Udomowienie kotów musiało trwać wiele wieków, tym bardzie, że według badaczy koty żyły od psów nawet klika milionów lat wcześniej. Tygrys szablozębny był najbardziej znanym przedstawicielem prehistorycznym kotów.
Światowy Dzień Kota obchodzony jest corocznie 17 lutego w celu podkreślenia znaczenia kota w życiu człowieka i zwrócenia uwagi na bezdomne koty wolno żyjące i w schroniskach, które należy dokarmiać. Po raz pierwszy ten dzień obchodzony był w 1990 roku we Włoszech.
W Polsce po raz pierwszy był obchodzony 19 lutego w 2006 roku. Nie we wszystkich zakątkach świata obchodzony jest ten dzień 17 lutego. W Stanach Zjednoczonych Światowy Dzień Kota wypada 29 października, w Rosji 1 marca, a w Wielkiej Brytanii 8 sierpnia.
Według najnowszych badań genetycznych istnieje bliskie podobieństwo między kotem nubijskim i żbikiem. Badania te dowodzą, że należy je zaliczyć do jednego gatunku, albo wydzielić odrębną grupę żbików, które zamieszkują Afrykę i Bliski Wschód.
Dzikie koty zaczęto oswajać około 2500 lat p.n.e. Jednak całkowite ich udomowienia nastąpiło 1000 lat później.
W czasach, kiedy ludzie zaczęli prowadzić osiadły tryb życia, udamawiać zwierzęta i uprawiać ziemię rozpoczęła się historia udomowienia kota. Miało to miejsce na Bliskim Wschodzie. Koty okazały się wówczas bardzo pożyteczne, ponieważ tępiły szczury i myszy, które niszczyły plony.
Z pochówku na Cyprze, sprzed około 9,5 tysiąca lat temu pochodzą najstarsze kopalne ślady wspólnego życia człowieka i kota. Niejednokrotnie uważa się, że pierwszymi kotami, świadomie trzymanymi w domu były święte koty Egiptu.
Koty te około 4 tysięcy lat temu były czczone, jako uosobienie płodności, witalności, mądrości i radości.
W Starożytnym Egipcie koty były uważane za święte i cenione, jak domowe bóstwo. Był zakaz wywożenia kotów, a nie przestrzeganie tego groziło karą śmierci. Kiedy koty kończyły życie na tym świecie pogrążony w żałobie jego właściciel balsamował zwłoki kota i umieszczał w drewnianej lub brązowej skrzynce.
Najstarsze mumie kotów pochodzą z XX wieku p.n.e.
W Rzymie koty pojawiły się dzięki legionistom, którzy przywieźli je w celu strzeżenia zapasów żywności przed gryzoniami. W związku z tym uczestniczyły również w dalekich wyprawach wojennych. Cenione były szczególnie za to, że są samodzielne i niezależne od człowieka.
Na terenie Europy koty przypłynęły na fenickich statkach klika setek lat przed naszą erą. Za tępienie gryzoni i pilnowanie zboża były zwierzętami poszukiwanymi i bardzo cenionymi. Żyły wśród starożytnych mieszkańców Morza Śródziemnego.
W Średniowieczu w dalszym ciągu ceniono koty, które pilnowały żywność zgromadzoną przez człowieka. Dużym szacunkiem cieszyły się wśród żeglarzy, którzy uważali, że koty są zwiastunem dobrej pogody i przyniosą im szczęście. Na każdym statku obowiązkowo był jeden kot, który strzegł zapasu żywności przed gryzoniami.
Sytuacja uległa zmianie, gdy kościół zaczął walczyć z pogańskimi wierzeniami, zwłaszcza w stosunku do czarnych kotów. Uznano, że kot jest narzędziem szatana, symbolem obłudy i fałszu. Uważano, że czarnym kotem posługują się czarnoksiężnicy i czarownice. Pogańskimi zwierzętami nazwał koty Papież Innocenty VIII. Było przekonanie, że koty zagryzają śpiących ludzi, mając konszachty z diabłem.
W tamtych czasach zaczęły odbywać się procesy kotów, które oskarżane były o współprace z diabłem. Masowe egzekucje na tych stworzeniach polegały na: krzyżowaniu, kamieniowaniu, topieniu we wrzącej wodzie, śmierć przez spalenie na stosie, zamurowaniu w ścianach budynku czy zrzucenie z kościelnej wieży.
Te egzekucje miały miejsce zwłaszcza w Ostatki, albo w Wielkanoc.
W czasach nowożytnych koty miały swój udział również w medycynie. Uważano, że świąd można leczyć papką zrobioną z kociej krwi i mąki jęczmiennej. Natomiast wysuszona wątroba tych włochaczy miała leczyć kamienie nerkowe, a zakopany ogon koci przed domem to symbol ochrony przed chorobami.
Kiedy w Europie w XIV i XV wieku zaczęły rozprzestrzeniać się epidemie i zarazy ludzie zmienili swoje poglądy na temat kotów. W czasach tych szerzyła się dżuma, która zdziesiątkowała ludzi na kontynencie europejskim. Powodem tej epidemii była plaga mysz i szczurów, które bardzo szybko ulegały rozmnażaniu, ponieważ brakowało kotów, ich odwiecznych wrogów.
Moda na koty nastąpiła dopiero w XVII wieku.
W swoich domach zaczęli je trzymać ludzie sztuki i kultury, pisarze i arystokraci. Modne stały się koty rasowe, szczególnie długowłose, które trzymali w swoich domach zwłaszcza Francuzi i Anglicy. Człowiek zaczął badać życie kota, jego zwyczaje i upodobania oraz zalety, a także wady. W XIX wieku były już pupilami.
Zanim Słowianie udomowili koty, wcześniej trzymali łasice, które podobnie, jak koty chroniły żywność przed gryzoniami. Na ziemiach polskich, na terenie Wielkopolski koty często bywały u boku tzw. czarownic.
Uważano, że koty mają dwa oblicza.
W Europie koty przywędrowały z Afryki. W pierwszej kolejności były znane Włochom i Hiszpanom. Do Polski dotarły znacznie później. W naszych źródłach pierwsze zmianki o tych futrzakach pojawiły się z VII w.n.e. W czasach, kiedy egipskie koty znane już były Słowianom.
Według badań archeologicznych w Polsce koty pochodzą z epoki brązu i na Kujawach z okresu rzymskiego. Szczątki kotów znalezione zostały w Łojewie w III wieku p.n.e. oraz w Sławsku Wielkim w I w. n.e.
Jednak w naszym kraju zaczęły towarzyszyć ludziom tak naprawdę w średniowieczu.
W tej epoce koty w Polsce były szanowane i lubiane w przeciwieństwie do poglądów ludzi w innych krajach. Cenione były u nas zwłaszcza za pilnowanie plonów przed gryzoniami. Polacy uważali, że koty są w związku z tym bardzo pożytecznymi drapieżnikami. W dzisiejszych czasach kot obok psa jest najpopularniejszym zwierzęciem trzymanym przez człowieka w domu, zarówno w mieście, jak również na wsi. Koty są nie tylko towarzyszami ludzi, ale w dalszym ciągu potrzebne są do tępienia gryzoni, szczególnie mysz, które z pola mogą przedostać się do domu.
Akt prawny Akwarystyka Fruwanie Gryzonie Koty Niebezpieczne Pies w pracy Psy Ptaki Pupil Quiz Ryby Wirusy Zoologia Zwierzęta domowe Świat zwierząt Żywienie
