Żywienie i zdrowie jeża

Żywienie i zdrowie jeża w dużym stopniu zależy od ludzkiej pomocy. Nie wszystkie zwierzęta żyjące na wolności są w stanie same zadbać o swój pokarm. Poza tym chore lub okaleczone są często bezradne i zagraża to ich bezpieczeństwu. Niekiedy dzikim jeżom potrzebne jest ludzkie wsparcie.

Żywienie i zdrowie jeża dotyczy gatunków żyjących na wolności, w ogrodach zoologicznych i w hodowlach. Jeże bytujące w naturze zasiedlają lasy, parki i ogrody. Pożywienie znajdują na obszarach miast i wsi. Zwierzęta te prowadzą nocny tryb życia. Niektóre gatunki jeży są pod szczególną ochroną ze względu na ich wyginięcie.

Stołówka jeża

Żywienie i zdrowie jeża przekłada się również na ich rozmnażanie i stan zdrowia potomstwa. Gatunki żyjące na wolności w stanie dzikim same muszą zadbać o swoje pożywienie. Niektóre jeże można podziwiać w ogrodach zoologicznych na całym świecie, również w Polsce. Jeże to zwierzęta owadożerne.

W środowisku naturalnym jeże europejskie żywią się głównie: dżdżownicami, żukami, larwami motyli, a także jajami i pisklętami ptaków, które gniazdują na ziemi. Zwierzęta te nie spożywają karmy gorzkiej, kwaśnej i słonej, natomiast uwielbiają słodkie posiłki. Jeżom pod opieką człowieka nie wolno podawać dżdżownic, ślimaków czy owadów za wyjątkiem mączniaków.

Karma powinna być dla jeża hodowlanego wielostronna, taka jak:

drobno pokrojona świeża wołowina,
gotowany drób,
karma dla psów bądź kotów,
ryby surowe albo gotowane po usunięciu ości,
jaja kurze bądź jajecznica.

Do ubogiej w tłuszcze karmy trzeba dodać od kilku kropli do ¼ łyżeczki do herbaty oleju roślinnego. Jeż powinien najadać się do syta. Rosnące osobniki muszą otrzymywać witaminy i substancje mineralne, gdyż tylko w taki sposób mogą osiągnąć wagę snu zimowego. Młode o wadze 600-700 g i dorosłe jeże o wadze 1000-1200 g są gotowe hibernować.

Żywienie i zdrowie jeża ma bardzo duże znaczenie po ich wybudzeniu, gdzie trzeba te zwierzęta dokarmiać i przesadzać z korzyścią na okres aklimatyzacji. Jeże potrafią doskonale żuć podany pokarm. Z tego względu powinny dostawać większe kości do obgryzania.

Wpływa to korzystnie na stan uzębienia i zapobiega tworzeniu się kamienia nazębnego. Jeże niejadki powinny mieć do pokarmu dodane troszkę miodu, po którym z pewnością odzyskają apetyt. Zwierzęta te lubią ugotowaną marchew, którą należy drobno pokroić.

Warto jest również zapamiętać, że kał zdrowych osobników jest walcowaty i w zależności od spożywanego pokarmu przybiera kolor brązowy do zielonobrązowego.

Jeże w ZOO

Żywienie i zdrowie jeża w ogrodach zoologicznych ma wpływ na ich długość życia. Podawanie posiłku w odpowiedniej formie i o kreślonej porze jest bardzo ważne dla właściwego funkcjonowania tych zwierząt. Pracownicy ogrodów zoologicznych są odpowiednio pod tym względem przeszkoleni. Często mają ukończone studia wyższe na kierunku weterynaryjnym i odpowiednią specjalizację.

W ogrodach zoologicznych zwierzęta oprócz regularnie podawanego posiłku i wody mają zapewnioną opiekę medyczną i odpowiednie warunki do życia. Potomstwo przychodzące na świat otrzymuje potrzebne szczepienia. W naturze jeże zamieszkują Afrykę, Azję, natomiast jeż wschodni i zachodni żyją w Europie.

Stan zdrowia

Żywienie i zdrowie jeża to również profilaktyka. Trzeba zapobiegać groźnym chorobom dla życia i zdrowia zwierzęcia. Właściwa dieta i troskliwa opieka zminimalizuje lub wykluczy niedomagania i choroby. Jeże podobnie, jak inne zwierzęta mogą także zachorować.

Rzadkie i częste schorzenia jeży:

Wścieklizna, która u jeży występuje bardzo rzadko. Mylona jest często z nadmiernym ślinieniem się podczas spożywania niektórego pokarmu. Nie znany jest ani jeden przypadek zarażenia człowieka przez jeża wścieklizną.
Grzybice skóry. Jeże bywają czasami nosicielami dermatofitów. W pojedynczych przypadkach można stwierdzić bezobjawowe grzybice skóry.
Uszkodzenia pazurów występują przy nieodpowiedniej opiece.
Choroby oczu również zdarzają się u jeży.
Zapalenie płuc spowodowane inwazją pasożytów.
Katar, kaszel, kichanie, wyciek z nosa i trudności w oddychaniu to schorzenia układu oddechowego, zwłaszcza spowodowane przeciągami.
Zapalenie nerek, które przy niewłaściwej opiece występuje często.
Pasożyty wewnętrzne takie, jak:
Tasiemiec, którym jeże nie zarażają się często. Żywicielami pośrednimi tasiemca są owady, które stanowią w naturze pokarm jeży. Zjadając skażone owady jeż staje się żywicielem tasiemca. Z tego względu w hodowli nie należy tym zwierzętom podawać owadów.
Nicienie, które są pasożytami układu oddechowego. To najczęstsza choroba pasożytnicza tych zwierząt. Główną przyczyną zachorowania to robaki płucne, których ciężka inwazja kończy się śmiercią zwierzęcia.
Pasożyty zewnętrzne czyli ektopasożyty, do których należą:
pchły,
muchówki,
kleszcze występujące najczęściej w kwietniu i maju oraz późnym latem,
roztocza, które często atakują jeże.
Utrata kolców czyli patologiczne ich wypadanie, które jest spowodowane nieodpowiednim żywieniem i złymi warunkami utrzymania. Powodem może być brak witamin i minerałów oraz tłuszczów.

Żywienie i zdrowie jeża w niewoli wpływa na jego samopoczucie, rozwój, kondycję i długość życia. Wiele tych zwierząt należy do gatunków zagrożonych. Kula ziemska traci bezpowrotnie bogactwo gatunków jeży w skutek niepożądanej działalności człowieka. Ludzie naruszają równowagę środowiska, w którym żyją i dopuszczają do wymarcia wielu gatunków ze świata zwierząt.