Pasożyty u gryzonia

Pasożyty u gryzonia nie należy bagatelizować, ponieważ stan zdrowia chorych osobników przeważnie bardzo szybko ulega pogorszeniu. Właściciel zwierzęcia powinien posiadać podstawową wiedzę na temat wymagań pupila. Gryzonia nie wolno leczyć samodzielnie.

Pasożyty u gryzonia mają różny przebieg w zależności od gatunku. Zwierzęta te są atakowane przez pasożyty wewnętrzne i zewnętrzne. Inwazję pasożytów można zwalczyć przy pomocy odpowiednich preparatów. Choroby tych zwierząt trzeba konsultować z lekarzem weterynarii, który postawi fachową diagnozę. Przy różnych infekcjach związanych z pasożytami objawy chorobowe mogą wyglądać podobni. Z tego względu rozpoznanie choroby przez hodowcę może być błędne.

Ektopasożyty

Pasożyty u gryzonia atakujące skórę i sierść to ektopasożyty. Występują one najczęściej u zwierząt przebywających na wolności. Rzadziej wśród zwierząt hodowlanych. Najczęściej przenoszone są przez inne gryzonie pochodzące ze środowiska naturalnego. Zwłaszcza wówczas, gdy wobec nowych osobników nie zostanie zastosowana kwarantanna.

Ektopasożytami są przeważnie zarażone młode bądź starsze zwierzęta. Mogą zarazić się przez ściółkę, dołączenie nowych zwierząt albo przez stosowanie zanieczyszczonego sprzętu. Powstają różne objawy, np. strupy, złuszczenie naskórka czy owrzodzenia. Niekiedy dochodzi do samowyleczenia. Należy koniecznie poprawić warunki hodowlane.

Lekarz weterynarii w niektórych przypadkach może zalecić kąpiele lecznicze.

Pasożyty zewnętrzne u gryzonia to najczęściej:

Pchły atakują przeważnie gryzonie na wolności. Od ugryzienia pcheł pojawią się, takie objawy jak: świąd, wypadanie włosów, krosty, które mogą zainfekować całe ciało. Dotyczy to szczególnie dzikich wiewiórek. Do klatek i gniazd gryzoni można stosować środki przeciwpchelne w sprayu. Klatkę należy utrzymywać w higienicznych warunkach.
Kleszcze przenoszą boreliozę. Najczęstsze objawy to pokrzywka i może nastąpić wypadanie sierści.
Roztocza to rząd pajęczaków, takich jak świerzbowce. Potrafią rozprzestrzenić się na całym ciele. Najwięcej jest na ogonie bądź na głowie.

Opieka nad nieświszczukiem czarnoogonowym

Endopasożty

Pasożyty u gryzonia wewnętrzne to endopasożyty. Zwierzęta te mogą stać się żywicielami wielu różnych pasożytów.

Do chorób pasożytniczych atakujących narządy zewnętrzne zwierząt i wywołane przez pierwotniaki należą:

Gardioza wywołana zakażeniem pierwotniaka, gdzie pasożytami jelita cienkiego są wiciowce. Można je stwierdzić w kale nawet zdrowych gryzoni. Młode osobniki mogą zarazić się od samicy z utajoną infekcją. Objawami są biegunki i towarzyszące im wzdęcia. W przewlekłej gardiozie dochodzi do niedowagi. Na skutek wyniszczenia organizmu może nastąpić śmierć zwierzęcia. Po poprawieniu apetytu należy stosować odpowiednią karmę leczniczą. Po przebytej chorobie trzeba dokonać dezynfekcji klatki i często zmieniać podłoże.
Kokcydioza wywoływana przez pierwotniaka.Podobnie jak w gardiozie chorują przeważnie młode osobniki, gdzie możliwe są nagłe zejścia śmiertelne. Do objawów należą nawracające biegunki i brak apetytu. Jest to choroba przewlekła. Można ją wykryć metodą mikroskopową w kale zwierzęcia. Należy poprawić warunki higieniczne w klatce i podawać gryzoniom potrzebne witaminy. Po przebytej chorobie trzeba umyć klatkę wodą z dodatkiem amoniaku, a następnie spłukać czystą wodą.
Toksoplazmoza wywoływana jest przez pierwotniaka, gdzie źródłem zakażenia jest najczęściej karma. Pasożyty z jelita przenoszą się naczyniami krwionośnymi i limfatycznymi do wielu narządów. Zwłaszcza do mózgu, oczu, mięśni i narządów rozrodczych. Objawami są: osowiałość, brak apetytu, gorączka i biegunka. W miarę rozwoju choroby następuje zapalenie płuc z objawami duszności. Ze strony układu nerwowego mogą pojawić się drgawki czy porażenia kończyn. Niejednokrotnie zakażenie ma przebieg utajony. Badanie kału i badania histologiczne rozpoznają chorobę. W wyniku inwazji pasożytów może również nastąpić zmiany w mózgu, wątrobie, płucach, a także zapalenie jelit z niedokrwistością i obrzękami. W niektórych przypadkach dochodzi do zapalenia mięśnia sercowego i jego martwicy.

Pasożyty wewnętrzne u gryzonia oprócz pierwotniaków to:

Tasiemce, gdzie zakażenie najczęściej dotyczy wągra tasiemca, które pasożytują u kotów, psów i lisów. Gryzonie zarażają się bezpośrednio po spożyciu pokarmu zanieczyszczonego kałem. Po dwóch tygodniach pojawiają się dorosłe stadia larwalne. Objawy to: zapalenia jelit, wychudzenie i odwodnienie. Rozpoznanie następuje w wyniku badania kału. Dorosłe tasiemce pasożytują w świetle jelita, a larwy w jego śluzówce. Należy unikać kontaktów z dzikimi gryzoniami i zwalczać owady i pasożyty zewnętrzne. Mogą być one w karmie i na gryzoniach.
Nicienie, gdzie zakażenie następuje przez karmę lub wodę zanieczyszczoną larwami, przez zalężone jaja złożone w okolicy odbytu. Zakażenie może również nastąpić drogą wsteczną, gdzie larwy wyklute w okolicy odbytu cofają się do jelita ślepego i okrężnicy. Objawy to wychudzenie i zaburzenia rozwoju. Rozpoznanie następuje na skutek badania kału. Klatkę należy utrzymywać w czystości, a ściółka nie powinna być zawilgocona. Po przebytej chorobie należy przeprowadzić dezynfekcję.

Choroby gryzoni nie oszczędzają, atakując przeważnie osobniki słabe, niedożywione czy mało odporne. Brak witamin oraz niedobór minerałów, zwłaszcza wapnia może doprowadzić do groźnych powikłań i niebezpiecznych chorób. W konsekwencji może dojść nawet do śmierci pupila. W każdym przypadku nowo nabyty gryzoń powinien być poddany kwarantannie. Zwłaszcza pochodzący z warunków naturalnych.

Podsumowując pasożyty u gryzonia nie wolno lekceważyć. Zwierzęta te mogą być nosicielami ektopasożytów i endopasożytów. Należy zapobiegać wszelkim chorobom poprzez utrzymywanie w klatce higienicznych warunków. Przede wszystkim koniecznie trzeba wymieniać regularnie ściółkę, myć klatkę, pojemniki i karmniki w roztworze sody o temperaturze powyżej 40^oC. Leczenie gryzoni powinien prowadzić lekarz weterynarii.