Stołówka żarłacza białego

25/11/2021 Wyłączono przez AKS

Podziel się

Stołówka żarłacza białego, który należy do rodziny lamnowatych jest bardzo różnorodna. Jest to jeden z największych rekinów drapieżnych i jedyny obecny przedstawiciel rodzaju Carcharodon. Żarłacz biały reprezentuje gatunek drapieżny i najbardziej niebezpieczny dla ludzi ze wszystkich rekinów.

Stołówka żarłacza białego jest zbilansowaną dietą dostosowaną do trybu życia tego zwierzęcia. Ten wielki rekin znany jest pod innymi nazwami: rekina białego, rekina ludojada czy żarłacza ludojada. Żarłacz biały to ogromny rekin o przeciętnej wadze około 2 ton. Przeważnie osiąga średnio długość ponad 6 m. Układem oddechowym żarłacza białego są skrzela opłukiwane przez wodę. Żyje on do 40 lat, a nawet dłużej. Odnotowano żarłacza, który ma około 50 lat.

Zasięg występowania

Stołówka żarłacza białegoto morskie stworzenia. Bytuje on prawie we wszystkich wodach morskich. Ma bardzo szeroki zasięg geograficzny. Najczęściej można go spotkać u wybrzeży Ameryki Południowej. Zamieszkuje w pobliżu południowej Afryki, Nowej Zelandii, Australii Południowej, a także w wodach Azji Wschodniej.

Rzadziej występuje w strefie równikowej. Przeważnie żyje w górnych partiach wód do głębokości ponad 1200 metrów w pobliżu wysp i kontynentów. Może nawet osiągać głębokość 1800 metrów. Żarłacz biały pływa bardzo zwinnie. Wspaniale widzi w ciemnościach, co wraz z linią boczną ułatwia mu polowanie.

Młode rekiny migrują sezonowo wzdłuż wschodniego wybrzeża Australii. Wraz z wiekiem zwiększ się zakres ich przemieszczania. Żarłacz biały jest gatunkiem narażonym na wyginięcie, ponieważ największym jego zagrożeniem jest człowiek.

Menu żarłacza białego

Stołówka żarłacza białego wpływa na jego rozwój, stan zdrowia i kondycję, a także długość życia. Najczęściej występuje w miejscach przebywania swoich ofiar, którymi zwykle padają duże ssaki morskie. Jego pożywieniem są również duże ryby, delfiny, foki czy żółwie morskie. Przysmakiem żarłacza białego są kałamarnice. Przy polowaniu kieruje się bardzo czułym węchem i doskonałym wzrokiem.

Przeważnie żyje pojedynczo bądź w parach, rzadziej w większych skupiskach. Posiada szeroki otwór gębowy z dużymi zębami w kształcie trójkąta i bardzo ostrymi krawędziami. Dzięki elektroreceptorom umieszczonym w nosie wykrywa niewielkie impulsy swojej ofiary. W polowaniu pomaga mu też wspaniały węch. Jedną kroplę krwi potrafi wyczuć w około 11 litrach wody. Swoją zdobycz rozszarpuje i kawałkuje.

Stołówka żarłacza białego pełni bardzo ważną rolę w jego życiu. Przeprowadzono pierwszy raz w historii szczegółowe badania związane z dietą żarłacza białego, bytującego u wybrzeży Australii Wschodniej. Do badań naukowcy wykorzystali młode rekiny. Okazało się, że zwierzęta te bardzo dużo czasu spędzają na żerowaniu w pobliżu dna morskiego.

W żołądkach rekinów zostały znalezione rozmaite gatunki ryb, które zakupują się w piasku bądź zamieszkują dno morza. Posiłkiem dominującym młodych żarłaczy były ryby głębinowe, szczególnie łososie z Australii Wschodniej.

Pokarmem ich są także ryby kostne.

Przykładem są:

węgorze z rodziny węgorzowatych,
barweny ryby morskie z rodziny barwenowatych,
wargacze z kostnoszkieletowych ryb z rzędu okoniokształtnych, posiadających bardzo zróżnicowaną dietę,
witlinki z morskich ryb dorszokształtnych z rodziny dorszowatych,
płaszczki z morskich ryb chrzęstnoszkieletowych o płaskim kształcie ciała.

Stołówka żarłacza białego została zidentyfikowana przez naukowców w 69,5% i stanowią ją przede wszystkim:

Ryby pelagiczne bądź żyjące w wodach śródlądowych w 32,2%. Przykładem jest łosoś australijski.
Ryby, które bytują na dnie mórz w 17,4%. Przykładem może być sola.
Ryby batoidalne w 14,9% czyli na przykład płaszczki.
Ryby raf koralowych w 5%, do których zaliczane są niebieskie gropery.

Stołówka żarłacza białego w 30,5% nie została rozpoznana. Rzadko przez te zwierzęta konsumowane są inne rekiny, ssaki morskie, takie jak delfiny czy głowonogi, do których zaliczane są mątwy i kałamarnice. Na większe zdobycze polują większe żarłacze białe.

Rekiny mają dietę bogatą w tłuszcz, co prawdopodobne spowodowane jest wysokim zapotrzebowaniem energetycznym z powodu migracji.

Stołówką żarłacza białego nie są ludzie. Zdarzają się przypadki ataku rekina na gatunek ludzki, szczególnie na terenach kąpielisk i w przybrzeżnych wodach. Przeważnie staje on wówczas w obronie swojego terytorium. Najczęściej rekin gryzie swoją ofiarę i odpływa, pozostawiając człowieka przy życiu. Żarłacz biały wybiera dietę dokładnie zbilansowaną do swoich potrzeb żywieniowych.