Dalmatyńczyk należy do bardzo starej rasy. Ojczyzną tego dostojnego czworonoga została uznana Jugosławia, chociaż nie istniała tam żadna hodowla dalmatyńczyków. Czworonogi te nosiły też bezpodstawnie nazwę gończych z Bengalu. Dalmatyńczyki od ponad stu lat hodowane są w Anglii.
Dalmatyńczyk to uroczy pies, który do końca nie ma wyjaśnionego swojego pochodzenia. Od dawna nie jest on wykorzystywany do celów użytkowych i stał się typowym psem reprezentacyjnym. Jednak budowa dalmatyńczyka wskazuje na pochodzenie od psów gończych. Poza Anglią istnieją również liczne kluby hodowlane w Stanach Zjednoczonych. Amerykański Kennel Club posiada własny standard tej rasy, która może żyć 13 lat, a nawet dłużej.
Krótka historia rasy
Dalmatyńczyk ma bardzo ciekawą historię. Kroniki kościelne z XIV wieku i późniejsze z XVIII wieku wskazują na Dalmację,a więc stąd jest obecna nazwa tej rasy. Dalmatyńczyki w XVII wieku pojawił się na portretach. Z tego najbardziej znana jest Galeria Drezdeńska, przedstawiająca portret Seibolda, późniejszego Fryderyka Wielkiego jako dziecko na tle dalmatyńczyka.
W roku 1860 rasa ta została wystawiana w Anglii w mieście Birmingham. Po pierwszej wojnie światowej rozwinęła się hodowla tych psów. Jednak pierwszy Klub Dalmatyńczyka powstał w Niemczech w 1920 roku, a w Anglii miało to miejsce w roku 1925. W dzisiejszych czasach rasa ta nie jest psem użytkowym, dlatego duża waga przywiązywana jest do maści tych zwierząt.
Dawne przeznaczenie
Dalmatyńczyk to pies o ciekawym wyglądzie. Zwierzęta te od starożytności po średniowiecze były psami myśliwskimi. Czworonogi te wykorzystywano do osaczania grubej zwierzyny lub napędzania w sieć. Od XVI wieku Turcy zabierali te psy na wojnę i używali jako zwierzęta bojowe. Na przykład w roku 1526 towarzyszyły sułtanowi Solimanowi II w bitwie z Węgrami.
W połowie XVIII wieku amerykanie wykorzystywali dalmatyńczyki do pomagania straży pożarnej i do obrony podróżnych przed złodziejami. W XIX wieku czworonogi te towarzyszyły pojazdom konnym, dlatego nazywane były wtedy psami karetowymi. Później w zamożnych warstwach ludności towarzyszyły jeźdźcom i amazonkom.
Wygląd zewnętrzny
Dalmatyńczyk jest lekkiej budowy, prostokątny o nieco wydłużonej i proporcjonalnej sylwetce. Nie jest ciężkiej budowy. Klatka piersiowa głęboka i pojemna, a grzbiet silny. Masa suki wynosi około 20 kg, a wzrost w granicach 50-55 cm. Natomiast samiec jest trochę cięższy i wyższy. Waga jego wynosi około 25 kg, a wzrost mieści się w przedziale 55-60 cm.
Głowa jest dość duża, najszersza między uszami i dobrze ukształtowana przy skroniach. Kufa jest długa i silna, a fafle gładkie i przylegające do zębów. Posiada średniej wielkości oczy, które są okrągłe i lśniące oraz tego samego koloru, co cętki w umaszczeniu włosa okrywowego. W odmianie czekoladowej są żółte lub jasnobrązowe, a w czarnej mają barwę czarną albo brązową.
Krawędzie powiek przy cętkach czekoladowych są jasnobrązowe, a przy czarnych czarne. Posiada bystre i inteligentne spojrzenie. Uszy średniej wielkości są wysoko osadzone i dość szerokie u nasady. Przylegają do głowy oraz mają delikatną i cienką strukturę. Nos u psów z czarnymi cętkami jest czarny, a z brązowymi cętkami brązowy.
Szyja jest długa i dobrze wysklepiona, bez fałdów skórnych. Kończyny długie i dobrze umięśnione, a łapy okrągłe i silne z dobrze wysklepionymi palcami. Pazury w odmianie czekoladowej brązowe albo białe, a w odmianie czarnej czarne bądź białe. Ogon nie jest gruby ani za długi, który stopniowo zwęża się ku końcowi. Dalmatyńczyk posiada lekko opadający zad.
Umaszczenie dalmatyńczyków
Dalmatyńczyk jest krótkowłosym psem o sierści gęstej, lśniącej i twardej. Nie jest pożądana jedwabista albo wełnista. Rasa ta wyróżnia się charakterystycznymi cętkami czarnymi albo czekoladowymi na białym tle. Cętki są okrągłe i równomiernie rozmieszczone. Mają wielkość niedużych monet o średnicy 2-3 cm.
Widoczne są również plamy na pysku, uszach, nogach, ogonie i skrajnych partiach tułowia. Jednak na świat przychodzą przeważnie białe noworodki. Plamy występują dopiero po kilku miesiącach, a na ogonie często dopiero po roku. Występowanie jednocześnie czarnych i czekoladowych cętek dyskwalifikuje psa.
Zachowanie i temperament
Dalmatyńczyk jest psem muskularnym o żywym temperamencie. Posiada łagodne usposobienie, rzadko szczeka i nie jest lękliwy. Żyje w przyjaźni z innymi zwierzętami domowymi, ale najbardziej lubi konie. Jest pojętny i ma bardzo dobrą pamięć. Lubi przebywać w towarzystwie dzieci. Nie jest zbyt podatny do nauki ani podporządkowania się człowiekowi.
Dalmatyńczyk jest bystry i zdolny do szybkiego i wytrwałego biegu. Nie należy do zwierząt ufnych, dlatego może w okolicy nie tolerować innych psów. Wymagają długich spacerów i dużo ruchu z możliwością swobodnego wybiegania się. Jest bardzo żywiołowym psem. Potrzebuje przestrzeni, żeby rozładować nadmiar swojej energii.
Dalmatyńczyk lubi świeże powietrze i wodę. Nadaje się do różnego rodzaju treningu. Jednak czasami bywa uparty. Z tego względu wymaga konsekwentnego wychowania. Do przypadłości zdrowotnych należy zaliczyć dziedziczną głuchotę, skręt żołądka, niedoczynność tarczycy czy kamicę moczanową. Nie jest problematyczny w pielęgnacji, wystarczy regularnie szczotkować sierść.
Podsumowując dalmatyńczyk to doskonały towarzysz człowieka w domu i podczas długich spacerów. Jest pełen temperamentu i ma wesołe usposobienie. To śmiały i bardzo odważny czworonożny przyjaciel, który zawsze ochoczo stanie w obronie swojej rodziny. Polecany jest ludziom aktywnym, którzy poświęcą mu czas na wspólną zabawę i trening.
