Gwarek

Gwarek obejmuje gatunki i podgatunki: małych, średnich i dużych ptaków egzotycznych. Należy on do królestwa: zwierząt, typu: strunowców, gromady: ptaków, rzędu: wróblowych i podrzędu śpiewających. Jest to rodzina szpakowatych i podrodzina gwarków. Gwarek to niezwykle utalentowany ptak.

Gwarek w środowisku naturalnym zamieszkuje tereny tropikalne i subtropikalne Azji Południowej. Zamieszkują Indie, południowe tereny Chin, Tajlandie i Wyspy Indonezji, gdzie bytują średnie i duże gwarki. Nie występuje u nich dymorfizm płciowy. Żyją w niedużych grupach, które zwykle składają się z 25-30 osobników. Przeważnie przebywają w koronach drzew, rzadko siedzą na ziemi.

Krótka historia gwarków

Gwarek to bardzo inteligentny ptak. Małe i średnie gwarki trafiły do Europy Środkowej w drugiej połowie XIX wieku w roku 1859. Trzymano je najczęściej w ogrodach zoologicznych, znajdujących się w Amsterdamie i Londynie. Z powodu niekorzystnego wyniku hodowlanego zaczęto niedobór ptaków pokrywać ptakami z obszaru ich naturalnego zamieszkania.

Taka sytuacja doprowadziła do znacznego zmniejszenia populacji gwarków. W niektórych regionach Tajlandii gwarki zagrożone są wymarciem i objęte są od 1979 roku ochroną gatunkową. Krytycznie zagrożony wyginięciem jest gwarek wielki, który jest podgatunkiem gwarka czczonego. Ludzie swoimi czynami doprowadzają do wyginięcia niektórych gatunków zwierząt.

Zajmowane stanowisko

Gwarek w naturze prowadzi nadrzewny tryb życia. Gniazda ptaki zakładają w dziuplach usytuowanych wysoko nad ziemią. Komunikują się ze sobą wydając gardłowe okrzyki lub głośne gwizdy. Gniazda budują z patyków, piór i trawy od 10 do 15 metrów nad ziemią. Ich okres lęgowy przypada od marca do maja.

Podczas godów znoszą od 2 do 3 jaj, które samica wysiaduje około dwóch tygodni. Bytują w niedużych grupach.

Według Woltera rodzaj Gracula obejmuje trzy gatunki, do których należą:

Gwarek cejloński, który występuje na Wyspie Cejlon w Azji Południowej. Nie obejmuje podgatunków. Preferuje dobre zadrzewione tereny i naturalne lasy. Został uznany za gatunek zagrożony wyginięciem.
Gwarek malabarski, który bytuje w Azji Południowej i spokrewniony jest z gwarkiem czczonym. Nie obejmuje on podgatunków.
Gwarek czczony, który zamieszkuje Azję Południową. Po raz pierwszy gatunek ten został opisany w roku 1758 przez Karola Linneusza. Gwarek czczony obejmuje siedem podgatunków. Na przykład gwarka: czczonego, floreskiego, turkusowego, wielkiego. Ten ostatni jest krytycznie zagrożony wyginięciem.

Gwarki są zwierzętami wszystkożernymi. W środowisku naturalnym ich pożywieniem są owoce, nektar kwiatowy, pączki roślin i owady. Ptaki te prowadzą monogamiczny tryb życia i są wybredne w wyborze partnera. Z tego względu rozmnażanie poszczególnych podgatunków jest dużym wyzwaniem. Problemy z rozrodem gwarków mają nawet doświadczeni hodowcy.

Ze względu na niezmiernie trudne rozmnażanie ich populacja uległa zmniejszeniu w ogrodach zoologicznych. Sporadycznie dostępne są również w sklepach zoologicznych. Rozróżnianie płci jest skomplikowane. Z tego powodu najlepiej jest przeprowadzić badania genetyczne. Młode osobniki od dorosłych można rozróżnić po białych pasmach nagiej skóry czyli koralach otaczających szyję i matowych piórach.

Różnice i wspólne cechy gwarków

Gwarek to bardzo inteligentny ptak, który doskonale naśladuje dźwięki z otoczenia i ludzką mowę. Niektóre osobniki potrafią kończyć zaczętą przez ich opiekuna frazę. Swoimi zdolnościami naśladowczymi przewyższają papugi. Uczą się szybko i wyraźnie wymawiają wyuczone słowa. Mogą nauczyć się do 40 słów.

Mowy należy uczyć bardzo młode osobniki.

Do wspólnych cech gwarków należą:

Wszystkie gwarki pochodzą z Azji Południowej i żyją na wysokości 1700 metrów n.p.m.
Ptaki są całkowicie czarne. Upierzenie u małych gwarków ma zielonkawy połysk. Natomiast pióra średnich i dużych gwarków lśnią purpurowo.
Dziób u małych gwarków jest koloru cytrynowego i łuski pokrywają nogi. Dziób u średnich i dużych gwarków zabarwiony jest na pomarańczowo. U dużych końcówka dzioba ma barwę żółtą.
Charakterystyczne płaty nagiej i żółtej skóry o rozmaitej wielkości widoczne są w okolicy głowy. Natomiast u młodych osobników tzw. korale mają barwę brudno białą.
Nogi są żółte bądź pomarańczowe w zależności od podgatunku.
Średnia masa ciała u małych gatunków waha się w granicach 11- 130 gram, u średnich 150-197 gram i u dużych 210-269 gram.
Wszystkie są żywotne i lubią latać.
Nie ma cech dymorfizmu. Samiec i samica wyglądają tak samo. Nie ma różnicy pod względem wielkości obu płci ani koloru upierzenia.
Wszystkie gwarki są bardzo trudne do rozmnażania.
Potrafią powtarzać zasłyszane dźwięki i mowę ludzką, gwizdać i śmiać się. Niektóre nawet śpiewać jedną piosenkę w dwóch tonacjach.

Podsumowując gwarek jest wytrzymałym i niesamowicie silnym ptakiem. Należy do jednych z najbardziej ulubionych ptaków ozdobnych ze względu na łagodne usposobienie, szybkie oswajanie i uczenie się naśladowania ludzkiej mowy. Gwarki prowadzą monogamiczny tryb życia i należą do ptaków hałaśliwych. Polecane są miłośnikom ptaków egzotycznych. Do najczęściej hodowanych gwarków w domowych warunkach należą średnie i duże.