Kapibara wielka to królestwo: zwierząt, gromada: ssaki, typ; strunowce, rząd: gryzonie. Należy on do rodziny kawiowatych. Jest to największy gryzoń na kuli ziemskiej z podrodziny kapibary i rodzaju kapibara. W środowisku naturalnym zamieszkuje tereny Ameryki Południowej.
Kapibara wielka jest zwierzęciem wodno-lądowym, mieszkającym na otwartych przestrzeniach. Kapibarę wielką można również podziwiać w polskich Ogrodach Zoologicznych. Kapibara wielka została po raz pierwszy opisana w 1766 roku przez szwedzkiego przyrodnika i lekarza Karola Linneusza. Zamieszkuje zwykle tereny w pobliżu wody. Zagrożeniem dla niej są głownie jaguary i człowiek.
Tryb życia kapibary
Kapibara wielka w środowisku naturalnym występują w wilgotnych lasach tropikalnych oraz na terenach bagiennych i trawiastych. Kapibara wielka jest zwierzęciem społecznym. Zwierzę to żyje w parach i grupach liczących od 10 do 30 osobników. Stadem najczęściej rządzi dominujący samiec. Niektóre samce prowadzą samotny styl życia, co stanowi około 10% populacji.
Kapibary nie przebywają w dużej odległości od zbiorników wodnych. Zwierzęta te występują też w suchych lasach, zagajnikach czy na łąkach. Można również spotkać je na terenach wypasu bydła, gdzie mają luksusowe warunki. Wielkie gospodarstwa rolne zajmują tereny przekraczające nawet 100 tysięcy ha. Obszary te zaopatrzone są w pasze i posiadają dobry dostęp do wody.
Gryzonie te mogą wydawać potomstwo przez cały rok. Tylko w niektórych regionach rozmnażanie przypada od września do października. Jajeczkowanie trwa około 7 dni, a ciąża 150 dni. Samice rodzą jeden albo dwa razy w roku. Na świat może przyjść 1-7 osobników, a nawet 9. Średnio samica rodzi cztery noworodki, które wyglądają jak świnki morskie. Maluchy trzymają się blisko matki.
Noworodki ważą około półtora kilograma i mają szeroko otwarte oczy. Młode osobniki posiadają pełne uzębienie, a ich skórę pokrywa sierść. Głównym im pożywieniem są trawy, a mleko uzupełnieniem diety. Samica karmi mlekiem potomstwo przez pierwsze 3-4 miesiące życia. Po roku młode kapibary osiągają wagę około 23 kg.
Rodzice nie przygotowują gniazda, młode rodzą się w przypadkowych miejscach. Z tego względu potomstwo w pierwszym roku ma trudny okres do przeżycia, ponieważ narażone jest na ataki drapieżników. Samica dojrzałość płciową osiąga w wieku około półtora roku, gdzie jej masa ciała wynosi w granicach 30-40 kg.
Wygląd zewnętrzny
Kapibara wielka posiada dużą głowę i masywną sylwetkę. W górnej części głowy znajdują się oczy, nos i uszy. Długość ciała kapibary wielkiej mieści się w granicach 100-130 cm, a masa ciała dochodzi do 66 kg. Samiec jest zwykle mniejszy od samicy. W środowisku wodnym poruszanie się ułatwia błona pławna, która jest skórzastą strukturą rozpiętą pomiędzy palcami. Gryzoń ten żyje około 10 lat, a nawet 12.
Kapibara wielka posiada krótkie i silne nogi, które zakończone są długimi pazurami, ułatwiającymi grzebanie w błocie. Kapibara wielka posiada uzębienie wysokokoronowe czyli zęby o masywnej koronie i krótkich korzeniach. Zęby policzkowe są wieloblaszkowe. Natomiast siekacze kapibary, podobnie jak u wszystkich gryzoni rosną ciągle przez całe życie zwierzęcia.
Kapibara wielka posiada szczecinowatą sierść o brązowym umaszczeniu. Sucha skóra kapibary wymaga ciągłe nawilżania i wyróżnia się spośród innych gryzoni gruczołami potowymi. Sylwetka jej zakończona jest krótkim ogonem. Ma bardzo dobrze rozwinięte narządy: wzroku, słuchu i węchu.
Posiada dużo wspólnego z kawią domową, ale wyglądem przypomina hipopotama.
Charakter i temperament
Kapibara wielka jest inteligentnym i sympatycznym ssakiem, który potrafi doskonale pływać. Pod wodą może wytrzymać do 5 minut. Dzień chętnie spędza w wodzie lub w błocie. Przede wszystkim jest to roślinożerny gryzoń, który żerowanie rozpoczyna o zmierzchu do późnej nocy. Wytrwałe szuka różnych roślin lądowych i wodnych.
Kapibara pokarm często przeżuwa dwa razy i w celu uzupełnienia flory bakteryjnej zjada własne odchody.
Ten wielki gryzoń porozumiewa się używając różnych dźwięków. Potrafi gwizdać, chrząkać, piszczeć, warczeć, a nawet szczekać. Komunikuje się także oznaczając teren zapachem. W tym celu wykorzystuje gruczoły zapachowe, które umiejscowione są w okolicy odbytu. Dlatego samce lubią znaczyć teren używając gruczołów znajdujących się na pysku. Rzadko w hodowli można spotkać oswojoną kapibarę.
Podsumowując kapibara wielka jest bardzo miłym stworzeniem i z natury trochę nieśmiałym. W Polsce nie jest zabroniona hodowla kapibar. Trzeba jednak nie zapominać, że potrzebuje ona dosyć dużo przestrzeni w pobliżu wody. Trudno jest zadbać o jej dobrostan, ponieważ posiada sporo potrzeb. Gryzoń ten wpisany został w Czerwoną Księgę Gatunków Zagrożonych, jako gatunek najmniejszej troski.
ZOBACZ TAKŻE
[pt_view id=”6f01e38f2y”]
