Aleksandretta obrożna to królestwo: zwierząt, typ: strunowce, gromada: ptaki i rząd papugowe. Należy ona do rodziny papug wschodnich i rodzaju Psittacula. Aleksandretta obrożna jest średniej wielkości papugą. Jest to egzotyczny ptak o ciekawym ubarwieniu. Papuga ta odporna jest na niesprzyjające warunki meteorologiczne.
Aleksandrettę obrożną sprowadzono do Ameryki Północnej, na Bliski i Daleki Wchód. Introdukowana została również w wielu krajach europejskich. W Polsce aleksandretta obrożna zadomowiła się na stałe. Na wolności ptaki te potrafią zadbać o swój pokarm i przetrwać w trudnych warunkach atmosferycznych. Papuga ta jest niezwykle inteligentna i aktywna.
Zasięg występowania
Aleksandretta obrożna zamieszkuje Środkową i Wschodnią Afrykę, Półwysep Indyjski z Cejlonem i Południowe Chiny. Gatunek został wprowadzony w Ameryce Północnej, na Bliskim i Dalekim Wschodzie. Introdukowany także w wielu krajach europejskich, w tym na obszarze Polski. Po raz pierwszy aleksandrettę obrożną opisał w 1769 roku włoski lekarz Giovanni Antonio Scopoli.
Nazwał ten gatunek papug Psittacus krameri i opisał jako zieloną papugę z dziobem zakończonym na końcu na czarno. Ptaki te do Europy zostały sprowadzone na przełomie XIX i XX wieku. Aleksandretty obrożne nie posiadają wygórowanych wymagań siedliskowych. Najczęściej występują na terenach położonych nawet do 2000 metrów n.p.m.
W zależności od podgatunku zajmują różne rejony, takie jak:
- wilgotne lasy wtórne,
- namorzyny,
- lasy nadrzeczne,
- trawiastą sawannę,
- tereny porośnięte kolczastymi krzewami,
- parki, ogrody i obszary rolnicze.
Populacja aleksandretty obrożnej w Zachodniej Europie pochodzi od ptaków, które uciekły z hodowli. Papugi te w środowisku naturalnym najczęściej tworzą małe grupy. Niekiedy zdarzają się wielkie stada, które liczą nawet kilka tysięcy osobników. W takiej sytuacji mogą stanowić plagę dla rolników, którzy uprawiają: sorgo, kukurydzę i soczewicę.
Aleksandretta obrożna liczy 4 podgatunki:
- Psittacula krameri krameri
- Psittacula krameri parvirostris
- Psittacula krameri borealis
- Psittacula krameri manillensis
Ogólna charakterystyka gatunku
Aleksandretta obrożna to piękny ptak ozdobny. Długość ciała tej papugi wynosi w granicach 37-43 cm, a waga mieści się w przedziale 93-160 g. Skrzydła osiągają długość od 14 do 18 cm, a ogon od 17 do 28 cm. Posiada ciemnoczerwony dziób, który na końcu jest zakrzywiony i zakończony kolorem czarnym.
Ma czarne tęczówki, czerwone brwi i szare nogi. Na wolności gniazduje w dziuplach, najczęściej palm, rzadko w budynkach. W środowisku naturalnym pokarmem aleksandretty obrożnej są: nasiona roślin uprawnych i dziko rosnących, pąki, kwiaty oraz owoce i nektar. Ulubionym przysmakiem są orzechy.
W hodowli karmiona jest najczęściej gotowymi mieszankami dla średnich i dużych papug. Dietę należy uzupełniać zielonkami oraz owocami i warzywami. Jest to łatwy ptak do oswojenia. Potrafi naśladować niektóre dźwięki i doskonale ludzką mowę. Młody osobnik szybko przywiązuje się do swojego opiekuna.
Papudze hodowanej pojedynczo należy poświęcać dużo czasu, aby nie zaznała dyskomfortu ani stresu. Jest ona zwierzęciem wyjątkowo głośnym, co trzeba wziąć pod uwagę przy jej zakupie. Aleksandretta obrożna w niewoli może żyć w granicach 25-30 lat, pod warunkiem, że ma odpowiednią opiekę. Jest bardzo popularnym zwierzęciem domowym.
Upierzenie
Aleksandretta obrożna jest ptakiem ozdobnym o ciekawym upierzeniu, w którym dominuje kolor zielony. Wyróżnia się żółtawym brzuchem i spodnią stroną skrzydeł. Posiada długi niebieskozielony ogon z żółtym wykończeniem, który u samicy jest krótszy niż u samca. Lotki mają szarozieloną barwę. U samca występuje czarna obróżka, a pod nią cienka różowa linia.
Natomiast nad czarną obrożą widoczna jest niebieska linia. U samicy brak jest obróżki, ale w miejsce jej może występować szmaragdowa obwódka. Poszczególne gatunki w bardzo małym stopniu różnią się pomiędzy sobą ubarwieniem. Młode osobniki przypominają samicę, ale mają bardziej żółte upierzenie i białoszare tęczówki.
Samce uzyskują pełne upierzenie dojrzałego ptaka dopiero w wieku około 3 lat. Zostało wyhodowanych bardzo wiele odmian barwnych tych papug, takich jak: albinotyczna, niebieska, fioletowa, ciemnozielona, kobaltowa, lutino, czy szekowata. Przez krzyżowanie papug można otrzymać około 200 różnych kombinacji.
Rozmnażanie
Aleksandretta obrożna podczas gniazdowania zakłada czasami luźne kolonie i nie wykazuje instynktu terytorialnego. Gniazda zakładane są wysoko w naturalnej dziupli innych ptaków. Papugi powiększają je, dostosowując do swoich potrzeb. Gniazdują też w szczelinach skalnych i budynkach. Okres lęgowy uzależniony jest od środowiska, w którym papugi te przebywają.
Długość okresu lęgowego w poszczególnych regionach:
- Indie od grudnia do maja.
- Afryka i Półwysep Arabski od grudnia do maja z wyjątkiem Senegalu, gdzie okres lęgowy trwa od lutego do marca.
- Wyspa Cejlon od listopada do czerwca.
Zaloty samca, który dumnie kroczy w kierunku samicy trwają kilka minut, po których przeważnie następuje kopulacja. Samica znosi 3-4 jaja koloru białego i sama je wysiaduje 21-24 dni. Po przyjściu na świat pisklęta ważą do 6 g. Potomstwem zajmują się oboje rodziców. Młode opuszczają gniazdo po 6 tygodniach od wyklucia.
Podsumowując aleksandretta obrożna jest ptakiem stadnym, nielubiącym samotności. Na wolności dostosowuje się do środowiska i broni swojego terytorium. Populacja europejskich gatunków pochodzi od ptaków, które uciekły. Aleksandretta obrożna nie jest zagrożona wyginięciem. Przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikowana jest jako gatunek najmniejszej troski.
