Najbardziej kolorowa wiewiórka na świecie to Ratufa indica. Należy ona do gromady ssaków, rzędu gryzoni i podrzędu wiewiórkokształtnych. Pochodzi z rodziny wiewiórkowatych i podrodziny wiewiór. Nie tylko wyróżnia się swoim atrakcyjnym ubarwieniem, ale także dużymi rozmiarami. Gatunek ten zamieszkuje Azję Południową.
Najbardziej kolorowa wiewiórka na świecie żyje w centralnej i południowej części Indii. Jest to gatunek gryzonia nadrzewnego. Sprawnie wykonuje skoki z jednego drzewa na drugie. Wiewiórki te żyją w lasach na wysokości 180-2300 m n.p.m. bez centralnych nizin. Zasiedla lasy liściaste, zimozielone, półzimozielone, a także nizinne lasy przybrzeżne.
Krótka historia gatunku
Najbardziej kolorowa wiewiórka na świecie została opisana po raz pierwszy w 1771 roku przez walijskiego przyrodnika Thomasa Pennanta. W tym czasie nie nadano jej nazwy naukowej. Dopiero po 6 latach niemiecki przyrodnik Johann Christian Erxleben nadał wiewiórce nazwę Sciurus indicus. W 1867 roku gatunek ten do rodzaju Ratufa włączył brytyjski zoolog John Edward Gray.
Najbardziej kolorowa wiewiórka na świecie w obrębie swojego gatunku Ratufa indica posiada 4 podgatunki:
- Ratufa indica indica żyjąca na zachodnich terenach Indii.
- Ratufa indica centnitis zamieszkująca centralną i wschodnią część Indii.
- Ratufa indica dealbata wystepująca na zachodzie Indii.
- Ratufa indica maxima, która zasiedla tereny południowe Indii.
Wszystkie podgatunki z wyjątkiem jednego posiadają tęczowe i nietuzinkowe ubarwienie i niewiele różnią się między sobą. Tylko Ratufa indica dealbata wyróżnia się jasnym futrem z białym ogonem. Ze względu na swoje umaszczenie opisywana jest również jako forma albinistyczna.
Wygląd
Najbardziej kolorowa wiewiórka na świecie zaskakuje swoim bajecznym wyglądem. Jest to gigantyczny gryzoń o ciekawym ubarwieniu. Długość tułowia z głową mieści się w przedziale 34-45 cm, a ogona wynosi 38-49 cm. Długość wiewióry dekańskiej wraz z ogonem może osiągnąć około 90 cm.
Ratufa indica posiada 20-22 zęby, w tym zawsze 4 siekacze, 2 na górze i 2 na dole. Kolorowe futro tej wiewiórki godne jest podziwu. Na grzbiecie sierść ma kolor od jasnej rdzy przez czerwień i bordo do czerni. Boki głowy są umaszczone od kremowego do jasnobrązowego. Pomiędzy ciemieniem, a karkiem przebiega jasny pas.
Najbardziej kolorowej wiewiórce na świecie uroku dodaje piękny i puszysty ogon. Ubarwienie jego może być różne w zależności od podgatunku. Na przykład Ratufa indica dealbata posiada biały ogon, a Ratufa indica maxima czarny. Masa ciała wiewiórki wynosi w granicach 90-230 dag.
Zachowanie
Najbardziej kolorowa wiewiórka na świecie prowadzi dzienny styl życia. W nocy ukrywa się w gniazdach, które opuszcza o świcie i powraca do nich o zmierzchu. Większość czasu przeznacza na poszukiwaniu pożywienia. Natomiast około 25% dnia wykorzystuje na odpoczynek. Gatunek ten jest przede wszystkim owocożerny.
Najbardziej kolorowa wiewiórka na świecie w zależności od lokalizacji może też spożywać pokarm roślinny, taki jak: liście, zioła, pąki, kwiaty, korę czy soki z drzew. Najczęściej żeruje na drzewach. Rzadko schodzi na ziemię. Przeważnie poszukuje tam nasion i opadów owocowych. Gatunek ten nie gromadzi zapasów na zimę.
Rozmnażanie wiewiór dekańskich
Najbardziej kolorowa wiewiórka na świecie w górnej części baldachimu drzew buduje gniazdo z długich gałązek. Umiejscowione jest ono na wysokości około 20 metrów nad poziomem ziemi. Wiewióra dekańska wyściela je liśćmi. Samica chodzi w ciąży 21-25 dni.
Po tym okresie na świat przychodzi tylko jeden noworodek. Matka karmi go w granicach 5-6 miesięcy. Młoda wiewiórka uzyskuje samodzielność po około 9 miesięcy. Dojrzałość płciową osiąga około 2 roku życia. Te interesujące i zwinne gryzonie o niepospolitym futrze mogą żyć nawet 16 lat.
Najbardziej kolorowa wiewiórka na świecie została wymieniona przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN) w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych, jako gatunek najmniejszej troski. Ratufa indica otrzymała w naszym kraju polskie nazewnictwo – wiewióra dekańska. Te piękne okazy wiewiórek można też podziwiać w ogrodach zoologicznych.
