GeoZoo » Gryzoń » Latające wiewiórki
Latające wiewiórki

Latające wiewiórki

Latające wiewiórki to królestwo: zwierząt, gromada: ssaków, rząd: gryzoni, podrząd: wiewiórkokształtnych, rodzina: wiewiórkowatych. Zwierzęta te należą do podrodziny wiewiórek i plemienia polatuchów. Polatuchy aktywne są w porze nocnej i przebywają przeważnie w koronach drzew.

Latające wiewiórki to plemię polatuchów, które liczy 42 gatunki. Nazwa ich wywodzi się ze względu na zdolności wykonywania przez nie długich skoków. Mogą one wynosić nawet kilkadziesiąt metrów. Porównywane są często do ślizgowych lotów. Ogon tych gryzoni spełnia ważną rolę  podczas lotów, ponieważ przejmuje on funkcję steru. Ciąża polatuchy trwa około pięć tygodni. Po tym czasie rodzi się od 2 do 4 maluchów.

Zasięg występowania polatuchy

W środowisku naturalnym zamieszkują lasy mieszane i iglaste wschodniej i północnej Europy, a także Azji. Żyją głównie w Łotwie, Finlandii i Syberii oraz Estonii. W poprzednim stuleciu występowały także w Polsce, gdzie żyły w Puszczy Białowiejskiej. Polatuchy żyjące w Azji występują w środkowej i południowej części Chin. Na Tajwanie żyje odrębna populacja.

Latające wiewiórki najlepiej czują się na wysokościach od 2000 do 3000 m n.p.m. Ich ulubionymi miejscami są wapienne wzgórza, które porastają lasy iglaste i lasy górskie. Gnieżdżą się w koronach wysokich drzew. Obecnie można to latające plemię obserwować i podziwiać w niektórych ogrodach zoologicznych. Najlepiej jest oglądać je w czasie największej aktywności

Wygląd i charakter

Latające wiewiórki są wspaniałymi okazami, godnymi podziwu. W ciągu dnia lubią się zdrzemnąć. Zwierzęta te są zwolennikami tradycyjnego stylu życia, ponieważ przeważnie mają tylko jednego partnera. Ich okres godowy przypada na późną wiosnę i jesień. Polatucha żyje około 16 lat.

Największym jej wrogiem jest człowiek, polujący na te zwierzęta ze względu na skóry i mięso.

Długość ich ciała może dochodzić do 20 cm. Mają zaokrągloną głowę z dużymi oczami i dobrze widocznymi uszami. Długość ogona wynosi w granicach 12 – 15 cm. Futerko polatuchów jest puszyste i miłe w dotyku oraz sprawia wrażenie bardzo obszernego. Polatuchy mają barwę szarą na głowie, grzbiecie, ogonie i zewnętrznej stronie nóg. Natomiast na stronie brzusznej futerko jest koloru białego.

Latające wiewiórki to gryzonie, które są aktywne w porze nocnej. Niesamowicie zręcznie poruszają się w konarach drzew. Na przykład w dziuplach drzew zwierzęta te znajdują schronienie i budują gniazda. Polatuchy nie hibernują, ale porą zimową sporadycznie opuszczają swoje gniazda. Pożywieniem latających wiewiórek są nasiona, pączki i owoce drzew i krzewów. Zwierzęta te rzadko spożywają owady i ich larwy.

Loty i skoki polatuchy

Latające wiewiórki posiadają fałdy skórne. Rozpięte one są po bokach ciała pomiędzy przednimi, a tylnymi nogami, co umożliwia skoki i długie loty. Fałdy skórne podczas skoku tworzą rodzaj peleryny, która zwiększa ich powierzchnię. Natomiast ogon przejmuje funkcję steru, co pozwala zmieniać wiewiórkom kierunek opadania.

Latające wiewiórki potrafią wykonywać skoki na odległość do 80 metrów. Podczas wspinaczki stworzenie to zużywa więcej energii, niż podczas lotu. Taki sposób przemieszczania się jest korzystny pod wieloma względami.

Na przykład wiewiórka jest w stanie uratować swoje życie przed nielatającym drapieżnikiem.

Gryzoń ten podczas hamowania wyciąga do przodu cztery kończyny i unosi ogon. Powoduje to, że z fałdy skórnej tworzy się spadochron. Natomiast jedyną latającą wiewiórką europejską jest polatucha syberyjska, która szybuje na odległość 50 m. Podsumowując wiewiórki latające nie są zagrożone wymarciem. Dlatego warto jest obejrzeć skok polatuchy, który jest wielką atrakcją.


Akt prawny Akwarystyka Fruwanie Gryzonie Koty Niebezpieczne Pies w pracy Psy Ptaki Pupil Quiz Ryby Wirusy Zoologia Zwierzęta domowe Świat zwierząt Żywienie

ZOBACZ TAKŻE

[pt_view id=”6f01e38f2y”]