Kot burmański to atrakcyjny, nieduży futrzak o bystrych i szeroko otwartych oczach. Zaliczany jest do kotów krótkowłosych. Burmańczyki pochodzą z pałaców i klasztorów starożytnej Birmy. Hodowane były przez mnichów i pełniły wówczas zadania świątynnej straży.
Kot burmański jest niezwykle inteligentnym i pojętnym zwierzęciem. Nazywany jest również kotem burmskim i należy do grupy azjatyckiej. Kot burmański pochodzi z Birmy. Rasy tej nie należy mylić z kotem birmańskim. Obie rasy pochodzą z tego samego rejonu. Jednak różnią się wyglądem, rozmiarem i charakterem. W Polsce istnieją hodowle kotów burmańskich.
Krótka historia rasy
Kot burmański znany jest od wieków. Ludzie wierząc w reinkarnację byli przekonani, że dusza ludzka przed przejściem do kolejnego życia, zamieszkuje w ciele kota. Pierwsze wzmianki o tych zwierzętach można odnaleźć w „Księdze poezji o kotach”, która powstała w latach 1350-1767. Początek rasie dała kotka Wong Mau, która wyglądała jak czarny kot syjamski.
Kotka ta była hybrydą kota syjamskiego i ciemnowłosego birmańskiego. Została sprowadzona w 1930 roku z Birmy do Ameryki przez emerytowanego, chirurga i psychiatrę Josepha Thompsona. Był on już wcześniej hodowcą kotów syjamskich. Doktor Thompson wraz z hodowcami i genetykami stworzył nową rasę kota o ciemnobrązowym futrze.
Było to możliwe poprzez krzyżowanie hybryd birmańsko-syjamskich. W 1934 roku rasa burmańska została zaakceptowana przez CFA czyli The Cat Fanciers Association, która jest jedną z najstarszych organizacji felinologicznych na świecie. W Polsce pierwszy kot burmański pojawił się w 1992 roku. Była to kotka o imieniu Anna Louise Falyu’s.
Wygląd zewnętrzny
Kot burmański jest niedużym futrzakiem. Waga jego mieści się w przedziale 3,6-5,4 kg. Ciało tych zwierząt zwarte i muskularne, nie jest długie. Głowa mała, która w odmianie europejskiej ma trochę wydłużoną czaszkę. Natomiast w odmianie amerykańskiej głowa jest okrągła. Szyja burmańczyka jest cienka i długa.
Kot burmański posiada dosyć duże i okrągłe oczy o barwie złotej bądź żółtej. Delikatne jego uszy są pochylone do przodu i szerokie u nasady. Ogon ma długi i nie za gruby. W niczym nie przypomina pejcza czyli ogona kotów syjamskich. Rasa ta posiada krótką sierść, bez podszerstka, która dobrze przylega do ciała.
Kot burmański może posiadać umaszczenie: kremowe, rude, niebieskie, liliowe, brązowe czy czekoladowe. Pysk, uszy, grzbiet i łapy są ciemniejsze niż dolna część ciała. Burmańczyki mogą zmieniać futro w zależności od temperatury otoczenia. Jeżeli jest chłodniej sierść staje się ciemniejsza, a gdy robi się ciepło jaśniejsza.
Koci temperament
Kot burmański jest bardzo przyjacielski, mądry i spokojny. Uwielbia różne ciekawe zabawy i wszelką aktywność. Nie lubi samotności, ponieważ jest zwierzęciem towarzyskim. Z tego względu dobrze jest kupić parę kotów. To również wspaniały łowca, który nie lubi nudy. Koty te są bardzo zdolne, bez problemu mogą przynosić drobne przedmioty.
Kot burmański łatwo aklimatyzuje się do nowego miejsca zarówno w mieszkaniu, jak i na dworze. Zwierzęta te nadają się do zabawy z dziećmi w różnym wieku. Nie protestują przed pieszczotami i noszeniem na rękach. Tolerują psy i żyją z nimi w zgodzie pod warunkiem, że same nie będą zaniedbywane.
Należy poświęcić im wystarczająco dużo uwagi, żeby nie były zazdrosne i złośliwe. Burmańczyki znane są z tego, że są bardzo dobrymi rodzicami. Kiedy na świat przychodzi potomstwo, to pomiędzy całą kocią rodziną zostaną zacieśnione więzi. cała kocia rodzina zostaje scalona. W takiej sytuacji nawet kocury angażują się w opiekę nad kociętami. Rasa ta świetnie nadaje się na domowego towarzysza.
Kot burmański należy do zwierząt długowiecznych. Może żyć 17 lat, a nawet dłużej. Odpowiednio żywiony i zadbany będzie cieszył się dobrym zdrowiem aż do późnej starości. Pielęgnacja tej rasy nie jest trudna. Wystarczy raz w tygodniu wyczesać kotu futro oraz skontrolować oczy i uszy. Pazury obcinamy w razie zaistniałej potrzeby.
