Żywienie i zdrowie dżdżownic wpływa na ich długość życia, prawidłowy rozwój i rozmnażanie. Dieta tych pierścienic powinna być pełnowartościowa i urozmaicona. Dżdżownice nie są wymagające pod względem żywieniowym. Zdrowe i najedzone są ruchliwe. Najczęściej hodowane są dżdżownice kalifornijskie.
Żywienie i zdrowie dżdżownic wpływa na ich kondycję i rozmnażanie. W naturze zwierzęta te same potrafią zadbać o siebie, szukając gleby bogatej w pokarm. W hodowli należy stworzyć im odpowiednie warunki do życia. Do prawidłowego wzrostu i rozmnażania zwierzęta te potrzebują odpowiednio urządzony kompostownik, w którym będą spożywały pokarm.
Anatomia układu pokarmowego
Żywienie i zdrowie dżdżownic ma wpływ na ich populacje. Układ pokarmowy tych zwierząt złożony jest z mięsistej gardzieli, przełyku i dwuczęściowego żołądka. Ten ostatni zbudowany jest z wola magazynującego pokarm i żołądka mięsistego, w którym pokarm ulega miażdżeniu. Długie i cienkie jelito stanowi pozostałą część przewodu pokarmowego. W nim następuje wchłanianie i trawienie pokarmu.
Na końcu ciała dżdżownicy znajduje się odbyt, kończący układ pokarmowy. Ciało tych stworzeń zawiera 80% wody ciągle wymienianej z glebą. Układ wydalniczy w ciągu doby wydala około 60% wody, która uzupełniana jest przez powłoki ciała i wchłaniana wraz z pokarmem. Zbyt wysoka temperatura i zbyt niska oraz przesuszona gleba mogą doprowadzić dżdżownicę w stan odrętwienia.
Stołówka dżdżownicowatych
Żywienie i zdrowie dżdżownic przekłada się na ich funkcjonowanie w przyrodzie. Pokarmem pierścienic są związki organiczne znajdujące się w rozkładających roślinach. Niektóre żyjące głęboko w glebie żywią się próchnicą glebową i obumierającymi korzeniami.
W skład ich diety wchodzą również odchody zwierząt pastwiskowych i obornik. Mogą przebywać kilometry w poszukiwaniu pożywienia. Większość gatunków rozróżnia spożywany pokarm. Niektóre z nich chętnie zjadają liście pokrzywy, czarnego bzu, głogu czy jesionu.
Wraz z resztkami organicznymi dżdżownice spożywają glony, pierwotniaki, grzyby glebowe, bakterie, nicienie i promieniowce. Jest to główny pokarm dla gatunków kompostowych. W ten sposób dżdżownice wpływają korzystnie na natlenienie i nawożenie gleby.
Żywienie dżdżownic hodowlanych
Żywienie i zdrowie dżdżownic hodowlanych wymaga odpowiedniej wiedzy. Hodowla tych zwierząt stała się bardzo popularna. Odmiana kalifornijska wytwarza kompost, który jest nawozem humusowym, całkowicie ekologicznym. Jest on dostępny w sprzedaży, ale można go uzyskać hodując pożyteczne dżdżownice.
Dżdżownicom kalifornijskim wystarczy naturalny urozmaicony pokarm. Podstawową karmę można sporządzić samodzielnie z płatków owsianych, pełnoziarnistej mąki i drobno rozdrobnionych lub zmielonych skorupek po jajkach. Taki posiłek zapewnia im wystarczającą ilość białka. Doskonałym pożywieniem dla dżdżownicowatych są odpadki z owoców i warzyw.
Zwierzęta te nie pogardzą bioodpadami, takimi jak obierki z ziemniaków, ogórków, marchwi, jabłek czy gruszek. Można także podawać pokrojone jabłka. Lubią również łodygi z brokułów i kalafiorów. Dobrze jest wzbogacić dietę o resztki z obiadu i gotowane warzywa.
Dżdżownice do prawidłowego rozwoju i rozmnażania potrzebują duże ilości celulozy.
Doskonale nadaje się do tego zwilżona tektura czy papierowe wytłaczanki po jajach. Należy unikać papieru z zawartością farby. Dżdżownicom potrzebne jest do życia wapno, zwłaszcza z pokruszonych skorupek po jajach. Hodując dżdżownice można zmniejszyć ilość śmieciowych odpadów, żyjąc jak najbardziej ekologicznie.
Dżdżownice uwielbiają jabłka, dynię i arbuz. Tego rodzaju pokarm dostarcza im dużo energii. Jednak niektóre produkty mogą im zaszkodzić, zwłaszcza odpadki zwierzęce, kości, tłusty pokarm, mleko i jego przetwory, soki i trujące rośliny. Dżdżownice to typowe wegetarianie, które nie spożywają mięsa.
Podsumowując żywienie i zdrowie dżdżownic w niewoli uzależniona jest od wiedzy i doświadczenia ich opiekuna. Odpowiedni pokarm wraz z właściwymi warunkami hodowlanymi zapewnią dżdżownicom zdrowie i odpowiedni wzrost. Decydując się na hodowlę tych zwierząt, należy wpierw zapoznać się z ich stylem życia w środowisku naturalnym.
ZOBACZ TAKŻE
[pt_view id=”6f01e38f2y”]
