KOMUNIKACJA MIĘDZY WIEWIÓRKAMI

16/09/2020 Wyłączono przez AKS

Podziel się

Komunikacja między wiewiórkami oceniana jest w świecie zwierząt za jedną z najbardziej rozwiniętych. W środowisku naturalnym, w swoim języku i różnymi sygnałami dźwiękowymi identyfikują drapieżnika. Wiewiórki potrafią komunikować się pomiędzy sobą za pomocą ultradźwięków, które nie są słyszalne dla ucha ludzkiego.

Komunikacja między wiewiórkami polega na przesyłaniu rozmaitych dźwięków o różnej częstotliwości. Porozumiewają się również za pomocą różnych gestów i zapachów. Niejednokrotnie robią to wykorzystując ruch ogona. Natomiast piesek preriowy przyjmując postawę słupka uważnie obserwuje otoczenie. W naturze dostrzegając niebezpieczeństwo ostrzega o nim osobniki z kolonii charakterystycznym szczekaniem.

Zwyczaje w środowisku naturalnym

Komunikacja między wiewiórkami jest ciekawym zjawiskiem. Wiewiórki są doskonałymi obserwatorami i potrafią uczyć się od siebie na wzajem. Należą do dosyć głośnych stworzeń, które podczas zalotów również wydają charakterystyczne dźwięki. Kiedy gryzoń obserwuje otocznie, w razie niebezpieczeństwa wydaje ostrzegawcze sygnały. Nie jest to świst lecz charakterystyczny szczek.

Kiedy drapieżnik pojawi się w polu widzenia wiewiórka wydaje pierwszy, krótki i ostrzegawczy szczek, podskakuje, znowu szczeka, a następnie ucieka do nory. Sygnał zagrożenia to dwusylabowy szczek, który jest wydawany z częstotliwością 40 razy na jedną minutę. W kolonii wartę przejmuje strażnik, który monitoruje kierunek przemieszczania się drapieżnego zwierzęcia.

Wiewiórki różnymi dźwiękami i mową ciała identyfikują nieproszonego gościa. Kiedy drapieżnik opuszcza terytorium kolonii można zaobserwować silne wygięcie ciała wiewiórki w łuk i zmianę przekazywanego sygnału na „yip” w miejsce „chirk-chirk-chirk”, co jest bardzo istotne dla tych gryzoni.

Wiewiórki z tej samej kolonii w kontaktach międzyosobniczych dotykają się siekaczami. Jest to identyfikacja osobnicza, która wygląda jak pocałunek.

Gryzonie z innej kolonii często szczękają na siebie zębami i gwałtownie poruszają ogonem, co ma wpłynąć na przegonienie intruza. Może nastąpić pościg, a nawet dojść do walki, co trwa około pół godziny. Ponadto pomiędzy osobnikami płci przeciwnej następuje komunikacja z udziałem substancji zapachowych, co ma miejsce w sezonie rozrodczym.

Porozumiewanie się wiewiórek

Komunikację między wiewiórkami warto zaobserwować za pomocą specjalistycznej lunety. Badania przy wykorzystaniu spektrogramu dźwiękowego wykazały, że wiewiórki wysyłają od 9 do 12 zawołań.

Na przykład do nich zaliczone są następujące dźwięki:

chirps czy chatters,
squeals, co oznacza przerażenie,
chirk-chirk-chirk, które są sygnałami ostrzegawczymi i alarmują o nadchodzącym drapieżniku,
snaris, które używane jest podczas walki,
jump-yip z przednimi łapkami podniesionymi do góry i odrzuconą głową. Jednocześnie gryzoń wydaje dźwięk „wheezing”, który przypomina płacz. Dźwięki te wydawane są, kiedy intruz opuszcza kolonię.

Młode wiewiórki wydają dźwięki podobne do kociego miałczenia w celu porozumiewania się z matką. Miauczenie może być również reakcją dorosłych wiewiórek na stres czy strach przed niebezpieczeństwem. Można to uznać za niezwykłe zjawisko. Najczęściej wiewiórki porozumiewają za pomocą wydawanych sygnałów i ruchami puszystego ogona.

Komunikacja między wiewiórkami podczas zagrożenia jest bardzo ważna. Najskuteczniejszą formą obrony jest sygnalizacja ostrzegawcza i szybkie znikanie w norach. Wiewiórki w warunkach domowych potrafią również porozumiewać się z człowiekiem. Niejednokrotnie sygnalizują opiekunowi swoje potrzeby czy zadowolenie lub strach.