się po drzewach. Zachowanie diabłów tasmańskich można również obserwować i podziwiać w niektórych ogrodach zoologicznych.
Stołówka diabła tasmańskiego
Największy mięsożerny torbacz poluje również na większe od siebie zwierzęta. Jego ofiarą może być również nieduży kangur. W naturze potrafią spożyć każde rodzime zwierzę. Preferują łatwe do upolowania wombaty, które są średniej wielkości ssakami o dużej zawartości tłuszczu. Pożywieniem ich są także: owce ryby, ptaki, gady i płazy bezogonowe oraz owady i kijanki.
Zwierzęta te nie pogardzą też owocami i inną żywnością spożywaną przez ludzi. Pożerają również zwierzęta, które są ofiarami wypadków drogowych i inną napotkaną padliną, kopiąc w ziemi. Poza tym chętnie polują na bobroszczury. Dorosły osobnik w razie braku żywności może zjeść nawet swoje potomstwo. Dojrzałe diabły spożywają często pokarm stanowiący 15% masy jego własnego ciała.
Rozmnażanie
Największy mięsożerny torbacz nie należy do zwierząt monogamicznych. Sezon rozrodczy trwa zwykle pomiędzy lutym, a czerwcem. Samce potrafią walczyć o samice i strzegą swoich wybranek. Samica może trzykrotnie owulować podczas sezonu rozrodczego. W czasie swojego życia ma ona średnio 4 okresy godowe i może wydać na świat 12 młodych.
Samiec może doczekać się 16 młodych. Ciąża trwa 21 dni i nie jest przedłużona. Na świat przychodzi 20-30 noworodków. Jednak przeżywa zaledwie 4 młodych, ponieważ w torbie samicy są tylko 4 sutki. Noworodki w kleistym śluzie muszą pokonać drogę od pochwy do torby. Zwykle przeżywa więcej samiczek. Młode rodzą się bez futra, a ciało ich jest różowe.
Przednie łapki maluchów mają dobrze rozwinięte palce, które zakończone są pazurkami. Masa noworodka wynosi około 0,20 g. Po narodzeniu młodych rozpoznanie płci odbywa się na podstawie obecności zewnętrznej moszny. W torbie potomstwo karmione mlekiem matki rozwija się szybko. Po 45 dniach młode zaczynają pokrywać się sierścią, aż do 3 miesięcy.
Oczy otwierają się około 90 dni. Torbę samicy opuszczają po około 100 dniach i ważą wówczas około 20 dag. Młode stają się samodzielne po około 90 dniach, a w wieku 2 lat osiągają dojrzałość płciową. Jednak około 60% potomstwa nie dożywa wieku dojrzałego. Samice większość swojego życia spędzają wydając na świat potomstwo i opiekując się młodymi.
Podsumowując
Największy mięsożerny torbacz żył przez 3 tysiące lat wyłącznie w wyspiarskiej części Australii. Nadal narażony jest na wymarcie pomimo wielu prób przywrócenia liczebności tego gatunku. Diabeł tasmański jest unikatowym zwierzęciem, które zdobyło rozgłos, jako bohater wielu książek i kreskówek. Diabły tasmańskie dożywają do 5 roku życia, a w niewoli 7 lat, a nawet dłużej.
