Skunks zwyczajny należy do królestwa: zwierząt, gromady: ssaków, rzędu: drapieżników, rodziny: skunksowatych i rodzaju: skunksa. Pochodzi z Ameryki Północnej, gdzie zamieszkuje na Wielkich Równinach. Zasiedla tereny od południowej części Kanady po północne obszary Meksyku.
Skunks zwyczajny spotykany jest w różnorodnych środowiskach. Jednak najchętniej zamieszkuje tereny trawiaste i zalesione. W górach występuje na wysokościach do 1800 m n.p.m. Często spotykany jest na polach uprawnych i terenach podmiejskich, a także w miejskich parkach.
Dawniej skunksy były ofiarami polowań ze względu na mięso i cenne futro w przemyśle futrzarskim. Zwierzęta te wykorzystywano również do wyrobu leków i kosmetyków, zwłaszcza kosztownych perfum. Skunks zwyczajny w dzisiejszych czasach coraz częściej trzymany jest jako zwierzę domowe w Stanach Zjednoczonych i w innych krajach świata.
Wygląd zewnętrzny skunksa
Skunks zwyczajny to średniej wielkości zwierzę o sympatycznym wyglądzie. Największe spośród nich osiągają rozmiary dużego kota. Wyraźny jest dymorfizm płciowy. Samica jest znacznie mniejsza od samca, który dorasta do 120 cm długości wraz z ogonem, który mierzy do 40 cm. Masa ciała dorosłego osobnika dochodzi do 6 kg.
Posiada krępą budowę ciała i niedużą głowę w kształcie trójkąta. Ma krótkie uszy i czarne oczy, które pozbawione są migotek. Skunks posiada słaby wzrok, a jego uzębienie liczy 34 zęby. Wyróżniają go mocne nogi z pięciopalczastymi palcami oraz potężnymi i ostrymi pazurami w kończynach piersiowych. Charakteryzuje się pięknym futrem o barwie czarno-białej.
Skunks zwyczajny, który żyje w środowisku naturalnym posiada na czarnym grzbiecie dwa białe pasy, które przechodzą na ogon. Na głowie znajduje się białe znaczenie. W hodowli znanych jest wiele odmian. Skunksy mogą mieć ubarwienie jedno lub dwukolorowe. Na grzbiecie widoczne są paski, spirale lub plamki.
Zachowanie i temperament
Skunks zwyczajny to idealne zwierzę domowe, które szybko aklimatyzuje się w nowych warunkach. Odporny jest na zimno i jest zwierzęciem wszystkożernym. Ssaki te prowadzą samotny i raczej dzienny styl życia. Skunks jest bardzo sympatyczny i inteligentny oraz nie wykazuje agresji. To bardzo pojętne stworzenie, które wyróżnia się dobrą pamięcią.
Lubi biegać i kopać w podłożu. Wydaje różnorodne odgłosy. Skunksy można nauczyć załatwiać swoje potrzeby fizjologiczne do kuwety. Niekastrowane samce znaczą teren moczem. Nie gryzą, ale lubią podgryzać osłonięte palce u stóp opiekuna. Potrzebują dużo ruchu i dobrze zbilansowanej diety.
Odpowiednio socjalizowane nie sprawiają problemu. Jednak potrafią wyrażać swoje zdenerwowanie, tupiąc kończynami miedniczymi o podłoże. Zaszczepione i odrobaczone nie stanowią zagrożenia dla człowieka. Dzikie skunksy żyją krótko, zaledwie 4-6 lat. W niewoli dożywają 10 lat, a nawet dłużej.
Skunks zwyczajny szybko nawiązuje kontakt z człowiekiem i zaprzyjaźnia się z innymi domowymi zwierzętami. Lubi wspólne zabawy z psem i kotem. Samice są mniej towarzyskie od samców, którzy świetnie nadają się na domowych pupili. Samice raczej wolą utrzymywać dystans w stosunku do ludzi. Zwierzęta te są łatwe do oswojenia. W porze zimowej nie hibernują.
Skunks zwyczajny jest towarzyski i sprytny, niekiedy trochę uparty. Nie lubi nudy ani samotności. Pozostawiony w domu bez opieki może dokonać szkód. Jest bardzo ciekawski, bez trudu otwiera w mieszkaniu szafki. Uwielbia różnego rodzaju zabawki i wspólne figlowanie ze swoim opiekunem. Chętnie wychodzi na spacer w szelkach i na smyczy.
Gruczoły zapachowe skunksa
Skunks zwyczajny wydziela strumień nieprzyjemnej woni z gruczołów okołoodbytowych, gdy czuje się zagrożony. Wpierw ostrzega on przeciwnika, podnosząc wysoko ogon i tupiąc w miejscu kończynami miedniczymi bądź wycofuje się.
Jeżeli napastnik nie ustępuje, to skunks unosi przednie kończyny, wygina ciało w łuk i odwraca się tyłem. Następnie wypuszcza strumień żrącej substancji pomiędzy oczy przeciwnika. Zasięg jej wynosi do 6 m. Jeżeli dostanie się do oczu może spowodować kilkudniową ślepotę. Wydzieliny tej jest trudno usunąć i jest jeszcze wyczuwalna przez kilka dni.
Za nieprzyjemny zapach odpowiadają związki siarki merkaptany, które zawarte są w wydzielinie. Smród wydzielin odczuwalny jest nawet na odległość 6 km. W przypadku, gdy skunks trafia z hodowli w ręce prywatne ma przez lekarza weterynarii usuwane gruczoły zapachowe w pierwszych tygodniach życia.
Rozmnażanie skunksów
Skunks zwyczajny jest zwierzęciem monoestralnym, ponieważ ruja samicy występuje tylko jeden raz w roku. Ssaki te są gniazdownikami i do rozrodu przystępują późną wiosną. Samice utrzymują kontakt z samcem wyłącznie w okresie rozrodczym. Skunks nie jest zwierzęciem trudnym do rozmnażania. Samiec jest zdecydowany kryć każdą samicę w rui.
Ona jednak dopuszcza do siebie wybranego partnera. Niektóre osobniki kopulują z kilkoma partnerkami. Samica chodzi w ciąży około 68 dni. Na świat przychodzi od 2 do 10 młodych. Masa ich ciała mieści się w przedziale 32-35 g. Potomstwo rodzi się ślepe, ale posiada już sierść i charakterystyczny na niej rysunek.
Po około tygodniu od porodu stają się aktywne gruczoły okołoodbytowe. Natomiast po 3 tygodniach maluchy otwierają oczy. Po 6 tygodniach życia zaczynają stopniowo stawać się samodzielne. Podpatrują matkę i polują łącznie z nią na swoje ofiary. Jednak na pokarm stały są jeszcze za młode.
Decydując się na 6-tygodniowego skunksa należy karmić go butelką. Dojrzałość płciową osiągają w wieku około 10 miesięcy. Jednak do rozrodu powinny przystępować osobniki powyżej 1 roku. Matka troskliwie opiekuje się swoim potomstwem, przeganiając samca. Pilnuje dzielnie swojego terytorium.
Skunks zwyczajny to śliczne i sympatyczne futerkowe zwierzę, które żyje na wolności i w niewoli. Stworzenia te trzymane są na farmach i w hodowlach amatorski. Skunksy można także podziwiać w ZOO. W naturze na terenach rolniczych zwierzęta te uważane są za szkodniki z uwagi na wszystkożerność i kopanie nor. Skunks zwyczajny nie jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem.
