NIMFY

Nimfy to popularne ptaki trzymane w domu, które obok papużek falistych są najczęściej hodowanymi papugami. Ojczyzną tego egzotycznego ptaka jest Australia. Nimfa jest gatunkiem średniej wielkości ptaka z rzędu papugowych i najmniejszym przedstawicielem z rodziny kakaduowatych.

Nimfy, jak wiadomo pochodzą z Australii, którą pierwsi podróżnicy nazwali Ziemią Papug. Występują one na całym obszarze, z wyjątkiem centralnej Australii, wschodnio – południowego wybrzeża oraz Półwyspu York. Zasiedlają tereny do wysokości 500 m n.p.m. Na tych obszarach papugi mają dostęp do świeżej wody, zajmują tereny niegęsto zalesione i sawanny. Są to ptaki odporne na duże wahania temperatur, nawet powyżej 40^oC.

Historia

Nimfy po raz pierwszy trafiły do Europy w 1840 roku. Natomiast pierwsze informacje o rozmnażaniu tych ptaków w warunkach hodowlanych pochodzą z 1858 roku. W roku 1894 wprowadzono w Australii zakaz wywożenia ptaków z tego kontynentu i żyjących na wolności.

Nimfy opierały się degeneracji około 100 lat, a pierwsze białe osobniki wyhodowano w 1951 roku.

W Polsce w latach sześćdziesiątych XX wieku papugi te były już popularne podczas, gdy w Rosji pojawiły się dopiero w 1960 roku. W dzisiejszych czasach eksportowane mogą być tylko papugi urodzone w niewoli. Nimfy są ozdobą wielu domów i ogrodów. Oswojona papuga nie boi się człowieka i lubi jego towarzystwo.

Wygląd

Nimfy są ptakami monogamicznymi, a ich okres lęgowy przypada od września do października. Całkowita długość ich ciała waha się w granicach 28 – 31 cm wraz z ogonem, którego długość wynosi od 15 do 17 cm. Ważą one w granicach 80 – 100 g.

Nimfy na głowie mają charakterystyczny czub, utworzony z wąskich piór wyrośniętych na czole, który ptaki podnoszą w stanie podniecenia.

Głowa samca ma żółtą barwę, a w dolnej części ma bardziej żywy kolor. Poza tym samiec posiada jaskrawo – pomarańczową łatką na policzku. Natomiast samica ma przeważnie szary łepek i na jej spodnich piórach ogona widnieją paski. Dzikie papugi mają ciemniejsze oczy, szare skoki i dziób. Długość życia papug hodowlanych waha się w granicach 12 – 20 lat.

Nimfy żyjące w niewoli posiadają różne ubarwienie, które powstaje dzięki pigmentom umiejscowionym w ich piórach. Do nich należą: melanina, karotenoid, psittacina. Dzięki melaninie, która dzieli się na eumelaninę i feomelaninę uzyskuje się: szarości, brązy, czernie, kolor rudy i ciemnoczerwony.

U papug występuje przewaga eumelaniny, dlatego pióra mają kolor czarny i szary.

Karotenoid pobierany jest przez papugę z pożywienia, a zwłaszcza dostarcza ten barwnik marchew, nadając nimfie barwę żółtą i czerwoną. Brak tego składnika w pokarmie, powoduje wytracanie przez ptaka koloru. Trzeci składnik, którym jest psittacina nie ma związku z pożywieniem, występuje on u papug żyjących w niewoli. Ptaki uzyskują wówczas kolory żółci przez pomarańcz do czerwieni. W ten sposób można uzyskać bardzo ciekawe kolory nimf.

Opieka

Przed zakupem ptaków należy stworzyć im odpowiednie warunki. Papugi te powinny mieć podawaną codziennie świeżą wodę i pożywienie. W niewoli należy je karmić: kanarem, prosem, nasionami babki, delikatnymi roślinami zielonymi, kwiatami, owocami i gotowanym jajkiem. Nimfy można trzymać w dużej klatce, jak również w wolierze ogrodowej, ponieważ ważna jest dla nich powierzchnia pomieszczenia, w której przebywają. Ważna jest również codzienna obserwacja wyglądu i zachowania ptaka.

Dla pary nimf wystarczy klatka w rozmiarze: 80 x 70 x 70 cm. Im większa, tym lepsza, ponieważ będą się w niej czuły bezpiecznie.

Najlepsza na klatkę jest siatka zgrzewana, której oczka powinny wynosić: 2 x 2 cm. Dobrze jest, jak klatka posiada wysuwaną szufladę, którą należy wysypać piaskiem. Otwierane drzwiczki powinny znajdować się w dolnej części pomieszczenia. Klatkę trzeba czyścić dwa czy trzy razy w tygodniu, a naczynia na wodę i jedzenie powinny być łatwe do mycia.

Ważnym elementem wyposażenia klatki są dwa rodzaje żerdek. Jedne z twardego drewna, a drugie z miękkiego. Mogą to być gałęzie akacji, a drugie z czarnego bzu. Te ostatnie należy nakłuć gwoździem, ponieważ będą one pułapką na zewnętrzne pasożyty, które w nocy atakują ptaki, a w dzień gnieżdżą się w zakamarkach gałęzi i tam składają jaja.

Miękkie żerdki są szybko niszczone przez ptaki i można je wtedy usunąć wraz z pasożytami.

Polecane jest trzymanie nimf w ogrodowej wolierze, która może być nawet zbudowana z drewnianych prętów w przypadku, jeżeli ptaki będą mieć regularnie dostarczane gałęzie do obgryzania. Oczka siatki nie mogą być większe od oczek w klatce. Wolierę najlepiej obsadzić krzewami i wysoką trawą. Powinny również znajdować się tam miejsca lub skrzynki osłonięte od wiatru i silnych promieni słonecznych, żeby ptaki w razie potrzeby mogły tam znaleźć schronienie. Zimą nimfy można przenieść do domu.

Charakter

Nimfy często komunikują się pomiędzy sobą podczas budowy gniazda, a swoje niezadowolenie akcentują skrzeczącym głosem. Samce potrafią ciekawie śpiewać. Naśladują swoich członków stada, kiedy mają około roku. Śpiewające samce nie są rzadkością. Wyrażają w ten sposób swoje radości, a także zwracają na siebie uwagę samic.

Potrafią naśladować gwizdanie człowieka, a nawet wplatać w swój śpiew.

Nimfy dobrze jest trzymać parami i kupować ptaki w różnych miejscach, unikając w taki sposób pokrewieństwa, które raczej nie ma dobrego wpływu na przyszłe potomstwo. Nie powinno również łączyć się osobniki tej samej kolorystyki, z wyjątkiem naturalnej barwy szarej. Papugi wolą przesiadywać na martwych konarach, niż spędzać czas na liściastych gałęziach.

Młoda papuga odizolowana od pozostałych ptaków i trzymana w klatce przeważnie toleruje jedynie swojego opiekuna.

Samotna nimfa łatwa jest do oswojenia, może nauczyć się gwizdania paru melodii, a nawet powtarzania kilku wyrazów. Pojedynczy ptak wypuszczony z klatki będzie siadał na ramieniu swojego właściciela i jadł ziarno z jego dłoni. Nimfy zwykle tolerują inne ptaki. Zdrowe ptaki są najlepszą wizytówką swojego opiekuna.