Naukowcy na przestrzeni wieków nie wypowiedzieli się jednoznacznie na temat pochodzenie psa. Tak naprawdę nie wiadomo, kiedy człowiek odkrył, że pies jest zwierzęciem stadnym, którego można udomowić.
Od 2007 roku obchodzimy 1 lipca Światowy Dzień Psa. Takie święto zawdzięczamy czasopismu „ Przyjaciel Pies”. Zostało ono utworzone w celu zwrócenia szczególnej uwagi na psa, jako najwierniejszego przyjaciela człowieka i problemy psów w schroniskach.
Przodkowie współczesnych psów znacznie różnili się między sobą, szczególnie wyglądem i rozmiarem. Podobne były do łasic, jak również do wilków ze względu na swój wygląd czy zachowanie.
Powszechnie ludzie uważają, że przodkiem psa jest wilk.
Nawet pomimo dostępu do zaawansowanych badań, dużych zmian technologicznych i przeprowadzania licznych eksperymentów, w dalszym ciągu nie jest znana jednoznaczna teoria, która w całości opisałaby nam genezę tych niesamowitych zwierząt.
W obecnych czasach psy są najbardziej różnorodnym gatunkiem wśród wszystkich ssaków. W całej ewolucji psa następowały ogromne zmiany. Jedna z teorii głosi, że człowiek udomowił wilka. W dawnych czasach ludzie zabierali wilcze szczeniaki, które przyzwyczajały się od małego do przebywania z człowiekiem.
Dorosłe osobniki są już udomowione, a więc nie boją się człowieka.
Mają przy tym różne usposobienie. Te najbardziej łagodne wybierane są do wydawania potomstwa. Trudno jest jednoznacznie stwierdzić skąd naprawdę pochodzi pies, ponieważ istnieje kilka teorii jego udomowienia.
Hans Räber uważał, że psy pochodzą od euroazjatyckich wilków, a argumentami potwierdzającymi tę teorię są:
- Ciężar mózgu psa, który jest o 30% mniejszy od ciężaru mózgu wilka i najbardziej do niego zbliżony.
- Podobieństwo w kształcie czwartych zębów psa przedtrzonowych do powierzchni tych samych zębów u wilka.
- Badania etologiczne wykazują na najlepszy dowód zachowań społecznych wśród sfor psów i watah wilków.
- Badania krwi psa, w związku z budową białek określonej grupy wskazują największe podobieństwa do krwi wilka.
Według teorii Darwina udział w powstaniu psów miały kojoty i szakale, które żyły na obszarze Azji Mniejszej i Ameryki Północnej. W dawnych czasach taka teoria była głoszona, a ludzie w to wierzyli. Z biegiem czasu poglądy na ten temat uległy zmianie.
Najnowsze badania jednak wskazują, że psy nie pochodzą z Azji, a z Afryki. Pracownicy Uniwersytetu Cornella w USA napisali artykuł, w którym opublikowali rezultaty swoich badań.
Badania wskazały na pochodzenie psów z Afryki, a nie jak wcześniej przypuszczano z Azji. Stwierdzono rozpowszechnienie wśród psów domowych afrykańskiego genu.
Według licznych źródeł historycznych i archeologicznych początkowe udomowienie psa miało miejsce na Syberii, w Palestynie i Iraku. Było to 12 tysięcy lat przed naszą erą. Współczesne badania archeologiczne dokonały odkrycia psa sprzed 31 tysięcy lat p.n.e. Tego typu odkrycia weryfikują wcześniejsze badania.
Natomiast mozaiki podłogowe nie są przykładem badań archeologicznych, a wynika z nich, że Starożytni Rzymianie wyjątkowo cenili mastiffa, jako psa stróżującego oraz myśliwskiego.
Wykorzystywali go również w cyrkach i do towarzystwa.
W czasach starożytnych charty i mastiffy mieli także Grecy, którzy wykorzystywali te zwierzęta do polowań oraz ochrony gospodarstw domowych. Psy miały znaczący udział w mitologii i religii wielu kultur i pokoleń. Najczęściej pojawiały się, jako towarzysze polowań herosów i bogów oraz strażnicy piekieł.
Na podstawie analiz izotopowych pozostałości kostnych pozwala określić z dużym prawdopodobieństwem, że pierwsze udomowione psy wyglądem najbardziej przypominały współczesne husky syberyjskich, ale były od nich większe.
Europę można zaliczyć do najstarszych terenów udomowienia psa. Na obszarze Niemiec, Anglii i Danii znaleziona najstarsze szczątki tych ssaków.
W wyniku prac archeologicznych przeprowadzonych na terenie Belgii została odkryta część szkieletu psa, który żył 31 tysięcy lat temu.
W Polsce najstarszą czaszkę psa domowego znaleziono w okolicy Sandomierza. Miało to miejsce około 4 tysiące lat p.n.e. W naszym kraju dużą popularnością cieszyły się psy w średniowieczu, które wykorzystywano podczas polowań. W tamtych czasach prawo do trzymania tych ssaków miały wyższe klasy społeczne, np. biskupi.
Najczęstszymi rasami były wówczas charty, wyżły, ogary czy brytany. W XVI wieku trzymane przeważnie psy pasterskie, które pomagały przy wypasie owiec. Doskonałym dokumentem przedstawiającym hodowlę psów w Polsce jest książka „Myślistwo z Ogary” Jana Ostroroga, który był polskim pisarzem, przyrodnikiem, a także wojewodą poznańskim w XVII wieku. Książka poświęcona jest szczególnie ogarom i chartom.
Na przestrzeni wieków zaczęto krzyżować różne rasy psów, dzięki czemu powstały nowe odmiany tych stworzeń o różnym wyglądzie i przeznaczeniu. Nowe rasy tych zwierząt wykształtowały również odmienny charakter, od najgroźniejszych do łagodnych i spokojnych.
Obecnie nadal psy wykorzystywane są podczas polowań i w gospodarstwach wiejskich do pilnowania domu i zwierząt domowych.
Jednak najczęściej pies jest najlepszym przyjacielem człowieka, potrzebny do zabawy i towarzystwa. Niejednokrotnie traktowany jest jak bezcenny członek rodziny, a jego towarzystwo ma często wpływ na zdrowie człowieka, zwiększając niejednokrotnie jego odporność na stres.
W wyniku społecznej i fizycznej ewolucji psy bardziej niż jakikolwiek inny gatunek zwierząt, nabyły zdolność rozumienia i komunikowania się z człowiekiem. Ssaki te są wyjątkowo dostosowane do upodobań ludzkich, zachowania człowieka, a nawet jego diety. Na świecie żyje obecnie 400 mln psów, które należą do 400 różnych ras. Poszczególne rasy pod względem genetycznym w dużym stopniu różnią się od siebie.
Akt prawny Akwarystyka Fruwanie Gryzonie Koty Niebezpieczne Pies w pracy Psy Ptaki Pupil Quiz Ryby Wirusy Zoologia Zwierzęta domowe Świat zwierząt Żywienie
