Pekińczyk to chiński piesek pałacowy i bardzo stara rasa, która wywodzi się z tego samego pnia, co japoński chin. Jest psem azjatyckim i pochodzi z Tybetu, gdzie towarzyszył Buddzie. Z Tybetu trafił do Chin, w których było ogromne nim zainteresowanie i traktowano go tam wyjątkowo.
Pekińczyk hodowany był od wieków na dworze cesarzy chińskich. Jako wyłączny przywilej cesarskiej rodziny, nikt nie mógł posiadać tej rasy w Chinach i poza granicami tego kraju. Dwór cesarski nigdzie nie wydawał pekińczyka. Bacznie strzeżony był w Chinach przed Europejczykami. W dzisiejszych czasach tego eleganckiego psa bez problemu można hodować w Polsce i innych krajach. Pekińczyk dożywa 15 lat, a nawet dłużej.
Krótka historia rasy
Pekińczyk początkowo był wyłącznie hodowany w pałacu cesarskim. W 1821 roku biały pekińczyk uznany został za reinkarnację białych zmarłych przodków i z tego względu utrzymywany był przy świątyniach. Psy te mogły przebywać wyłącznie w zabudowach i ogrodach pałacowych. Każdy z nich miał przydzielonego osobistego dozorcę, który za niedopilnowanie zwierzęcia karany był śmiercią.
W pałacu cesarskim i w jego okolicy obowiązywał zakaz trzymania innych psów w celu chronienia pekińczyka przed chorobami. Nikt nie mógł posiadać tej rasy. Jednak sytuacja zmieniła się po zdobyciu w 1860 roku letniej rezydencji cesarza przez Anglików. W tym czasie pełniący służbę kapitan marynarki królewskiej lord John Hay zaopiekował się pięcioma pieskami pałacowymi.
Wcześniej również interesował się zwierzętami, dlatego przywiózł pekińczyki do Anglii i podarował królowej Wiktorii. Stały się początkiem hodowli tej rasy w Europie. Sympatia dla tych psów szybko rosła i przeniosła się z Europy do Stanów Zjednoczonych. Wzorzec tej rasy został wpisany do rejestru Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI) pod pozycją 207 w dniu 12 grudnia 1957 roku.
Cechy zewnętrzne
Pekińczyk jest małym i przysadzistym czworonogiem o ciężkiej i grubej kości. Idealna masa suki mieści się w przedziale 3,6-5,5 kg, a psa wynosi w granicach 3,17–5 kg. Wysokość w kłębie wynosi około 20 cm. Posiada mocną budowę i po wzięciu na ręce sprawia wrażenie nieoczekiwanie ciężkiego.
Ma prosty grzbiet oraz krótki tułów z szeroką klatką piersiową i dobrze wysklepionymi żebrami. Głowa jest szeroka i płaska między uszami. Oczy duże, wyłupiaste i lśniące oraz wyraziste o ciemnym zabarwieniu. Uszy kształtu sercowatego noszone są ściśle przy głowie i obficie owłosione, tworząc na uszach frędzle.
Pekińczyk ma bardzo krótki i szeroki nos, a nozdrza duże i otwarte koloru czarnego. Wargi poziome nie odsłaniają zębów ani języka. Posiada szeroką i pomarszczoną kufę z mocną żuchwą. Szyja jest gruba i krótka. Kończyny przednie też krótkie i grube z ciężką kością. Nogi tylne są lżejsze, ale mocno i dobrze ukształtowane.
Duże i płaskie łapy nie są okrągłe, a przednie są trochę skierowane na zewnątrz. Ma wysoko osadzony ogon, zakręcony na grzbiecie i trochę przechylony na bok z obfitym owłosieniem. Dwuwarstwowa szata złożona jest z długiego, prostego i twardego włosa okrywowego i gęstego podszerstka. Na uszach, nogach, udach, ogonie i palcach widoczne są obfite pióra.
Umaszczenie może być dowolne z wyjątkiem koloru wątroby i barwy albinotycznej. W przypadku pekińczyków łaciatych kolory powinny być równo rozmieszczone. Należy jednak nie zapominać, że są to psy długowłose, których futro zyskuje na wyglądzie w chłodniejszych pomieszczeniach. Umaszczone jednolicie pekińczyki posiadają najczęściej czarną maskę i okulary.
Zachowanie i temperament
Pekińczyk jest idealnym psem kanapowym i wspaniałym towarzyszem człowieka. Szybko przywiązuje się do swojej ludzkiej rodziny, lecz jest nieufny w stosunku do obcych. To niehałaśliwy i czujny psi towarzysz. Wyróżnia się wesołym usposobieniem i dużym temperamentem. Jest odważny i lojalny wobec domowników. Toleruje w mieszkaniu inne zwierzęta domowe.
Nie jest psem agresywnym. Nie wymaga również dużo ruchu, ale regularnych, codziennych spacerów. Lubi zabawy i wycieczki ze swoim właścicielem lecz na własnych warunkach. Chętnie się popisuje, ale nie lubi wykonywać wydanych poleceń. Jest samodzielny i pewny siebie. Jednak potrafi być uparty i niezależny.
Nie jest stworzony do uprawiania psich sportów. Pekińczyk jest inteligentny i pojętny, ale niechętny do nauki. Poza tym nie jest zbyt aktywny ruchowo, ponieważ lubi spokojne życie w gronie rodzinnym. Jest idealnym przyjacielem człowieka, jeżeli nie traktujemy go jak zabawki.
Pielęgnacja
Pekińczyk nie jest zwierzęciem łatwym w pielęgnacji. Wymaga codziennego czesania sierści. Można go kąpać kilka razy w roku lub w razie potrzeby. Po kąpieli sierść trzeba dokładnie rozczesać i suszyć przy pomocy ręcznika. Można też suszarką o letnim nawiewie. Trzeba również zwrócić uwagę na skłonności tych psów do chorób oczu.
Z tego względu najlepiej delikatnie przemywać psie oczy przegotowaną, letnią wodą, gdyż mają skłonności do ropienia. Fałdy skóry wokół nosa wymagają przecierania co kilka dni. Pies może mieć problemy z oddychaniem z powodu zalegającego śluzu, którego trzeba systematycznie usuwać. W upalne dni można wychodzić z pekińczykiem tylko wczesnym rankiem i wieczorem.
Pekińczyk jest typowym salonowcem. Jednak wcale nie jest tak delikatny, jak wcześniej uważano, a może nawet bardziej odporny, niż inne małe psy. Dobrze traktowany pekińczyk odwdzięczy się przywiązaniem i miłością do opiekuna i pozostałych domowników. Polecane są rodzinom z dziećmi w wieku szkolnym i ludziom starszym. Jest to elegancki pies o dużej klasie.
