Maine Coon to najstarsza rasa amerykańska, która jest bardzo podobna do norweskiego kota leśnego. W takim przypadku obie te rasy mogą posiadać wspólnych przodków w niedawnej przeszłości. Jednak Maine Coon nie ma nic wspólnego z szopem praczem.
Maine Coon jest naturalną rasą półdługowłosych kotów, która pochodzi z Ameryki Północnej. Jest to jeden z największych kotów domowych. Nazwa Maine wywodzi się od położonego w Nowej Anglii stanu Maine, gdzie zostały znalezione pierwsze koty tej rasy. Mają one również inne nazwy: miaukuny, łagodne olbrzymy czy koto – psy.
Krótka historia rasy
Maine Coon jest uważany za jedyną rasę długowłosą, która powstała w naturalny sposób w Stanach Zjednoczonych. Do Nowej Anglii zostały prawdopodobnie przywiezione na statkach. Po drodze nie jest wykluczone, że zdołały uciec i skrzyżowały się z tamtejszymi kotami, tworząc w ten sposób nową rasę.
Rasa ta pierwszy raz została pokazana na wystawie w 1860 roku i od tej pory zaczęto się nimi interesować. Największą popularność koty te zdobyły w 1895 roku. Miało to miejsce na wystawie w Nowym Jorku, gdzie główną nagrodę przyznano kotu Leo rasy Maine Coon o pręgowanej sierści. Kot Leo wygrywał w Bostonie do 1900 roku. Później ustąpił miejsca własnemu potomkowi.
W tym samym czasie modne stały się persy, co sprawiło, że Maine Coon odsunięto w cień. Rasa nie wyginęła dzięki różnym organizacją, które postawiły sobie za cel ochronę tych kotów. Z czasem Maine Coon stał się narodowym kotem Kanady. W 1953 roku powstał specjalny klub celem promowania rodzimej odmiany kota.
Kot tej rasy został oficjalnie uznany przez amerykańskie stowarzyszenie felinologiczne. Przez FIFe rasa została uznana dopiero w 1983 roku. W Polsce zaczęto hodować je w 1997 roku. W dzisiejszych czasach Maine Coon popularny jest na całym świecie. Został uznany w wielu krajach podobnie, jak kot norweski.
Wygląd zewnętrzny
Maine Coon osiąga rozmiary średnie do dużych, przy czym samice są mniejsze od kocurów. Jest to półdługowłosy kot typu orientalnego. Koty te są dobrze umięśnione i grubokościste. Ich ciało jest długie, jak ogon. Wyglądają na większe, niż są w rzeczywistości. Długość ich życia wynosi w granicach 13 – 15 lat. Mogą osiągać wagę od 5 do 10 kg.
Posiadają dużą, średniej wielkości głowę, która ma kanciasty pyszczek i mocny podbródek. Mają wysoko umieszczone kości policzkowe i długą umięśnioną szyję. Ich duże oczy są okrągłe i szeroko rozstawione. Powinny być zielone, miedziane, złoto – pomarańczowe. Barwa oczu najlepiej, jak jest sharmonizowana z barwą sierści, ale niekoniecznie.
U osobników o białym umaszczeniu oczy są niebieskie lub różowe.
Nos jest prosty i jednakowo szeroki na całej długości. Wysokie jego uszy szerokie są u nasady i spiczasto zakończone na końcach z rysimi pędzelkami. Ma szeroką klatkę piersiową i mocne nogi. Okrągłe jego stopy charakteryzują się kępkami długich włosów. Sierść tego kota jest jedwabista i gęsta, krótsza na głowie, szyi i barkach.
Natomiast jest dłuższa na grzbiecie, brzuchu, bokach, ogonie i z tyłu nóg. Posiada wodoodporną okrywę włosową. Jest ona dwuwarstwowa, na którą składa się podszerstek i lśniące włosy okrywowe. Przede wszystkim rasa ta charakteryzuje się wszelkim umaszczeniem. Najczęściej można spotkać: kremowe, szylkretowe, białe, tipped, czarne, rude, niebieskie i dwukolorowe.
Gęste futro wymaga częstego czesania i szczotkowania.
Charakter i temperament
Maine Coon jest inteligentnym zwierzęciem i szybko uczy się komend. Na przykład potrafi aportować, jak pies. Wykonuje polecenia i zna swoje imię. Nie sprawia mu problemu otwieranie drzwi czy branie jedzenia w łapki. Pomimo swoich dużych rozmiarów koty te są łagodnego usposobienia, słodkie i delikatne.
Maine Coon jest opanowany i szybko nawiązują kontakt z innymi zwierzętami oraz z człowiekiem.
Potrafi towarzyszyć opiekunowi w prawie każdym jego zajęciu. Jest to stworzenia silne i odporne na choroby. Na przykład przed zimnem chroni go gęste futro. Dlatego szybko przystosowuje się do każdego otoczenia, gdzie ma miejsce na aktywność fizyczną. Kocha swojego opiekuna i lubi z nimi zabawy.
Dlatego podczas figlowania może być hałaśliwy. Dodatkowo cechą charakterystyczną tego kota jest wydawanie rozmaitych dźwięków. Można usłyszeć jego mruczenie, trele, gruchanie czy ćwierkanie. Ma on swój język, dzięki któremu komunikuje człowiekowi swoje potrzeby.
Ponadto jest to żywotny kot oraz czujny i sprawny łowca.
Maine Coon początkowo był kotem żyjącymi poza gospodarstwem człowieka, gdzie wykorzystywany był do walki z gryzoniami. W dzisiejszych czasach znów stał się popularnym kotem w amerykańskich rankingach. Rasa ta ma tendencję do przybywania na wadze, dlatego należy pilnować jej diety. Podsumowując Maine Coon to niezawodny towarzysz i przyjaciel człowieka.
Akt prawny Akwarystyka Fruwanie Gryzonie Koty Niebezpieczne Pies w pracy Psy Ptaki Pupil Quiz Raport Ryby Wirusy Zoologia Zwierzęta domowe Świat zwierząt Żywienie
ZOBACZ TAKŻE
[pt_view id=”6f01e38f2y”]
