Żywienie i zdrowie kanczyla dotyczy zwierząt żyjących na wolności i w niewoli. W środowisku naturalnym zwierzęta te potrafią znaleźć pożywienie. Większość swojego życia spędzają w samotności, nie licząc okresu rozpłodowego. Prowadzą głównie nocny tryb życia. W terenie poruszają się szybko i zwinnie.
Żywienie i zdrowie kanczyla dotyczy 6 gatunków z rodzaju Tragulus, które dzielą się na podgatunki. Zwierzęta te w środowisku naturalnym występują w lasach tropikalnych, w południowo-wschodniej części Azji. W ciągu dnia przebywają w ukryciu i tam odpoczywają. Zagrożeniem dla nich są zwierzęta drapieżne i niszczycielska działalność człowieka.
Stołówka kanczyli
Żywienie i zdrowie kanczyla przekłada się również na rozmnażanie tych ssaków i stan zdrowia potomstwa. Pożywieniem kanczyli jest przede wszystkim pokarm roślinny, którego w lasach jest pod dostatkiem. W diecie tych przeżuwaczy nie powinno zabraknąć: traw, liści i ziół. Kanczyle nie pogardzą też warzywami i opadami z drzew owocowych.
Niekiedy podczas żerowania ptaków na figowcach, szukają pod drzewem pożywienia dla siebie. Czasami zjadają owady i skąposzczety, takie jak dżdżownice czy wazonkowce. Rytm życia niektórych kanczyli jest poranno-zmierzchowy. Jednak przeważnie prowadzą nocny tryb życia. W dzień przebywają w swoich schronieniach, w czym pomaga im ich szata.
Na wolności muszą skutecznie ukrywać się przed drapieżnikami, żeby przeżyć i wydać na świat potomstwo. Kanczyle są bystre i sprytne. W okresie rozrodczym buzują u nich hormony. Zmienia się w tym okresie rytm życia kanczyli. Wysyłają sygnały poprzez podnoszenie i opuszczanie ogona, pod którym ze znacznej odległości widoczna jest biała sierść.
Budowa i funkcje żołądka
Żywienie i zdrowie kanczyla to ważne aspekty w życiu tych zwierząt. Niektórym gatunkom kanczyla grozi wyginięcie. W odróżnieniu od większości zwierząt, których żołądek zbudowany jest z jednej komory, kanczyl posiada czterokomorowy żołądek. Narząd te leży po lewej stronie brzucha. Treść pokarmowa przesuwa się przez żołądek stopniowo.
W skład żołądka kanczyla wchodzą cztery komory:
- Żwacz, to bocznie spłaszczona komora. Przypada na nią około 75% ogólnej objętości żołądka.
- Czerpiec, który jest znacznie mniejszy od żwacza i przypada na niego zaledwie 8% objętości żołądka.
- Księgi, to mała, obustronnie spłaszczona komora przedżołądkowa. Przypada na nią tylko 4% objętości żołądka. Występuje w niej krzywizna większa ksiąg i krzywizna mniejsza ksiąg.
- Trawieniec, to czwarta komora, która układa się w wygiętej pozycji na dnie jamy brzusznej. Kontynuuje on wchłanianie składników pokarmowych. Trawieniec jest drugą co do wielkości komorą u dorosłego osobnika i przypada na niego 13% objętości żołądka.
Żwacz i czerpiec
Żwacz i czerpiec tworzą razem komorę, mającą za zadanie rozłożyć pokarm, który jest niewrażliwy na trawienie enzymów trawiennych. Odbywa się to na drodze fermentacji mikrobiologicznej. W wyniku połknięcia przez kanczyla metalicznego ciała obcego, takiego jak drut czy gwóźdź, może dojść do urazowego zapalenia czerpca. Następstwem tego schorzenia są ropnie wątroby.
Księgi
Księgi to trzecia najbardziej zredukowana komora żołądka. Skurcze ksiąg są dwufazowe i znacznie wolniejsze niż skurcze żwacza czy czerpca. Pierwsza faza wciska treść pokarmową z kanału ksiąg pomiędzy ich blaszki. Druga powoduje skurcz całej ściany narządu. Skurcz wyciska wodę z treści pokarmowej, która znajduje się pomiędzy blaszkami w celu dalszego jej przesunięcia do czwartej komory, czyli trawieńca.
Trzy komory początkowe uważane są za przedżołądki. Rozwinęły się one w celu trawienia węglowodanów, stanowiących większą część pokarmową tych zwierząt. W okresie zarodkowym cztery komory żołądka rozwijają się w nierównomiernych proporcjach. Oznacza to, że przewagę pod względem wielkości zyskuje raz jedna, a raz druga komora.
Trawieniec
Trawieniec to czwarta komora żołądka. Ruchy jej u dojrzałych osobników są powolne. Trawieńca pod względem zadaniowym i strukturalnym można porównać do jednokomorowego żołądka, występującego u większości gatunków innych zwierząt.
Trawieniec najszybciej rośnie w okresie zarodkowym. W ostatnim miesiącu życia płodowego wielkością przewyższa pozostałe trzy komory. W momencie narodzin przypada na niego więcej niż połowa masy i objętości całego żołądka. Oznacza to, że w chwili narodzin żołądek przeżuwacza, jakim jest kanczyl, przygotowany jest do trawienia mleka.
Nie tylko przewyższa on wielkością pozostałe komory, ale także stopniem osiągniętej dojrzałości strukturalnej. W momencie przyjścia na świat kanczyla, to właśnie trawieniec jest najbardziej ruchliwą komorą, której aktywność stopniowo ulega obniżeniu. Żołądek kanczyla powstaje z cewki jelitowej zarodka.
Żywienie i zdrowie kanczyla przekłada się na jego kondycję i długość życia. Krytycznie zagrożony wymarciem jest kanczyl filipiński, który wpisany jest w Czerwoną Księgę Gatunków Zagrożonych. Kula ziemska traci bezpowrotnie bogactwo gatunków parzystokopytnych, do których należą kanczyle. Dzieje się tak w skutek niepożądanej działalności człowieka.
