Żywienie i zdrowie jeża w dużym stopniu zależy od ludzkiej pomocy. Nie wszystkie zwierzęta żyjące na wolności są w stanie same zadbać o swój pokarm. Poza tym chore lub okaleczone są często bezradne i zagraża to ich bezpieczeństwu. Niekiedy dzikim jeżom potrzebne jest ludzkie wsparcie.
Żywienie i zdrowie jeża dotyczy gatunków żyjących na wolności, w ogrodach zoologicznych i w hodowlach. Jeże bytujące w naturze zasiedlają lasy, parki i ogrody. Pożywienie znajdują na obszarach miast i wsi. Zwierzęta te prowadzą nocny tryb życia. Niektóre gatunki jeży są pod szczególną ochroną ze względu na ich wyginięcie.
Stołówka jeża
Żywienie i zdrowie jeża przekłada się również na ich rozmnażanie i stan zdrowia potomstwa. Gatunki żyjące na wolności w stanie dzikim same muszą zadbać o swoje pożywienie. Niektóre jeże można podziwiać w ogrodach zoologicznych na całym świecie, również w Polsce. Jeże to zwierzęta owadożerne.
W środowisku naturalnym jeże europejskie żywią się głównie: dżdżownicami, żukami, larwami motyli, a także jajami i pisklętami ptaków, które gniazdują na ziemi. Zwierzęta te nie spożywają karmy gorzkiej, kwaśnej i słonej, natomiast uwielbiają słodkie posiłki. Jeżom pod opieką człowieka nie wolno podawać dżdżownic, ślimaków czy owadów za wyjątkiem mączniaków.
Karma powinna być dla jeża hodowlanego wielostronna, taka jak:
- drobno pokrojona świeża wołowina,
- gotowany drób,
- karma dla psów bądź kotów,
- ryby surowe albo gotowane po usunięciu ości,
- jaja kurze bądź jajecznica.
Do ubogiej w tłuszcze karmy trzeba dodać od kilku kropli do ¼ łyżeczki do herbaty oleju roślinnego. Jeż powinien najadać się do syta. Rosnące osobniki muszą otrzymywać witaminy i substancje mineralne, gdyż tylko w taki sposób mogą osiągnąć wagę snu zimowego. Młode o wadze 600-700 g i dorosłe jeże o wadze 1000-1200 g są gotowe hibernować.
Żywienie i zdrowie jeża ma bardzo duże znaczenie po ich wybudzeniu, gdzie trzeba te zwierzęta dokarmiać i przesadzać z korzyścią na okres aklimatyzacji. Jeże potrafią doskonale żuć podany pokarm. Z tego względu powinny dostawać większe kości do obgryzania.
Wpływa to korzystnie na stan uzębienia i zapobiega tworzeniu się kamienia nazębnego. Jeże niejadki powinny mieć do pokarmu dodane troszkę miodu, po którym z pewnością odzyskają apetyt. Zwierzęta te lubią ugotowaną marchew, którą należy drobno pokroić.
Warto jest również zapamiętać, że kał zdrowych osobników jest walcowaty i w zależności od spożywanego pokarmu przybiera kolor brązowy do zielonobrązowego.
Jeże w ZOO
Żywienie i zdrowie jeża w ogrodach zoologicznych ma wpływ na ich długość życia. Podawanie posiłku w odpowiedniej formie i o kreślonej porze jest bardzo ważne dla właściwego funkcjonowania tych zwierząt. Pracownicy ogrodów zoologicznych są odpowiednio pod tym względem przeszkoleni. Często mają ukończone studia wyższe na kierunku weterynaryjnym i odpowiednią specjalizację.
W ogrodach zoologicznych zwierzęta oprócz regularnie podawanego posiłku i wody mają zapewnioną opiekę medyczną i odpowiednie warunki do życia. Potomstwo przychodzące na świat otrzymuje potrzebne szczepienia. W naturze jeże zamieszkują Afrykę, Azję, natomiast jeż wschodni i zachodni żyją w Europie.
Stan zdrowia
Żywienie i zdrowie jeża to również profilaktyka. Trzeba zapobiegać groźnym chorobom dla życia i zdrowia zwierzęcia. Właściwa dieta i troskliwa opieka zminimalizuje lub wykluczy niedomagania i choroby. Jeże podobnie, jak inne zwierzęta mogą także zachorować.
Rzadkie i częste schorzenia jeży:
- Wścieklizna, która u jeży występuje bardzo rzadko. Mylona jest często z nadmiernym ślinieniem się podczas spożywania niektórego pokarmu. Nie znany jest ani jeden przypadek zarażenia człowieka przez jeża wścieklizną.
- Grzybice skóry. Jeże bywają czasami nosicielami dermatofitów. W pojedynczych przypadkach można stwierdzić bezobjawowe grzybice skóry.
- Uszkodzenia pazurów występują przy nieodpowiedniej opiece.
- Choroby oczu również zdarzają się u jeży.
- Zapalenie płuc spowodowane inwazją pasożytów.
- Katar, kaszel, kichanie, wyciek z nosa i trudności w oddychaniu to schorzenia układu oddechowego, zwłaszcza spowodowane przeciągami.
- Zapalenie nerek, które przy niewłaściwej opiece występuje często.
- Pasożyty wewnętrzne takie, jak:
- Tasiemiec, którym jeże nie zarażają się często. Żywicielami pośrednimi tasiemca są owady, które stanowią w naturze pokarm jeży. Zjadając skażone owady jeż staje się żywicielem tasiemca. Z tego względu w hodowli nie należy tym zwierzętom podawać owadów.
- Nicienie, które są pasożytami układu oddechowego. To najczęstsza choroba pasożytnicza tych zwierząt. Główną przyczyną zachorowania to robaki płucne, których ciężka inwazja kończy się śmiercią zwierzęcia.
- Pasożyty zewnętrzne czyli ektopasożyty, do których należą:
- pchły,
- muchówki,
- kleszcze występujące najczęściej w kwietniu i maju oraz późnym latem,
- roztocza, które często atakują jeże.
- Utrata kolców czyli patologiczne ich wypadanie, które jest spowodowane nieodpowiednim żywieniem i złymi warunkami utrzymania. Powodem może być brak witamin i minerałów oraz tłuszczów.
Żywienie i zdrowie jeża w niewoli wpływa na jego samopoczucie, rozwój, kondycję i długość życia. Wiele tych zwierząt należy do gatunków zagrożonych. Kula ziemska traci bezpowrotnie bogactwo gatunków jeży w skutek niepożądanej działalności człowieka. Ludzie naruszają równowagę środowiska, w którym żyją i dopuszczają do wymarcia wielu gatunków ze świata zwierząt.
ZOBACZ TAKŻE
[pt_view id=”6f01e38f2y”]
