Najrzadszy gatunek dzikich kotów to ocelot andyjski. Należy on do królestwa: zwierząt, gromady: ssaków i podgromady: żyworodnych. Gatunek ten w układzie systematycznym został zakwalifikowany do rzędu drapieżnych i podrzędu kotokształtnych. Pochodzi z rodziny kotowatych i podrodziny kotów. Zamieszkuje tereny Ameryki Południowej.
Najrzadszy gatunek dzikich kotów to drapieżnik z rodzaju ocelot. Występuje w Boliwii, Chile, Argentynie i Peru. Został uznany za gatunek monotypowy niezróżnicowany geograficznie, w którym nie wyróżnia się podgatunków. Po raz pierwszy został opisany w 1865 roku przez włoskiego przyrodnika Emilio Comalia. Nadano mu wówczas nazwę Felis jacobita.
Wygląd dzikiego kota
Najrzadszy gatunek dzikich kotów to okazałe stworzenie o eleganckim wyglądzie. Ocelot andyjski jest dwa razy większy od kota domowego. Długość jego ciała sięga do 64 cm, a ogon mierzy do 48 cm. Wyróżnia się krepą budową ciała, zbliżoną do żbika, od którego jest większy. Głowa kota jest średniej wielkości, dość szeroka i zaokrąglona.
Posiada nieduże uszy, pozbawione pędzelków i czarny nos. Część twarzowa głowy ma charakterystyczne prążki policzkowe. Jego ogon jest bardzo długi, równej grubości i poprzecznie pręgowany z jasną końcówką. Stanowi on do 75% długości kociego ciała. Ocelot andyjski posiada puszyste i miękkie futro w kolorze od żółtawoszarego do srebrzystego.
Na tym tle rozmieszczone są żóltawo-brązowe cętki i szerokie pręgi. W poprzek klatki piersiowej widocznych jest kilka ciemnych pręg. Brzuch jest biały z ciemnymi plamami. Młode osobniki posiadają jaśniejsze umaszczenie z mniejszymi plamami niż dojrzałe oceloty andyjskie. Gęste futro dostosowane jest do niesprzyjających warunków atmosferycznych.
Charakter ocelota andyjskiego
Najrzadszy gatunek dzikich kotów zamieszkuje strome obszary skaliste z małą ilością roślinności, na terenach izolowanych i wyspowych. Potrafią wykonywać wirujące skoki z jednej skały na drugą. Pomaga im przy tym długi ogon, który służy jako ster. Podstawowym pożywieniem ocelotów andyjskich są drobne gryzonie, ptaki, owady, szynszyle, a zwłaszcza wiskacze górskie.
Słabo został poznany styl życia i rozród tych zwierząt w ich naturalnym środowisku. Te dzikie koty zamieszkują na dużych wysokościach. Prawdopodobnie jest on aktywny o zmierzchu i nocą, wyruszając na polowanie. Ocelot andyjski raczej prowadzi samotny styl życia. Jest rzadko widywany w swoim naturalnym środowisku.
Najrzadszy gatunek dzikich kotów spotykany był w parach w okresie godowym, a także z potomstwem po porodzie. Prawdopodobnie ich okres godowy trwa od lipca do grudnia, a noworodki przychodzą na świat od października do kwietnia. Bardzo podobny do ocelota andyjskiego jest ocelot pampasowy, który posiada jasny nos i krótszy ogon.
Najrzadszy gatunek dzikich kotów zagrożony jest wyginięciem. Jest to również najsłabiej poznany dziki kot na naszej planecie. Populacja ocelota andyjskiego jest bardzo mała. Kłusownicy ciągle polują na objęte ochroną zwierzęta dla pozyskania ich futer. Największym zagrożeniem dla tych dzikich kotów są niszczone przez człowieka ich naturalne siedliska.
