Najmniejszy bobroszczur na naszej planecie zamieszkuje w Papui-Nowej Gwinei i nosi nazwę bobroszczur papuaski. Należy on do królestwa: zwierząt, gromady: ssaków, rzędu: gryzoni i nadrodziny: myszowych. Pochodzi z rodziny myszowatych i z podrodziny myszy. Gatunek ten nie został dokładnie zbadany.
Najmniejszy bobroszczur został opisany w 2005 roku przez amerykańskiego teriologa K. M. Helgena, który nadał mu nazwę Hydromys ziegleri. W 2008 roku gatunek ten był oceniany przez Helgena i A. Allisona. Stworzenie to wywodzi się z plemienia Hydromyini i rodzaju bobroszczur.
Zasięg występowania
Najmniejszy bobroszczur zamieszkuje środowisko lądowe i słodkowodne. Występuje w lasach subtropikalnych i tropikalnych wilgotnych lasach nizinnych. Można również spotkać te gryzonie na terenach podmokłych. Bobroszczur papuaski bytuje w potokach i rzekach w nisko położonych lasach deszczowych. Nie oznacza to, że nie może występować na wyższych wysokościach, a nawet w ogrodach wiejskich.
Charakterystyka bobroszczur papuaskiego
Najmniejszy bobroszczur jest ciekawym gryzoniem, którego styl życia powinien zostać dokładnie zbadany. Gatunek ten został uznany za monotypowy czyli niezróżnicowany geograficznie, w którym nie wyróżnia się podgatunków. Stworzenie to bez ogona mierzy 132 mm, długość ogona wynosi 118 mm. Posiada małe oczy i uszy.
Bobroszczur papuaski ma żółtopomarańczowe siekacze. Wyróżniają go szerokie i długie tylne stopy. Pomiędzy trzema środkowymi palcami stóp widoczne są błony, które uławiają zwierzęciu pływanie. Głowa z tułowiem jest dłuższa niż ogon. Posiada krótkie i błyszczące futerko. Policzki, podbródek i gardło są koloru białawego.
Grzbiet bobroszczura papuaskiego jest ciemnobrązowy z żółtopomarańczowymi końcówkami włosów. Brzuch ma barwę żółto-ochrową z podstawą siwych włosów. Na przykład pachwiny są ciemnobrązowe, a ogon czarny, tylko u nasady ciemnobrązowy. Rzadko pokryty jest pojedynczymi włosami.
Podsumowując najmniejszy bobroszczur jest delikatnym i miłym stworzeniem. Może być zagrożony przez wyręby drzew w jego leśnym środowisku. Nie ma jednak wystarczającej wiedzy w zakresie populacji tego gatunku. Z tego względu nie jest umieszczony w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych i wymaga dalszych badań.
