Wiewiórka pospolita to królestwo: zwierząt, typ: strunowce, gromada: ssaki. Stworzenie to należy do rzędu: gryzoni, rodziny: wiewiórkowatych i rodzaju: wiewiórki. Nie jest gatunkiem terytorialnym i rzadko łączy się w pary. Wiewiórka pospolita woli prowadzić samotny styl życia.
Wiewiórka pospolita ze względu na różnice w morfologii i kolorystyce futra uległa podziałowi na 23 podgatunki. Jest to nieduży gryzoń, który prowadzi dzienny tryb życia. Najbardziej aktywna jest rano i popołudniu. Nie hibernuje, a jesienią gromadzi zapasy żywności na zimę. Zamieszkuje gniazda ptaków lub dziuple, które wyściela mchami i porostami.
Wiewiórka pospolita żyje w Europie i Azji. Zwierzęta te występują w całej Polsce w lasach liściastych, mieszanych i parkach, a także można je spotkać w ogrodach. Jednak ulubionym środowiskiem wiewiórek są lasy iglaste. Rodzaje wszystkich wiewiórek obejmują około 190 gatunków i podgatunków.
Wygląd wiewiórki pospolitej
Wiewiórka pospolita europejska jest znacznie większa od burunduka azjatyckiego. Osiąga masę ciała w granicach 21-41dag przy długości tułowia z głową w przedziale 16-23 cm. Długość ogona wynosi 15-20 cm. Na głowie i przy palcach występują włosy dotykowe.
Górna warga wiewiórki jest rozszczepiona. Oczy są wypukłe, a nozdrza rozdzielone fałdą. Gryzonie te posiadają 22 zęby, górnych 12 i dolnych 10. Po dwa siekacze dłutowate na dole i na górze rosną obok siebie przez całe życie wiewiórki.
Zwierzęta te nie mają kłów, a zęby trzonowe posiadają trzy bądź cztery korzenie. Przednie kończyny zaopatrzone są w cztery palce, a tylne w pięć palców z zakrzywionymi pazurami i rozwiniętymi poduszkami. Czwarte palce kończyn przednich (piersiowych) i tylnych (miednicznych) są największe.
Wiewiórka pospolita posiada miękkie i gęste futro oraz puszysty ogon. Brzuch jej jest koloru białego, a umaszczenie futra zmienia się, od jasno-czerwonego do brązowo-czarnego. Zmiana sierści następuje dwa razy w roku. Wiosną wymieniane jest futro na całym ciele, a jesienią na głowie.
Zachowanie wiewiórki pospolitej
Wiewiórka pospolita nie zapada w sen zimowy, ale przy bardzo niskich temperaturach przebywa kilka dni w półśnie. W tym czasie nie przyjmuje pożywienia. Wiewiórki w niewoli mogą być karmione mieszanką złożoną z ziaren słonecznika, pszenicy, kukurydzy, owsa czy prosa.
Pokarmem wiewiórki pospolitej w środowisku naturalnym są: rozmaite szyszki, brukiew, orzechy, świeże gałązki z pąkami, kora, grzyby, nasiona, jagody i spady owocowe. Swoją dietę uzupełnia larwami mrówek i ślimakami. Zwierzęta te nie pogardzą również suchym chlebem.
Zapotrzebowanie na karmę w ciągu doby waha się w granicach 6-8 dag. Wiewiórki raczej nie pamiętają miejsca, w którym ukrywają zapasy na porę zimową. Kierując się węchem odnajdują zakopany pokarm. Wiewiórka pospolita ma dobrze rozwinięty słuch i wzrok. Bez problemu rozróżnia ruch światła i kolory.
Rozmnażanie wiewiórki pospolitej
Wiewiórka pospolita w koronach drzew buduje gniazda z drobnych gałązek i trawy. Ciąża samicy trwa 38 dni. Na świat przychodzi 3-7 noworodków. W ciągu roku mogą być 2-4 mioty, najczęściej w okresie pomiędzy wczesną wiosną, a latem. Potomstwo wiewiórki rodzi się ślepe i nagie. Oczy maluchy otwierają po miesiącu.
Waga nagiego i bezwłosego noworodka wynosi około 8,5 g. Młode stałą karmę przyjmują po 40 dniach. W dziesiątym tygodniu stają się samodzielne. Po roku osiągają dojrzałość płciową. Wiewiórka może żyć nawet 12 lat. W Polsce od roku 2014 wiewiórka pospolita podlega częściowej ochronie.
Podsumowując wiewiórka pospolita to bardzo zwinny i inteligentny gryzoń. W Wielkiej Brytanii i w północnej części Włoch zwierzęta te narażone są na wyginięcie. Temu gatunkowi zagraża inwazja wiewiórek szarych, sprowadzonych z Ameryki Północnej. Walczą one o zasoby środowiskowe, wypierając rodzimy takson.
ZOBACZ TAKŻE
[pt_view id=”6f01e38f2y”]
