Wiskacza peruwiańska należy do królestwa: zwierząt, gromady: ssaków, rzędu: gryzoni, rodziny: szynszylowatych, rodzaju: wiskacza. To średniej wielkości puchate zwierzątko jest sporadycznym okazem w amatorskich hodowlach domowych. Najczęściej wiskacza można spotkać w dużych ogrodach zoologicznych.
Wiskacza peruwiańska nazywana jest niekiedy ardillą. W polskiej literaturze gryzoń ten przez wiele lat występował pod nazwą szynszyla duża. Dopiero w 2015 roku w wydanej przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” szynszylę dużą nazwano wiskaczem peruwiańskim. Oznacza to, że ten rodzaj szynszylowatych należy do rodzaju wiskaczy.
Zakres występowania
Wiskacza peruwiańska w naturze zamieszkuje Andy w Ameryce Południowej. Występuje tam w Boliwii, Peru i Chile. Gatunek ten nie jest zagrożony. Populacja sukcesywnie rozmnaża się i nie są prowadzone intensywne odłowy. Wiskacza bytuje na wysokościach od 300 do 5000 m n.p.m. Jest zwierzęciem stadnym, które żyje w koloniach złożonych z niedużych grup rodzinnych na granicy lasu i nagich skał.
Zwierzęta te sporadycznie oddalają się od miejsca zamieszkania.
Wiskacza peruwiańska w szczelinach skalnych często znajduje schronienie i ukrywa się przed drapieżnikami. Tam dochodzi do rozmnażania w dwóch miesiącach: październiku i listopadzie. Dojrzałość płciową osiąga po roku. Samica chodzi w ciąży około 140 dni. Z tego względu w przeciągu roku przychodzi na świat tylko jeden miot. Samica młode karmi mlekiem około dwóch miesięcy.
Wygląd
Wiskacza peruwiańska to średniej wielkości gryzoń, który z wyglądu przypomina królika. Długość jej ciała waha się w granicach 40-45 cm. Natomiast jej puszysty ogon mierzy około 40 cm. Wiskacza waży w granicach 900-1600 g. Długość jej życia wynosi około 15 lat. Hodowana w odpowiednich warunkach może dożyć nawet 20 lat.
Wiskacza peruwiańska posiada charakterystyczne długie wibrysy. Ma także duże uszy i silne kończyny. Przednie i tylne łapy mają po cztery palce. Futro jej jest miękkie i gęste w rozmaitych odcieniach szarości. Koniuszek ogona wyróżnia się ciemną barwą. Natomiast grzbiet jest niekiedy pomarańczowobrunatny.
Charakter i temperament
To śliczne stworzenie jest łagodne i przyjazne. Nie wykazuje agresji wobec innych zwierząt ani człowieka. Są to gryzonie bardzo zwinne i energiczne ale płochliwe. Posiadają dobrze rozwinięty narząd węchu i słuchu. Wiskacze podobnie, jak większość gryzoni prowadzą nocny tryb życia. W środowisku naturalnym żyją znacznie krócej, niż w niewoli.
Wiskacza peruwiańska wydaje różne dziwne odgłosy, które przypominają piski, płacz czy szczekanie. Niepokojące dźwięki może wydawać podczas snu, a także kiedy się przestraszy, czuje się zagrożona, albo samotna. Słyszy dźwięki, które nie są wyłapywane przez ludzkie ucho i to one również mogą być dla gryzonia stresujące. Kiedy wiskacza jest zła i coś ją niepokoi może zgrzytać ząbkami.
Należy do stworzeń hałaśliwych.
Są to zwierzęta roślinożerne, które najchętniej na wolności zjadają liście traw, a wodę pozyskują z porannej rosy wraz ze spożywaną roślinnością. Podstawowym pożywieniem tego gryzonia w niewoli jest siano, suszone zioła i gałązki drzew. Mimo, że zwierzęta te odporne są na brak wody, powinny mieć do niej stały dostęp. Wiskacza może być hodowana w obszernych klatkach, a najlepiej w dużych wolierach obsadzonych krzewami.
Wiskacza peruwiańska jest stworzeniem aktywnym, które lubi skoki i wspinaczki oraz piaskowe kąpiele. Nie jest zadowolona z samotności, dlatego dobrym rozwiązaniem jest drugi osobnik. Gryzoń ten lubi towarzystwo człowieka, zwłaszcza swojego opiekuna, ale jest nieufny wobec nieznanych jemu ludzi. Nie należy do zwierząt, które lubią pieszczoty i siedzenie na ludzkich kolanach.
Akt prawny Akwarystyka Fruwanie Gryzonie Koty Niebezpieczne Pies w pracy Psy Ptaki Pupil Quiz Ryby Wirusy Zoologia Zwierzęta domowe Świat zwierząt Żywienie
ZOBACZ TAKŻE
[pt_view id=”6f01e38f2y”]
