Opieka nad polatuchami w dużym stopniu zależy od ludzkiej pomocy i wiedzy. Nie wszystkie zwierzęta żyjące na wolności są w stanie same zadbać o swoje bezpieczeństwo. Poza tym chore czy okaleczone są często bezradne i trudno będzie im przetrwać bez pomocy człowieka. Ludzkie wsparcie może uratować życie wolno żyjącym polatuchom.
Opieka nad polatuchami dotyczy 42 gatunków. Wszystkich wiewiórek jest około 190 gatunków i podgatunków. Niektóre polatuchy żyją na wolności na terenach wapnistych gór, które porośnięte są lasami iglastymi i mieszanymi. Zamieszkują we wschodniej i północnej Europie i w Azji.
W XIX wieku polatuchy żyły na wolności również w Polsce, gdzie zasiedlały Puszczę Białowiejską. Wiewiórki latające bytują w konarach drzew z licznymi gniazdami. Nie hibernują czyli nie zapadają w sen zimowy. Niektóre z tych zwierząt przystosowały się do warunków panujących w ogrodach zoologicznych.
Opieka nad rannymi polatuchami
Opieka nad polatuchami, które są okaleczone wymaga wiedzy i empatii. Przy licznych złamaniach wiewiórki latające muszą być trzymane w wolierze aż do końca życia, ponieważ tracą zdolności poruszania się. U polatuchów złapanych przez koty, psy czy kuny stwierdza się różnego stopnia zaburzenia koordynacji ruchów, niepokój, a także porażenia.
Po dokładnej kontroli ciała zwierzęcia, zostają znalezione rany zadane zębami bądź pazurami. Po zaopatrzeniu ran podawana jest kroplówka, witamina B, środki przeciwbólowe i antybiotyki. Wiewiórki umieszczone zostają w ciemnej klatce. Dopiero po sześciu czy siedmiu dniach można stwierdzić sposób prowadzonego leczenia.
Zwierzęta wyziębione i odwodnione zostają włożone do kartonowego gniazda z ciepłą butelką. Owija się je ręcznikiem i ligniną. Można również zastosować naświetlenie podczerwienią, ale tylko u silniejszych wiewiórek. Rekonwalescencja wspomagana jest odpowiednią dietą.
Opieka nad polatuchami żyjącymi w środowisku naturalnym powinna być prowadzona tylko w określonych przypadkach. Według prawa niemieckiego wszystkie wiewiórki należą do szczególnie chronionych gatunków. Z tego powodu trzymanie ich w domu jest zabronione. Wyjątek stanowią ranne osobniki albo chore. Mogą być one zabrane na czas leczenia. Po odzyskaniu sił powinny wrócić do środowiska naturalnego.
Opieka w Ogrodzie Zoologicznym
Opieka nad polatuchami polega na zatrudnieniu wykwalifikowanej kadry, która odpowiednio zajmie się zwierzętami. Podawanie posiłku o określonej porze jest bardzo ważne dla właściwego funkcjonowania polatuchów. Pracownicy ZOO są odpowiednio pod tym względem przeszkoleni. Często mają ukończone studia wyższe na kierunku weterynaryjnym i odpowiednią specjalizację bądź są studentami.
W ZOO zwierzęta oprócz regularnie podawanego posiłku i wody mają zapewnioną opiekę medyczną i odpowiednie warunki bytowania. Potomstwo przychodzące na świat otrzymuje niezbędne szczepienia. Opiekunowie nie oswajają zwierząt, zajmują się nimi na dystans. Pracownicy ZOO karmią wiewiórki i opiekują się nimi.
Pracownicy ogrodów zoologicznych muszą zadbać o czystość pomieszczeń, a także o kwestie techniczne i administracyjne. Potomstwo przychodzące na świat otrzymuje potrzebne szczepienia. Polatuchy w naturze narażone są na wiele niebezpieczeństw ze strony zwierząt drapieżnych i człowieka.
Często w ogrodach zoologicznych jak najwierniej odtworzone jest naturalne środowisko. Niejednokrotnie budowana jest duża otwarta przestrzeń o tropikalnym klimacie. Takie rozwiązanie przypadło do gustu zwierzętom i zwiedzającym. Pada tam deszcz i zasadzone są drzewa owocowe, aby zwierzęta mogły same wędrować i zdobywać pożywienie. Jest to wspaniały raj dla mieszkańców ogrodów zoologicznych.
Polatuchy we wrocławskim ZOO
Opieka nad polatuchami wymaga odpowiedzialności i odpowiedniego zasobu wiedzy. W Polsce we wrocławskim Ogrodzie Zoologicznym zamieszkały polatuchy olbrzymie o dużych rozmiarach. Zostały przywiezione z Centrum Ochrony Rzadkich Gatunków w Sandwich. We wrocławskim ZOO zamieszkały w pawilonie małpim. Zwierzęta te dorastają do 40 cm i ważą do 2 kg.
Największą aktywność polatuchy olbrzymie wykazują rano i po południu. Te azjatyckie gryzonie z rodziny wiewiórkowatych potrafią w powietrzu pokonać odległości przekraczające 80 metrów. Poruszają się lotem ślizgowym. Wykorzystują przy tym fałd skórny rozpięty między kończynami. Ta błona lotna pełni funkcję spadochronu.
Podczas lotu ogon przejmuje rolę steru, co sprawia, że gryzonie te mogą zmieniać kierunek opadania. Przy hamowaniu wyprostowują łapki do przodu i podnoszą ogon. Z powodu polowań polatuchy olbrzymie zagrożone są na Tajwanie. Przez większość dnia zwierzęta te śpią w swoich domkach.
Polatuchy najczęściej skaczą, a latają, gdy czują się zagrożone.
Opieka nad polatuchami przekłada się na ich kondycję, samopoczucie i długość życia. Większość tych zwierząt nie należy do gatunków zagrożonych. Kula ziemska traci bezpowrotnie bogactwo gatunków wiewiórek latających, w skutek niszczycielskiej działalności człowieka. Gatunek ludzki narusza równowagę środowiska, w którym żyje. Ludzie dopuszczają do wymierania wielu gatunków z królestwa zwierząt.
ZOBACZ TAKŻE
[pt_view id=”6f01e38f2y”]
