Wiewiórka szara to królestwo: zwierząt, typ: strunowce, gromada: ssaki. Stworzenie to należy do rzędu: gryzoni, rodziny: wiewiórkowatych i rodzaju: wiewiórki. Nie jest gatunkiem terytorialnym i prowadzi samotny tryb życia. Jest to urocze zwierzątko.
Wiewiórka szara występuje we wschodniej części Stanów Zjednoczonych i w południowej Kanadzie. W wyniku introdukowania żyje również w trzech krajach europejskich: w Irlandii, Wielkiej Brytanii i we Włoszech. Zagrażają one tam ekosystemowi wypierając rodzime wiewiórki rude. Ewolucja to powolny proces i na wytwarzanie mechanizmów obronnych potrzeba niekiedy setek lat.
Wiewiórka szara jest niedużym gryzoniem prowadzącym dzienny tryb życia. Największą aktywność wykazuje rano i popołudniu. Zamieszkuje gniazda ptaków lub dziuple, które wyściela porostami i mchami. We wschodniej Anglii pod koniec XIX wieku wypuszczono na wolność około 350 wiewiórek szarych. Można je spotkać w lasach iglastych, sosnowych, parkach, ogrodach czy we wiejskich posiadłościach.
Inwazja gryzoni
Wiewiórka szara to gryzoń inwazyjny. Wypuszczona przez Anglików na wolność do ogrodów i parków szybko uległa rozmnożeniu. Obecnie żyje tam około 3 milionów tych gryzoni i ciągle liczba się powiększa. Gatunek ten miał być atrakcją w angielskich parkach, a stał się zagrożeniem dla wiewiórki rudej, spychając ją na tereny ubogie w pokarm.
Bardziej agresywne są wiewiórki pospolite, ale wiewiórki szare są większe i silniejsze. Potrafią sobie poradzić zimą obgryzając korę z drzew. Poza tym wiewiórki szare przenoszą wirus Squirrel poxvirus i pasożytujące w jelitach nicienie na wiewiórki rodzime. Przenosząc groźne choroby wypierają wiewiórki rude ze środowiska, które nie są odporne na wiewiórczą ospę.
Wygląd
Wiewiórka szara jest większa od wiewiórki pospolitej europejskiej. Osiąga masę ciała w granicach 40-70 dag, przy długości tułowia z głową wynoszącą ponad 30 cm i ogona około 20 cm. Na głowie i przy palcach występują włosy dotykowe. Wiewiórka szara nie posiada pędzelków na uszach.
Górna warga wiewiórki jest rozszczepiona. Oczy są wypukłe, a nozdrza rozdzielone fałdą. Gryzonie te posiadają 22 zęby, 12 górnych i 10 dolnych. Po dwa siekacze dłutowate na dole i na górze rosną obok siebie przez całe życie wiewiórki. Ulegają one regularnemu ścieraniu w wyniku spożywania twardego pokarmu.
Zwierzęta te nie mają kłów, a zęby trzonowe posiadają trzy bądź cztery korzenie. Przednie kończyny zaopatrzone są w cztery palce, a tylne w pięć palców z zakrzywionymi pazurami i rozwiniętymi poduszkami. Czwarte palce kończyn przednich (piersiowych) i tylnych (miednicznych) są największe.
Wiewiórka szara posiada miękkie i gęste futro oraz puszysty, bujnie owłosiony ogon. Brzuch jej jest koloru białego, a umaszczenie futra przybiera barwę srebrnoszarą. Niektóre osobniki mają futro w kolorze czarnym. Najczęściej są to wiewiórki bytujące w Kanadzie. Na grzbiecie może mieć sierść o odcieniu szaroczarnym.
Zachowanie
Wiewiórka szara nie hibernuje. Gromadzi zapasy i żeruje przez całą zimę, obgryzając najczęściej korę z drzew liściastych, czego nie robi wiewiórka pospolita. Pokarmem wiewiórek są różne szyszki, żołędzie, orzechy, grzyby, nasiona. Swoją dietę uzupełnia owadami i ptasimi jajami.
Wiewiórki raczej nie pamiętają miejsca, w którym ukrywają zapasy na porę zimową. Kierując się węchem odnajdują zakopany pokarm. Wiewiórka szara ma dobrze rozwinięty słuch i wzrok. Bez problemu rozróżnia ruch światła i kolory.
Jest bardzo przyjazna i nie boi się ludzi. Gryzoń ten jest łatwy do oswojenia.
Rozmnażanie
Wiewiórka szara w koronach drzew buduje gniazda z drobnych gałązek i trawy. Ciąża samicy trwa w granicach 42-45 dni. Poród przeważnie odbywa się między styczniem, a wrześniem. Na świat przychodzi 3-7 noworodków. W ciągu roku mogą być trzy mioty.
Potomstwo wiewiórki jest ślepe i nagie przez około siedem tygodni życia. Po nabraniu zdolności do samodzielnej egzystencji, po około dwóch miesiącach opuszczają gniazdo. Samce nie biorą udziału w wychowaniu potomstwa.
Podsumowując wiewiórka szara uważana jest za inwazyjny gatunek. W Wielkiej Brytanii i we Włoszech wypiera wiewiórkę pospolitą, która narażona jest w tych krajach na wyginięcie. Te dwa gatunki wiewiórek prowadzą podobny styl życia, ale walczą ze sobą o zasoby środowiskowe, siedliska i przetrwanie. Wiewiórka szara może żyć około 12 lat.
ZOBACZ TAKŻE
[pt_view id=”6f01e38f2y”]
