Aleksandretta śliwogłowa to świat: zwierząt, gromada: ptaków i rząd: papugowych. Należy ona do rodziny papug wschodnich i rodzaju Psittacula. Zaliczona jest do papug średniej wielkości. Są to egzotyczne ptaki o ciekawym ubarwieniu. Aleksandretta śliwogłowa zamieszkuje Południową Azję. Jest ptakiem niezwykle inteligentnym i aktywnym.
Aleksandretta śliwogłowa występuje na obszarach: Indii, Południowego Pakistanu, Bhutanu, Nepalu. Można papugi te również spotkać w Sri Lanka na Wyspie Cejlon. Ptaki te zasiedlają obrzeża lasów, które są w bliskim sąsiedztwie z polami uprawnymi. Występują na obszarach do wysokości 1500 m n.p.m. Nie zostały wyróżnione podgatunki aleksandretty śliwogłowej. Papugi te mogą żyć około 25 lat.
Wygląd
Aleksandretta śliwogłowa jest atrakcyjnym ptakiem egzotycznym. Długość jej ciała osiąga 33 cm, w tym na ogon przypada aż 20 cm. Długość skrzydła wynosi 12-14 cm. Natomiast masa ciała mieści się w przedziale 6-8 dag. Inne aleksandretty są większe od śliwogłowej. Ma ona ciemne i bystre oczy, które otoczone są niebieskimi brwiami.
Aleksandretta śliwogłowa jest pięknym ptakiem ozdobnym, często hodowanym w Polsce. Mocny i zakrzywiony dziób dojrzałych osobników jest koloru pomarańczowego. Natomiast woskówki czyli rodzaj skóry przy dziobie posiada barwę niebieską z delikatnym odcieniem różowego. Skoki tej papugi są szarożółte.
Zachowanie
Aleksandretta śliwogłowa posiada zrównoważony charakter. Nie jest hałaśliwą papugą i łatwą do oswojenia. Wydaje przyjemne dla ucha, melodyjne dźwięki. Jest ptakiem stadnym, nielubiącym samotności. W środowisku naturalnym papugi te żyją w małych grupach, do 15 osobników. Jest odporna na niesprzyjające warunki atmosferyczne.
Na wolności pożywieniem tych papug są: nasiona roślin uprawnych i dziko rosnących, zboża, kukurydza, pąki, kwiaty i owoce. Dietę uzupełniają orzechami, a ulubionym przysmakiem są figi. W warunkach hodowlanych ich posiłki powinny być urozmaicone i pełnowartościowe oraz zbliżone do pokarmu w naturze.
Upierzenie
Aleksandretta śliwogłowa posiada w naturze ciekawe upierzenie z przewagą koloru zielonego w różnych odcieniach. Obie płcie są jasnozielone. Jednak najbardziej natężona zieleń widoczna jest na skrzydłach i ogonie. Jasnozielony kolor występuje na szyi, piersi i brzuchu. Dojrzałe osobniki nie są trudne do odróżnienia.
Samica ma szarą głowę bez widocznej obroży. Natomiast samiec posiada głowę intensywnie fioletową. Kolor ten wyraźnie oddzielony jest od jasnozielonej szyi, bardzo wąskim ciemno-turkusowym, niemal czarnym paskiem. Przypomina to nałożoną obrożę. U samca w przedniej części pokrywy skrzydłowej widoczna jest fioletowa plama, czego brakuje u samicy.
Młode aleksandretty śliwogłowe mają podobne ubarwienie do upierzenia matki, aż do drugiego roku życia. Dzioby ich jednak nie są pomarańczowe, tylko żółte. Spośród młodych ptaków płeć trudna jest do rozróżnienia. Jedynie samczyk pomiędzy szarą głową i jasnozieloną szyją ma kilka fioletowych piórek. W hodowli występuje kilka mutacji barwnych: opalowa, cynamonowa, niebieska czy szara.
Rozmnażanie
Aleksandretta śliwogłowa w naturze gniazda buduje w dziuplach. W hodowli para papug potrzebuje pokaźnych rozmiarów budki lęgowej, wstawionej do obszernej woliery. Samica składa w gnieździe jaja w ilości 3-6 sztuk i wysiaduje je przez około 24 dni. Niekiedy samica nagle może przestać wysiadywać jaja czy karmić młode.
Powodem takiego zachowania często jest podawane zbyt jednolite pożywienie. Pisklęta opuszczają gniazdo po 49 dniach. Później po następnych 14 dniach są już niezależne od rodziców. Płeć aleksandretty śliwogłowej można bezbłędnie odróżnić około 3 roku życia. U dorosłych osobników widoczny jest dymorfizm płciowy.
Podsumowując
Aleksandretta śliwogłowa jest ptakiem towarzyskim. Papuga ta nie jest zagrożona wymarciem. W Polsce wymaga rejestracji i nie występuje w stanie dzikim. Można ją również obserwować i podziwiać w ogrodach zoologicznych. Przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikowana jest jako gatunek najmniejszej troski.
