Żywienie i zdrowie polatuchów

Żywienie i zdrowie polatuchów w dużym stopniu zależy od ludzkiej pomocy. Nie wszystkie zwierzęta żyjące na wolności są w stanie same zadbać o swoje pożywienie. Poza tym chore czy okaleczone są często bezradne i zagraża to ich życiu. Niejednokrotnie dzikim wiewiórkom latającym potrzebne jest ludzkie wsparcie.

Żywienie i zdrowie polatuchów dotyczy 42 gatunków. Niektóre zwierzęta na wolności żyją na terenach wapiennych wzgórz, które porośnięte są lasami iglastymi i mieszanymi. Część z nich przystosowała się do warunków panujących w ogrodach zoologicznych. Polatuchy w większości nie są pod ochroną.

Jadłospis wiewiórek latających

Żywienie i zdrowie polatuchów przekłada się również na ich rozmnażanie i stan zdrowia potomstwa. Gatunki żyjące na wolności w stanie dzikim same muszą zadbać o swoje pożywienie. Niektóre gatunki polatuchów można podziwiać w ogrodach zoologicznych na całym świecie, również w Polsce. Takim przykładem są polatuchy olbrzymie w we wrocławskim ZOO.

Wiewiórki latające to gryzonie wszystkożerne. Preferują jednak pokarm roślinny.

W środowisku naturalnym niektóre gatunki tych ssaków żywią się głównie:

nasionami,
świeżymi gałązkami z pąkami,
korą z drzew,
jagodami i grzybami,
spadami owocowymi,
larwami mrówek i ślimakami,
ptasimi jajami.

Większość gatunków uwielbia: orzechy, owoce leśne, świeże gałązki jabłoni, gruszy, leszczyny czy wierzby. Polatuchy żyjące na wolności nie pamiętają, gdzie ukryły zapasy. Przy szukaniu zakopanej żywności kierują się węchem. W ich jadłospisie nie powinno zabraknąć twardego pokarmu, gdyż jak wszystkie gryzonie posiadają całe życie rosnące siekacze. Powinny one ulegać systematycznemu ścieraniu.

Problemy zdrowotne wiewiórek

Żywienie i zdrowie polatuchów to ich recepta na żywotność i długie życie. Częstymi schorzeniami tych gryzoni może być przerost siekaczy. Jest to spowodowane spożywaniem tylko miękkiego pokarmu. Wszystkie choroby wiewiórek diagnozuje i prowadzi specjalista weterynaryjny.

Najczęstszymi chorobami polatuchów są:

Tularemia, którą polatucha zarażona jest poprzez ukłucie much, kleszczy czy komarów. Może być również zarażona przez kontakt ze skażonym środowiskiem, np. wodą czy sianem. U człowieka najczęściej dochodzi do powiększenia węzłów chłonnych i mogą pojawić się objawy grypopodobne.
Nieżyty jelit, co może być spowodowane nagłą zmianą diety czy nadmierną ilością owoców w pożywieniu. W przypadku znalezienia śladów krwi w odchodach koniecznie należy skontaktować się z lekarzem weterynarii.
Gruźlica rzekoma czyli paratuberkuloza, która jest przenoszona z kałem. Typowymi objawami choroby są: brak apetytu, osowiałość, częste biegunki, spadek wagi ciała. Chorobę diagnozuje lekarz weterynarii poprzez pobranie próbek: tkanek, krwi i kału. Leczenie polega na podawaniu antybiotyku.
Wyłysienie i towarzyszący mu świąd, które spowodowane są niewłaściwą dietą, niedoborem witamin czy zaburzeniami hormonalnymi. Przyczyną wyłysienia często są pasożyty zewnętrzne. Bezwłose miejsca mogą występować miejscowo, symetrycznie na całym ciele albo tylko na ogonie.
Ropnie, które są powikłaniem urazów i zadrapań. Często powstają w okolicy pyszczka. Leczenie polega na oczyszczeniu rany czy wyłuskania ropnia. Należy podawać antybiotyki przepisane przez weterynarza.
Problemy z układem oddechowym, któremu towarzyszy podrażnienie nosa i jego zablokowanie. Podrażnienia mogą być związane ze zniekształceniem kości nosowej i żuchwy.
Pasożyty zewnętrzne, do których najczęściej należą: pchły, roztocza drążące czy larwy wolno żyjące. Do objawów należy zaliczyć: świąt, wypadanie włosów. Poza tym gryzoń jest niespokojny i na głowie i karku pojawiają się małe czerwone krosty, które później widoczne są na całym ciele.
Pasożyty wewnętrzne, do których często należą tasiemce pojawiające się u młodych wiewiórek, czasami jako masowa inwazja. W przypadku tej choroby rzadko występuje zapalenie jelit i chudnięcie.
Kandydoza jelit, której przyczyną jest silne namnożenie się drożdży w przewodzie pokarmowym. Jest to wynikiem błędów żywieniowych. Objawy to: odwodnienie i biegunki oraz wyniszczenie organizmu.
Owrzodzenie rogówki i wypływ z worków spojówkowych. Zmiany w gałce ocznej najczęściej powoduje ściółka czy wióry, o które gryzoń się otarł. Chore oko należy przepłukać wodą. Weterynarz przepisze odpowiednią maść okulistyczną z antybiotykiem.
Martwica czubka ogona, to uraz lub zakażenie bakteryjne czy grzybicze.
Wady uzębienia, polegające na niewłaściwym ustawieniu szczęk, przodozgryzie, bądź braku siekaczy, co utrudnia pobieranie pokarmu. Mogą również wystąpić wrodzone urazowe przesunięcie siekaczy bądź zbyt wyrośnięte siekacze górne i dolne, które muszą zostać skrócone. Do objawów należy nie spożywanie twardej karmy. Przy takiej przypadłości zwierzęta są osowiałe i wychudzone.

