Walabia bagienna to królestwo: zwierząt, typ: strunowców i gromada: ssaków. Należy do rzędu: dwuprzodozębowców i rodziny: kangurowatych. Pochodzi z podrodziny kangurów. Przystosowała się do życia w rozmaitych warunkach środowiskowych. Torbacze te są unikatowymi taksonami australijskiej krainy zoogeograficznej.
Walabia bagienna jest niedużym torbaczem i jedynym przedstawicielem rodzaju Wallabia. W języku angielskim nazywa się Swamp Wallaby, a po niemiecku Sumpwallaby. Nazywana jest też czarną walabią lub walabią paprociową. Rodzina kangurowatych wraz torebnikowatymi i kanguroszczurowatymi tworzą nadrodzinę Macropodoidea.
Zasięg występowania
Walabia bagienna zamieszkuje obszary północno-wschodnie i południowo-wschodnie Australii. Występuje również na Wielkiej Wyspie Piaszczystej położonej na Oceanie Spokojnym, która jest największą wyspą piaskową na kuli ziemskiej. Torbacze te można spotkać w lasach liściastych i mieszanych.
Zasiedla zadrzewione tereny, a także lasy eukaliptusowe. Preferuje wilgotne lasy tropikalne. Lubi przebywać wśród roślinności twardolistnej. W ciągu dnia kryje się w paprociach i trawach. Gatunek ten po raz pierwszy opisał w 1804 roku francuski zoolog Anselme Gaëtan Desmarest.
Wygląd zewnętrzny
Walabia bagienna to stworzenie społeczne, nadające się do hodowli. Samce są większe niż samice. Długość ciała samca bez ogona wynosi w granicach 72-85 cm, a samicy 66-75 cm. Walabia ma długi i owłosiony ogon, który jest gruby u nasady. Nie jest on chwytny, ale pomaga w utrzymaniu równowagi. Ogon samca mierzy 69-87 cm, a samicy 64-73 cm.
Masa ciała samca dochodzi do 21 kg, a samicy wynosi 10-15 kg. Walabia bagienna posiada małą głowę, a duże uszy. W skład uzębienia wchodzą 32 zęby, gdzie 2 dolne siekacze są najbardziej wysunięte do przodu. Z tego względu gatunek ten zaliczony został do rzędu dwuprzodozębowców. Posiadają duże zęby trzonowe. W uzębieniu brakuje dolnych kłów.
Kończyny przednie mają 5 palców zakończonych pazurami. Są one dużo krótsze od nóg tylnych, które zakończone są długą i wąską stopą. Najsilniejszy i najdłuższy jest czwarty palce stopy. Na policzkach widoczne są smugi od jasnożółtych do jasnobrązowych. Walabie mają sierść w kolorze od ciemnobrązowej do czarnej. Brzuch jest barwy jasnożółtej do czerwono-pomarańczowej, a czubek ogona jest biały.
Zachowanie i temperament
Walabia bagienna prowadzi nocny tryb życia. Gatunek ten wywodzi się z plemienia Macropodini i rodzaju Wallabia. Zwierzęta te są roślinożerne i żerują nocą. W skład ich diety wchodzą: trawy, liście, zioła, a także rośliny uprawne. Nie pogardzą też korzeniami i bulwami, którymi uzupełniają wodę w organizmie.
Tolerują też rozmaite rośliny, które są trujące dla innych zwierząt. Walabia bagienna porusza się poprzez skakanie i jest dobrym pływakiem. Od innych walabi różni się chodem, ponieważ trzyma nisko głowę i ma wyprostowany ogon. Posiada bardzo dobrze rozwinięty zmysł słuchu i wzroku.
Jeżeli wyczuje nadchodzące zagrożenie to silnie uderza stopami o podłoże. W ten sposób ostrzega pozostałe kangury o zbliżającym się niebezpieczeństwie. Na wolności zwierzęta te żyją około 7 lat, znacznie dłużej w niewoli. W hodowli nie sprawiają kłopotów. Można je nawet nauczyć załatwiania swoich potrzeb fizjologicznych do kuwety.
Rozmnażanie walabii bagiennej
Walabia bagienna rozmnaża się przez cały rok. Płodność uzyskuje w wieku od 15 do 18 miesięcy. Okres ten jest dłuższy niż cykl rujowy, co wyróżnia walabię bagienną spośród innych torbaczy. Umożliwia to samicy nakładanie się dwóch ciąż, w wyniku których powstaje zarodek i rodzi się płód. Samica owoluje, łączy się w pary i zachodzi w ciąże.
W ten sposób zostaje utworzony nowy zarodek na 1-2 dni przed donoszeniem płodu. Ciąża trwa około 37 dni. Po tym okresie potomstwo przebywa w torbie kangura przez 9 miesięcy. Matka karmi młode mlekiem, wykorzystując przy tym tylko 2 sutki z 4. Najczęściej na świat przychodzi 1 noworodek.
Walabia bagienna jest zwierzęciem społecznym. Torbacze te bez problemu przystosują się do naszego klimatu. Zimą muszą mieć zapewnione schronienie. Gatunek ten jest rozpowszechniony i nie zagraża mu wyginięcie. W Australii walabie narażone są na ataki dzikich psów, orłów i dingo, a także giną w wyniku wypadków samochodowych.
