Największy gryzoń

25/05/2022 Wyłączono przez AKS

Podziel się

Największy gryzoń świata to kapibara wielka, która jest zwierzęciem wodno-lądowym. Zamieszkuje ona podmokłe tereny Ameryki Południowej, gdzie żyje na otwartej przestrzeni. Kapibara należy do królestwa: zwierząt, typu: strunowców, gromady: ssaków i rodziny: kawiowatych.

Największy gryzoń na naszej planecie występuje w grupie kręgowców i należy do podrzędu jeżozwierzowców. Kapibarę wielką można również podziwiać w polskich Ogrodach Zoologicznych. Zwierzę to żyje w parach i grupach liczących od 10 do 30 osobników. Kapibara wielka jest zwierzęciem społecznym. Stadem najczęściej rządzi dominujący samiec. Niektóre samce prowadzą samotny styl życia, co stanowi około 10% populacji. W naturze zwierzęta te występują w wilgotnych lasach tropikalnych oraz na terenach bagiennych i trawiastych.

Wygląd największego gryzonia

Największy gryzoń zamieszkuje tereny w pobliżu wody. Posiada dużą głowę i masywną sylwetkę. W górnej części głowy znajdują się oczy, nos i uszy. Długość ciała kapibary wielkiej waha się w granicach 100-130 cm, a masa ciała dochodzi do 66 kg. Samiec jest zwykle mniejszy od samicy. W środowisku wodnym poruszanie się ułatwia błona pławna, która jest skórzastą strukturą rozpiętą pomiędzy palcami.

Kapibara posiada krótkie i silne nogi, które zakończone są długimi pazurami, ułatwiającymi grzebanie w błocie. Gryzoń ten żyje około 10 lat, a nawet 12. Kapibara wielka posiada uzębienie wysokokoronowe czyli zęby o masywnej koronie i krótkich korzeniach. Zęby policzkowe są wieloblaszkowe. Natomiast siekacze kapibary, podobnie jak u wszystkich gryzoni rosną nieustannie przez całe życie.

Największy gryzoń posiada szczecinowatą sierść o brązowym umaszczeniu. Sucha skóra kapibary wymaga ciągłe nawilżania i wyróżnia się spośród innych gryzoni gruczołami potowymi. Sylwetka jej zakończona jest krótkim ogonem. Ponadto ma bardzo dobrze rozwinięte narządy: wzroku, słuchu i węchu.

Posiada dużo wspólnego ze świnką morską, ale wyglądem przypomina hipopotama.

Rozmnażanie kapibary

Największy gryzoń rozmnaża się przeważnie przez cały rok. Tylko w niektórych regionach przypada od września do października. Jajeczkowanie trwa około 7 dni, a ciąża 5 miesięcy. Samice rodzą jeden lub dwa razy w roku. Na świat może przyjść 1-7 osobników, średnio rodzi cztery noworodki. Maluchy ważą około półtora kilograma i mają szeroko otwarte oczy.

Młode osobniki posiadają pełne uzębienie, a ich skórę pokrywa sierść. Głównym im pożywieniem są trawy, a mleko uzupełnieniem diety. Samica karmi mlekiem potomstwo przez pierwsze 3-4 miesiące życia. Po roku młode kapibary osiągają wagę około 23 kg.

Rodzice nie przygotowują gniazda, młode rodzą się w przypadkowych miejscach. Z tego względu potomstwo w pierwszym roku ma trudny okres do przeżycia, gdyż narażone jest na ataki drapieżników. Samica dojrzałość płciową osiąga w wieku około półtora roku, gdzie jej masa ciała wynosi w granicach 30-40 kg.

Charakter kapibary wielkiej

Największy gryzoń jest inteligentnym i sympatycznym ssakiem, który potrafi doskonale pływać. Pod wodą może wytrzymać do 5 minut. Dzień chętnie spędza w wodzie lub w błocie. Jest to roślinożerny gryzoń, który żerowanie rozpoczyna o zmierzchu do późnej nocy. Wytrwałe szuka różnych roślin lądowych i wodnych.

Kapibara pokarm często przeżuwa dwa razy i w celu uzupełnienia flory bakteryjnej zjada własne odchody.

Największy gryzoń porozumiewa się używając różnych dźwięków. Potrafi gwizdać, chrząkać, piszczeć, warczeć, a nawet szczekać. Komunikuje się także oznaczając teren zapachem. W tym celu wykorzystuje gruczoły zapachowe, które umiejscowione są w okolicy odbytu. Samce lubią znaczyć teren używając gruczołów znajdujących się na pysku.

Podsumowując największy gryzoń na kuli ziemskiej jest bardzo przyjemnym stworzeniem i z natury trochę nieśmiałym. W Polsce można hodować kapibarę. Jednak należy pamiętać, że potrzebuje ona dosyć dużo przestrzeni w pobliżu wody. Trudno jest zadbać o jej dobrostan, ponieważ posiada sporo wymagań. Gryzoń ten wpisany został w Czerwoną Księgę Gatunków Zagrożonych, jako gatunek najmniejszej troski.