Polatuchy w Ogrodzie Zoologicznym

Żywienie i zdrowie polatuchów w Ogrodach Zoologicznych ma wpływ na ich długość życia. W swojej diecie powinny mieć zapewniony pokarm roślinny. Rodzaj pokarmu uzależniony jest od gatunku. Wielkość dziennej racji żywieniowej zależy od masy ciała

Podawanie posiłku w odpowiedniej formie i o kreślonej porze jest bardzo ważne dla właściwego funkcjonowania polatuchów. Pracownicy ogrodów zoologicznych są odpowiednio pod tym względem przeszkoleni. Często mają ukończone studia wyższe na kierunku weterynaryjnym i odpowiednią specjalizację bądź są studentami.

W Polsce we wrocławskim Ogrodzie Zoologicznym z wiewiórek latających mieszkają polatuchy olbrzymie o dużych rozmiarach. Zostały przywiezione z Centrum Ochrony Rzadkich Gatunków w Sandwich. We wrocławskim ZOO zamieszkały w pawilonie małpim.

Zwierzęta te dorastają do 40 cm i ważą do 2 kg.

Największą aktywność polatuchy olbrzymie wykazują rano i po południu. Te azjatyckie gryzonie z rodziny wiewiórkowatych potrafią w powietrzu pokonać odległości przekraczające 80 metrów. Poruszają się lotem ślizgowym. Wykorzystują przy tym fałd skórny rozpięty między przednimi, a tylnymi nogami. Ta błona lotna pełni funkcję spadochronu.

Podczas lotu ogon pełni rolę steru, co sprawia, że gryzonie te mogą zmieniać kierunek opadania. Przy hamowaniu wyprostowują łapki do przodu i podnoszą ogon. Z powodu polowań ten gatunek zagrożony jest na Tajwanie. Przez większość dnia śpią w swoich domkach.

Polatuchy przeważnie skaczą, natomiast latają, gdy czują się zagrożone.

W ogrodach zoologicznych zwierzętom regularnie o określonych porach podawany jest posiłek i woda. Poza tym mają tam zapewnioną opiekę medyczną i odpowiednie warunki bytowania. Pracownicy ZOO karmią wiewiórki i opiekują się nimi.

Musza zadbać o czystość ich pomieszczeń, a także o kwestie techniczne i administracyjne. Potomstwo przychodzące na świat otrzymuje potrzebne szczepienia. Polatuchy w naturze narażone są na wiele niebezpieczeństw ze strony zwierząt drapieżnych i człowieka.

Żywienie i zdrowie polatuchów w dużym stopniu wpływa na ich kondycję, samopoczucie i długość życia. Kula ziemska traci bezpowrotnie bogactwo gatunków wiewiórek latających w skutek niepożądanej działalności człowieka. Ludzie naruszają równowagę środowiska, w którym żyją. Z tego względu dopuszczają do wymarcia wielu gatunków ze świata fauny.